هنر نیوز - «قضیه سینمای امسال و فیلم در فیلم ها»

الهه احمدی

همه با دهان هایی باز، مات و مبهوت، محو داستان شده اند، با تنش های داستان تکان می خورند و با کشش ها کشیده می شوند و در ذهن خود دائم این سئوال ها را تکرار می کنند : یعنی چه می شود؟ کارگردان چگونه این قصه را تمام می کند؟ هنوز به دقیقه سی ام نرسیده ایم که یک دفعه یکی آن طرف، روی پرده با صدای بلند فریاد می زند : کات... آقا جمع کنید... واسه امروز بسه.

و اینجاست که همگی با هم آب دهانتان را که تا الان برای فهمیدن ته داستان قورت نداده بودید، قورت می دهید و صداهایتان بلند می شود، به... چی شد؟ فیلم تو فیلمه؟ از اینجاست که تو را مجبور می کنند با دیگری همراه شوی تا طعم یک دوستی اجباری را هم بچشی.

دوباره داستان از نو، دهان های باز و حیرت ها از نو و شوک کات های روی پرده از نو. بعد می نشینی و حساب می کنی و می بینی این پنجمین فیلم امسال است که به این شکل تو را به همه داستان ها مشکوک کرده است فیلم هایی مثل وقتی همه خوابیم، صندلی خالی، شبانه روز و... اینجاست که تصمیم می گیری بپرسی : این چه بساطیه؟ چرا با احساسات من مخاطب بازی می کنید؟ چرا مرا تبدیل به یک شکاک قصه ای کرده اید؟

یکی جواب می دهد : آقا کار من این شکلیه چون سورئاله از اول قواعد همیشگی را شکسته است و از اول به مخاطب می گوید، من نمی خواهم شرایط ذهنی تو را حفظ کنم...

دیگری اینطور جواب می دهد : ما از کجا می دانستیم که بقیه هم دارند مثل ما فیلم می سازند، ما سرمان در کار خودمان بود و فیلم خودمان را می ساختیم...

و شما ها می مانید و یک دنیا سئوال .... اینجاست که دیگر به داستان ها اعتماد نمی کنید. در سالن کسی که کنارتان نشسته است وقتی چهره ی مات و مبهوت تو را می بیند برای اینکه روی دست او غش نکنی، آرام در گوشتان زمزمه می کند : دوباره گول نخوری ؟! منتظر کات باش ... یه خورده خودتو کنترل کنی تا ده دقیقه دیگر حتماً صدای کات رو می شنوی و شما دهان بازت را می بندی و بعد از شنیدن صدای کات لبهایت را جمع می کنی و با همان تواضع همیشگی می گویی : خوب شاید سبک جدیدی مد شده که من ازش بی خبرم و شاید فرمول کات دادن روی پرده و تأثیر شگفتی ساز آن در ذهن مخاطب تازه کشف شده و من به تازگی اخبار گوش نکرده ام و یا شاید هم سینماگران بیچاره با خودشان فکر کرده اند: چقدر قصه بقیه را بگوئیم ... بیائید یکبار هم قصه خودمان را بگوئیم و یک سئوال دیگر می ماند و آن این است که چطور امکان دارد چند سینماگر در آن واحد برای فیلمشان ساختار واحدی را از ذهن بگذرانند!!!