بلاخره برنامه هفت بعد از چند ماه بی خبری و تنها با اشاراتی ابهام آمیز در اجرای آن؛ دیشب با اجرای بهروز افخمی و بازگشت دوباره مسعود فراستی به روی آنتن رفت آن هم آنتنی غیر زنده! یکی از قول هایی که افخمی به پورمحمدی داد اجرای هفت بدون برنامه زنده و صرفا تولیدی آن هم به دلیل اینکه شاید برخی ها دوست نداشته باشند در مقابل دوربین زنده حرف بزنند! این در حالی است که اگر می بینید برنامه ۹۰ می تواند میلیون ها مخاطب را پای گیرنده های خود بنشاند تنها و تنها برنامه زنده و نگاه دقیق برنامه سازان به مسائل ورزش فوتبال است و تا آنجایی که ما سراغ داریم همه کسانی که مهمان تلویزیون می شوند به این شرط می پذیرند که برنامه، برنامه زنده باشد. بویژه سینماگرانی که دل پُری از مشکلات دارند و مایلند دغدغه های خودشان را بدون سانسور و ممیزی و به صورت مستقیم با مخاطب در میان بگذارند. حال آنکه یکی از جذابیت های برنامه هفت در برنامه جیرانی و گبرلو ، زنده پخش شدن آن بود.

بی شک برنامه های تولیدی هر چند که بهترین برنامه ها هم باشند باز هم به دلیل وجود ممیزیها و مصلحت سنجی های احتمالی، نمی توانند در مقایسه با برنامه های زنده جذابیت داشته باشند. باید بپذیریم که برنامه هفت با زنده بودنش – در همه قسمت هایش – و تر و تازه بودن و سرزنده بودنش خوشایند بود و مخاطب را مجبور می کرد تا پاسی از شب بیدار بماند. همین قسمت اولی که بهروز افخمی اجرا کرد با وجودی که شاید مخاطبین می خواستند بلاخره بدانند که او چه می خواهد بگوید اما چون زنده نبود ، خسته کننده و بی روح بود. از سوی دیگر، نقدهای سینمایی و به قول معروف مناظره های سینمایی اگر زنده نباشند به هیچ عنوان جذابیتی نخواهند داشت و در برنامه زنده است که برتری یک مهمان با جسارتی که در سخنانش دیده می شود خودش را برنده میدان نشان می دهد.

ما هم از اینکه برنامه هفت دوباره جان گرفت خوشحالیم و هیچ تعصبی هم به مجری آن که چه کسی باشد نداریم هر چند که بسیار دوست داریم مجری، آدم شناخته شده در عرصه سینمایی باشد. خواه منتقد و سینماگر مثل جیرانی باشد. یا تنها منتقد سینمایی مثل گبرلو و یا تنها فیلمساز، مثل افخمی باشد. همین که از جنس سینما باشد و سینما و سینماگران را بشناسد و بتواند با اهالی سینما تعامل برقرار کند کافی است. اما به نظر می رسد که افخمی بیشتر سعی می کند متکلم وحده باشد. بنابراین اگر با همین روحیه بر صندلی هفت بنشیند شاید نتواند مجری خوبی برای شنیدن حرف های دیگران باشد.

موضوع بعدی، رفتن افخمی نزد فریدون جیرانی و استفاده از تجربه وی برای برنامه جدید است اگر چه جیرانی را باید خالق هفت نامید اما سهم محمود گبرلو هم در این برنامه کم نبوده؟ و نباید از همین اول، موضع گیری جناحی در این برنامه باب شود. چه خوب بود افخمی سری هم به گبرلو می زد و نظرات و تجارب او را هم جویا می شد و یا لااقل از او و تیمش که حدود سه سالی برای سرپا نگه داشتن این برنامه تلاش کرده بودند تشکر می کرد. به نظر می رسد که از همین برنامه اول ، افخمی شمشیر را از رو بسته است و آمده است که عملکرد مدیران قبلی سینمایی و تلاش های پیشین هفت را نادیده بگیرد. امیدواریم که افخمی در انتخاب مهمانانش به گونه ای عمل نکند که همه از یک جناح باشند و قصدشان انتقام گیری از مدیریت قبلی و به نوعی انشقاق در صفوف سینماگران باشد.

موضوع بعدی ، نگاه منفی افخمی به منتقدین سینمایی بود که او به صراحت معتقد بود منتقدین با نقدهایشان هیچ کمکی به فیلمسازان نمی کنند! و حتی به درد مخاطبین هم نمی خورند و تنها برای بخش میانی مخاطبین کار ساز هستند! این درحالی است که افخمی، بخش نقد فیلم در برنامه هفت را به گونه ای طراحی کرده است که فقط فیلم هایی که به تازگی اکران خودشان را در سینما به اتمام رساندند مورد نقد منتقدین برنامه قرار بگیرند! آن هم به این جهت که مبادا نقد بر فروش و یا عدم فروش ؛ ناثیری گذار باشد!

مبحث بعدی، انتخاب حمید گودرزی برای مصاحبه با سینماگران و فیلم های روی اکران است اینکه حمید گودرزی بازیگر شناخته شده ای، درست. اما آیا او می تواند یک مجری خوب برای اداره یک میز گرد سینمایی باشد؟ آیا او سابقه خبرنگاری و مجری گری دارد؟ همان طوری که بازیگران تاکید دارند نباید مجری های تلویزیون وارد عرصه بازیگری شوند آیا خودشان حق دارند جای یک خبرنگار و یک مجری را به راحتی اشغال کنند؟

در خاتمه امیدواریم برنامه هفت؛ حال که بعد از چند ماه تعطیلی – شاید تعطیلی بی جهت- دوباره کلید خورده است یک برنامه شاداب پرمخاطب و سرزنده باشد – هر چند که تولیدی بودن این برنامه ، از سرزنده بودن آن بسیار می کاهد – و بدون ممیزی سخنان مهمانان و بدون دست چین کردن و جناح بندی و انشقاق در میان سینماگران و تنها برای سربلندی سینمای ایران ، تعامل و اتحاد سینماگران گام بردارد.