هنر نیوز - احمدسلطاني: ادبيات لبريز از كنايه و تلميح ما را به بي‌راهه مي‌برد

احمدسلطاني: ادبيات لبريز از كنايه و تلميح ما را به بي‌راهه مي‌برد

منيره احمدسلطاني گفت: پناه بردن به ايما و اشاره و بيان مقصود از طريق كنايه و تلميح كه سرتاسر ادبيات كلاسيك ما مملو از آن است اگر در ادبيات امروز ما هم رسوخ كند آن را به بي‌راهه مي‌برد.
به گزارش هنرنيوز،منيره احمدسلطاني، مترجم، پژوهشگر و استاد دانشگاه، به فارس گفت: از همان زماني كه ما با ادبيات و فرهنگ غرب آشنا شديم، تعادل فرهنگي خودمان را از دست داديم چون اساسا شناخت ما از غرب، شناختي مبتني بر واقعيت نبوده است؛ يا مثل آل‌احمد تمام ويژگي‌هاي مثبت آن را هم نفي كرده‌ايم و يا مثل تقي‌زاده چنان مرعوب و مجذوب آن شده‌ايم كه گفته‌ايم بايد از فرق سر تا ناخن پا فرنگي شد.
وي افزود: به هر حال ما از مسير اصلي خارج شده‌ايم و مشخصه بارز ما سقوط است خواه از اين سر بام خواه از آن سر بام اما اين فرهنگ غني، پربار و كهنسال ما است كه با تمام كارايي‌هايي كه داشته و دارد غريب مانده است و كسي به آن اعتنايي ندارد.
مترجم كتاب «فولكلور جهان» با نقل قولي از هايدگر مبني بر اينكه زبان عين تفكر است، عنوان كرد: هر قدر زبان در كسي پخته‌تر و كامل‌تر باشد، نشان‌دهنده اين است كه از انديشه كامل‌تري گرفته شده است البته تعريفي كه ما در زبانشناسي از زبان داريم بسيار ساده و ابتدايي است و آن را تا سطح انجام مقاصد ابتدايي تنزّل داده است.
وي ادامه داد: زبان و تفكر يك مسير واحد را سپري مي‌كنند و به اعتقاد من زبان رسا‌ترين و مهم‌ترين ابزار براي عرضه و انتقال فرهنگ و تفكرات شخصي يا گروهي يك جامعه است.
مدرس زبان و ادبيات فارسي و انگليسي دانشگاه شاهد، ‌آزادي‌هاي اجتماعي را لازمه پيشرفت زبان دانست و اظهار كرد: براي رسيدن به زبان غني و قوي بايد مرزهاي آزادي بيان را طي كنيم و بي‌واهمه آنچه را كه مي‌خواهيم بگوييم اما اين آزادي در جامعه ما حاصل نمي‌شود، چون قشر سنتي و سنت‌مدار اين اجازه را به نسل جوان نمي‌دهد.
وي همچنين افزود: شايد آن حرف جديدي كه نسل جوان مي‌خواهد ابراز كند و نمي‌تواند، چيز قابل توجهي هم نباشد اما او بايد اين حق را داشته باشد كه آن را به عنوان شاخصه زباني نسل خودش عرضه كند.
احمدسلطاني در پايان خاطرنشان كرد: پناه بردن به ايماها و اشارات و بيان مقصود از طريق كنايه و تلميح كه سرتاسر ادبيات ما مملو از آن است حاصل همين ترمزها و قيد‌وبندهاي اجتماعي است و ادامه اين روند در درازمدت به نفع هيچ فرد يا گروهي نيست.