هنر نیوز - یادداشت آخر و ناتمام شهید آوینی درباره هویت و حقیقت انسان بود

یادداشت آخر و ناتمام شهید آوینی درباره هویت و حقیقت انسان بود

به گزارش مهر، در این نشست حجت الله عباس محسنی با اشاره به آخرین نوشته شهید آوینی گفت: یادداشت آخر و ناتمام او درباره هویت و حقیقت انسان بود که سه روز پیش از شهادت این مقاله را به دکتر داوری تحویل داد.

وی افزود: در این مقاله به جداسازی سنت و عرف از یکدیگر اشاره شده است؛ اینکه سنت یک اشتراک لفظی است و باید از آداب و عرف جداسازی شود. سنت حقیقت ساده ای است که هسته اولیه عادات و آداب به حساب می آید. آداب و عادات دستخوش تغییر و تحول می شوند اما اگر به ریشه آنها توجه کنیم، می بینیم که ریشه های واحدی دارند به نام سنت.

این محقق اضافه کرد: با یک نگاه اجمالی به سنت، نمی توان معنای دین و سنت را دریافت. رسوم مختلف با میقاتهای گوناگون سنت را می پذیرند اما مقصود همه آنها یکی است. سنت ذو بطون است و قابلیت پذیریش دین را فراهم می آورد.

محسنی در ادامه، نحوه عزاداری ایرانیان شیعه را در ایام عاشورا کاملا ایرانی دانست و آن را منبعث از سیاوش خوانی توصیف کرد.

وی درباره سنت و ارتباط آن با تفکر هم خاطرنشان کرد: گزاره "من فکر می کنم پس هستم" دکارت، اولین سنگ بنای خود بنیادی به شمار می رود. پس "تفکر" نحوه حضور آدمی است و "من" ابتدایی ترین و بدیهی ترین واقعیت تلقی شده. تفکر از نگاه شهید آوینی موسس بر سنت است یعنی زیربنای سنت قرار می گیرد. انسان موجودی حیات دار با قدرت نطق و تفکر است که از نگاه شهید آوینی ویژگی بارز دیگری هم دارد و آن "قرب" است.

وی افزود: از نگاه شهید آوینی هدف از خلقت، وصول به مقام بی نهایت "خدا" بوده و این وجود بی نهایت فیض خود را به موجودات اعطا کرد؛ فیض اقتضای فیاض.

محسنی سپس تعاریفی از واژه هایی چون شهادت و آزادی را این گونه ارائه کرد: شهید منتظر مرگ نمی ماند. این اوست که مرگ را بر می گزیند. شهید پیش از آنکه مرگ ناخواسته به سراغ او بیاید به اختیار خویش می میرد. شهادت پایان نیست بلکه آغاز است. تولدی دیگر در جهانی فراتر از آنکه عقل زمینی به ساحت قدس آن راه یابد. شقایق وحشی آزاده است. در دشتها و در لابلای سنگها می روید و به آب باران قناعت دارد تا همواره تشنه باشد و بسوزد. داغدار است. گلبرگهایش نیز گویا به خون آغشته اند. شهید هم آزاده است، فارغ و قانع و تشنه و سوخته دل.

وی درباره مقوله هنر عشق به خدا نیز خاطرنشان کرد: هنر فقط برای عشق به خدا باید باشد. چرا که هر تعلقی جز این را در بر گیرد زنجیری خواهد شد بر روح که انسان را بر زمین می چسباند.