به گزارش هنرنیوز،در مراسم «شب شهریار عدل» که شب گذشته با کوشش و همکاری مجله بخارا، بنیاد ملت، دایره المعارف بزرگ اسلامی، بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار، گنجینه پژوهشی ایرج افشار و مجله باستان پژوهی برگزار شد. علی دهباشی نامه مریم پیر همسر شهریار عدل را قرائت کرد. در متن این نامه آمده است:

«پدرم از همه قویتر است.» این جمله این است که همایون با غرور و لحنی محکم، بارها به دوستانش، معلمانش و حتی به نانوا و قصاب و روزنامه فروش محل می گفت. این روزها، همه به من می گویند: قوی باش! آیا چاره دیگری دارم؟ چطور می توانم برای به ثمر رساندن «پسری قوی» که لیاقت «پدری قوی» را داشته باشد قوی نباشم؟!

از دست دادن شهریار فقط از دست دادن یک «مرد قوی» نبود. شکستن نیمی از وجود من و پارهایی بزرگتر از وجود کوچک همایون بود. پاره ایی که هیچوقت نه جایگزین دارد نه مرمت.

رفتن شهریار، مانند آمدنش در زندگی من، ناگهانی و غیرمنتظره بود. حضور ۱۰ سالهایی که ۵۰ سال و غیبتی که ۱۰۰ سال به من آموخت.

آموختم که چگونه می توان در عین سادگی، عمیق زندگی کرد. چطور می توان لحظه به لحظه زندگی را تجزیه و تحلیل و به یک نتیجه گیری علمی یا تاریخی رسید. چطور می توان به یکپارچگی در فکر و عمل خود رسید. چگونه می توان ریزبین و دقیق و صبور بود و چگونه در سکوت، محبت ورزید و...

افسوس که سرعت زمان، بیشتر از عمر او بود و من شاگردی کم سرعت.

افسوس!

افسوس که او رفت. با نگرانی رفت. از ناگفته ها، ناکرده ها و ناتمامها.

رفت به سفری دور و دراز، برای کند و کاوِ لایه هایی پر از گرد و غبار.

نمی توانم بگویم که «او دیگر نیست!»، این بار «من نیستم» که کفشهای خاکی او را پاک کنم.

دلتنگم.