هنر نیوز - جای خالی آیین ها و مناسک عزاداری اقوام در تلویزیون

جای خالی آیین ها و مناسک عزاداری اقوام در تلویزیون

اهمیت برنامه سازی پیرامون مضامین جدی در تلویزیون نسبت به برنامه های سرگرم کننده بیشتر به نظر می رسد. زیرا برنامه های سرگرم کننده در ذات و ماهیت خود واجد کنش مندی و جذب مخاطب هستند.

به گزارش هنرنیوز ، اهمیت توجه به ذائقه مخاطبان در ارتباط با برنامه های جدی تلویزیونی بیشتر به نظر می رسد. چراکه برنامه های سرگرم کننده در ذات و ماهیت خود فارغ از سویه های ساختاری و جنبه های روایتی دارای کشش و جذابیت برای مخاطبان هستند. در حالی که طرح موضوعات جدی و استفاده از مفاهیم سخت و معناگرا در برنامه های تلویزیونی نیاز به بهره گیری از ساختارهای جذاب و قالب های پرکشش برای بینندگان سیما دارد. از این رو تلویزیون جدا از وظیفه خود مبنی بر ذائقه سازی برای مخاطبان در طول زمان باید به بازنگری در قالب های برنامه سازی و کیفیت طرح موضوعات و مضامین جدی در برنامه های خود داشته باشد. برنامه های مناسبتی یکی از این ساختار های مهم در شبکه های مختلف سیما هستند. ماه های محرم و صفر که با نام امام حسین(ع) و شهدای عاشورا گره خورده اند، بازه زمانی دو ماهه عزاداری ها و اهمیت تهیه گزارش های خبری و مستند از مراسم ها و آیین های ویژه این مناسبت ایجاب می کند تا از قالب ها و ساختارهای مناسب، درخور شان و همچنین هماهنگ با سلایق گروه های متنوع مخاطبان استفاده شود. این در حالی است که هر ساله تلویزیون با ساخت نهایتا یک یا دو مینی سریال مناسبتی که آن هم فرهنگ عاشورا را صرفا به عنوان بستری برای روایت داستانی فرعی در نظر می گیرد، نام مناسبتی را بر خود اطلاق می کند. در این ایام غالب شبکه های سیما با پخش تصاویری مستقیم از مراسم های عزاداری در مساجد و تکایا و سخنرانی های مرسوم و نصیحت گونه و شعار محور سعی دارند عملکرد دینی و مذهبی خود را به رخ بکشند. این اتفاق هم پوشانی برنامه سازی میان شبکه های مختلف را به اوج می رساند. چنانچه در بازه زمانی مشابهی شبکه های مختلف سیما در حال پخش سخنرانی یا مراسم های عزاداری با حضور مداحانی مشخص هستند. کار ویژه رسانه ملی همچنین در این ایام ممکن است برنامه های گفت و گو محور پیرامون مباحث تکراری تصور شود. برنامه هایی که هر ساله به مدح و ستایش خصایص ائمه معصوم و عملکرد شهدای کربلا در صحنه رشادت آفرین و غرور انگیز عاشورا نقش بسته است، معطوف می شود. البته این قالب های برنامه سازی و مضامین یک ضرورت است. اما شیوه و کیفیت طرح این موضوعات است که اهمیت می یابد و با توجه به تکرار هر ساله آن ها می تواند در همین بازه دو ماهه می تواند نگاه بیننده را از شبکه های خودی دزدیده و توجه شبکه های ماهواره ای کند. به نظر می رسد لازم است تلویزیون بیشتر از قالب های نو و جدید نظیر مستندهای روایتی( و نه گزارشی محض)، مردم نگاری آیین های عزاداری و ... استفاده کند. اگرچه این اتفاق با پخش تصاویری از عزاداری در شهرهای مختلف تا حدودی از شبکه های مختلف انجام می شود. اما پرداختن به جزئیات مناسک و آداب و رسوم و همچنین ریشه یابی دلایل رونق یک رفتار فرهنگی و آیینی در منطقه ای مشخص برای بینندگان جذابیت خواهد داشت. پانا