چندی پیش خبرنگاران واحد مرکزی خبر سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران کمر همت بربستند برای تهیه گزارشی در باب نقد سینمای ایران؛ این گزارش همزمان با اطلاع رسانی پیامکی از طریق اخبار ساعت 21 شبکه یک پخش شد. هر چند پخش گزارشی در راستای تحلیل مشکلات سینمای ایران یا ابتذال در سینما که ریشه در سال‌های مدید گذشته دارد، به خودی خود ضروری است اما نگاه‌های یکجانبه نمی‌توان مرهمی بر این موضوع به شمار آید. آنچه که از ابتدای این گزارش بیش از پیش خودنمایی می کرد، زیر سئوال بردن فضای موجود در سینمای تجاری بود. در این گزارش ضمن اشاره به صدای پای ابتذال در سینمای ایران، سعی شد که با نمایش تصاویری گزینشی سینمای بدنه را لودگی، سطحی نگری و ابتذال معرفی نماید. اما آنچه جای شگفتی دارد اینست که چگونه رسانه ای که خود سردمدار نزول ذائقه مخاطبان است با اعتماد به نفسی وصف ناشدنی به انتقادی یکجانبه از سینما پرداخته است؟! هر چند کج سلیقگی تهیه کنندگان سینمای تجاری متاسفانه جای هیچگونه دفاعی را باقی نگذاشته است اما آیا میان آنچه که بنیانگذار انقلاب اسلامی ایران از صدا و سیما انتظار داشتند با آنچه در سریال‌های کش دار تلویزیونی که با خزانه بیت المال تهیه و تولید می شود ، قرابتی وجود دارد؟! آیا امروز می توان از صدا و سیما بعنوان دانشگاه نام برد؟ مگر نه اینست که به برکت آنچه که در سریال‌های تلویزیونی به چشم می خورد تکه کلام فرزندانمان الفاظ ناشایست و نامطبوع و دور از شان خانواده های فرهنگی می‌شود! در حالیکه وظیفه رسانه ملی انتقال مفاهیم و پیام های اخلاقی و نهادینه کردن آن بر روی مخاطبان است. در همین راستا این نکته هم حائز اهمیت است که پخش برخی از سریال‌های خارجی نیز بدون توجه به اثرات منفی محتوایی آنها صورت می‌پذیرد که تبعات منفی آن نیز در دراز مدت خود را هویدا خواهد کرد. از پیام های ضداخلاقی و بی ادبی سریال‌های به اصطلاح طنز شبکه های مختلف که بگذریم حتی در سریال‌های پیچیده و بسیار جدی ایرانی هم کمتر با اخلاق، دین، آگاهی و امید مواجه می شویم. البته این بدان معنا نیست که هنرمندان بخصوص فیلمنامه نویسان آشنایی با این اصول ندارند و مبانی هنری را نمی شناسند بلکه به نظر می ر سد، نگاه محتوایی برای اثرگذاری بر ذهن مخاطب در سیاست‌گذاری‌های کلان رسانه ملی فراموش شده است که بدین ترتیب نه تنها ملاک هایی که رهبر معظم انقلاب در ابلاغ دوم رییس سازمان صدا و سیما بر آن تأکید داشتند دیده نمی شود  بلکه گاه تأثیر مورد نظر نتیجه عکس می دهد. بدون تردید با وجود شبکه های ماهواره ای فارسی زبان، در تلاش دشمنان نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران برای تسلط بر اندیشه ایرانیان شکی وجود ندارد اما سئوالی که باید از مسئولان صدا و سیما پرسیده شود اینست که آیا با فرافکنی می توان به مخاطبان القاء کرد که آنچه که برایشان تدارک دیده شده است از برنامه‌هایی که از طریق شبکه های ماهواره ای معاند نظام، پخش می شود گیراتر، جذابتر و خوش ساخت تر است!؟