در حالی شورای عالی سینما در دولت قبلی و با نیت نگاه کلان به سینمای ایران شکل گرفت تا این شورا بتواند مشکلات و معضلات سینما را با تفاهم سینماگران و مدیران بالادستی کشور و بدون خط بندی های سیاسی و از مسیر کاملا قانونی رفع و رجوع کند حتی حضور مشتاقانه رئیس جمهور وقت نیز این امر را ثابت کرد که مطرح شدن مشکلات سینما در سطح کلان به همراه اهالی سینما ، مسیر حل مشکلات را کوتاه تر خواهد کرد و بی جهت نبود که این شورا توانست خروجی نسبتا قابل قبولی در میاحثی همچون مسائل رفاهی ، بیمه ای و مالیاتی سینماگران داشته باشد و رفته رفته این امید در دل سینماگران روشن شد که این نهال نوظهور با تمایلات فرهنگی رئیس جمهور فعلی به درخت تنومندی برای حل مشکلات سینما تبدیل خواهد شد. اما متاسفانه با ناکارآمدی و نگاههای سیاسی مدیریت سینمایی کشور به این شورا ، این طفل تازه متولد شده نه تنها بارور نگردید بلکه راه تنفس آن نیز مسدود گردید به طوری که با توجه به قریب سه سال از عُمر دولت یازدهم و با وجود علاقه مندی رئیس قوه مجریه به مسائل فرهنگی و سینما ؛ مدیران فرهنگی کشور حتی حاضر نشدن یک جلسه! این شورا را نه در سطح وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و نه در سطح رئیس جمهور برگزار کنند! و از همان اول ، ساز مخالفت برعلیه این شورای کارشناسی برآمده از نظرات سینماگران را به گونه ای برای اهالی سینما و دیگر دولتمردان کُوک کردند تا به ظاهر بر همگان مسجل شود تنها راه حل این معضل !! فقط و فقط منحل کردن شورای عالی سینما است. حال آنکه اگر با قدری نگاه مهربانانه و دید کارشناسی به این شورا نگریسته می شد حتما می توانست منبع خیری برای سینمای ایران و اهالی زحمت کش آن باشد.

متاسفانه نگاه های جناحی و باندی در بدنه مدیریت فرهنگی و تلقین نا کارآمدی این شورا به گونه ای در فضای فرهنگی کشور سایه انداخت که حتی بسیاری از اهالی مستقل سینما و کسانی که معمولا امور فرهنگی و سینمایی کشور را جدا از مسائل سیاسی و جناحی تحلیل می کنند به سکوت وادار شدند و تاکنون واکنشی نسبت به این موضوع نداشتند.

مخلص کلام؛ درحالی انحلال شورای عالی سینما رقم می خورد که این شورا می توانست یکی از کارآمدترین و ممتاز ترین شوراها در زمینه سینما - آن هم در سطح کلان مدیریت کشور- محسوب شود و راه را برای هر نوع موضع گیری های افراطی که گاها در برخی از مقاطع کشور بر علیه سینما گرفته می شود مسدود سازد.