سمیرا رحیمی کارگردان نمایش «۲۵ ماه جاری، تهران ـ حومه/ ۲۰:۴۷» در گفتگو با خبرنگار تئا‌تر هنرنیوز درباره این نمایش گفت: این نمایش یک اثر محیطی است و نمی‌توان به آن برچسب پرفورمنس را چسباند چون متنی دارد که از قبل نوشته شده است. یکی از تفاوت‌های عمده این نمایش با سایر نمایش‌ها این است که در فضایی غیر متعارف اجرا می‌شود. در سه لوکیشن متفاوت اجرا خواهیم رفت که یکی از آن‌ها واگن قطار است که در دانشگاه الزهرا جا مانده که مربوط به زمانی است که این مکان متعلق به راه آهن بوده است تا کارگر‌ها در آن آموزش‌های لازم را ببینند. تعداد بازیگران این نمایش تقریباً بیست نفر است. که تمام آن‌ها به سه دسته تقسیم می‌شوند.

وی در ادامه درباره گروهی که با آن‌ها این نمایش را به روی صحنه برده است گفت: گروهی که در این نمایش حضور دارند تقریباً چهار الی پنج سال است که در کنار هم تمرین‌های زیادی داشته‌اند. این گروه فقط برای اینکه نمایشی را تولید کنند تمرین نمی‌کردند بلکه تمرین‌های ثابت هفتگی داشتند که در هماهنگی مان نقش بسیار مهمی داشته است. این نمایش در جشنواره تئا‌تر دانشجویی نیز شرکت داشته است که استقبال خوبی هم در آنجا از این نمایش شد.

رحیمی در پاسخ به این پرسش که تفاوت اجرای نمایش شما با یک اثر پرفورمنس چیست گفت: پرفورمنس رهایی بیشتری دارد و همچنین چند هنر دیگر می‌توانند با هم تلفیق شوند که ویژگی‌های این چنینی در این نمایش دیده نمی‌شود و نمی‌توان به آن گفت که یک نمایش پرفورمنس است. مهم‌ترین ویژگی این نمایش اجرا در فضایی نامتعارف است. در ابتدای نمایش ما یک روزنامه را به دست مخاطبمان می‌دهیم. مطالب زیادی در داخل روز نامه وجود دارد از جمله خبری که نمایش ما در ارتباط با آن است.

این کارگردان با اشاره به اینکه برای اجرای این اثر هنری مشکلی نداشته است گفت: بنده تا به این لحظه برای اجرای این نمایش مشکلی نداشته ام و هر آنچه که در نظرم بوده طبق روال پیش، رفته است و یکی از دلایل آن همین گروهی است که با هم کار می‌کنیم. داشتن گروه مزیت‌های زیادی دارد که یکی از آن‌ها هم این است که حس اعتماد و دلسوزی در همه برای نمایش وجود دارد و دیگر تنها نیستید. لوکیشن ما آماده بود و اصلاً دغدغه سالن نداشتیم. محل اجرا یکی از مهم تریم چیز هایی است که در حال حاضر گروه‌های تئاتری برای اجرای نمایششان درگیر آن هستند. بر همین اساس متن را بنده طبق محیطی که قرار بود در آن اجرا داشته باشیم نوشتم. تمام جزییات متن مناسب با فضایی است که قرار است در آن اجرا شود قطعاً اگر لوکیشن اجرایی تغییر می‌کرد متن هم به تناسب تغییر اساسی می‌داشت.

وی در ارتباط با مدت زمان تمرینش گفت: از مهر یا آبان ماه شروع به تمرین کردیم و در اردیبهشت هم اجرا داشتیم اما با توجه به زمان طولانی که در اختیار داشتیم تعداد جلسات کمی برای تمرین می‌توانستیم در کنار هم جمع شویم هفته‌ای یکبار برای تمرین همچین نمایشی خیلی زیاد نیست.

رحیمی در پاسخ به این پرسش که با توجه به دخالت تماشاگر نقش بداهه‌پردازی چقدر است گفت: در فضای گلخانه که توضیح دادم دقیقاً با یک نمایش صحنه‌ای روبرو هستیم و بداهه نقش خاصی ندارد در صحنه سوم هم این روال ادامه دارد اما درلوکیشنی که مربوط به واگن قطار است شرایط متفاوتی داریم. داخل شش عدد از کوپه‌ها بازیگران نشسته‌اند و با ورود تماشاگران آن‌ها داخل کوپه می‌نشینند که دو دققیه بعد مامور قطار آن‌ها را جابه جا می‌کند در آن فضا و شرایط که تماشاگر در دل نمایش و اجرا حضور روحی و فیزیکی دارد بداهه می‌تواند نقش مهمی داشته باشدو هر اتفاقی ممکن است بیافتد که باید آن را کنترل کنیم. در این شرایط دیوار چهارمی وجود نخواهد داشت. تماشاگران را به سه گروه تقسیم می‌کنیم و هر گروه را بازیگری هدایت خواهد کرد.

گفتنی است این نمایش تا چهارم آبان هر روز ساعت ۱۷: ۳۰ در درب شرقی دانشگاه الزهرا (س)، دانشکده هنر  اجرا خواهد شد.

هنر نیوز