محمد سلوکی در پاسخ به سوال خبرنگار هنرنیوز مبنی بر این که به نظر شما تفاوت اجرا در تلویزیون و صحنه درچیست؛ گفت: به طور کلی اجرا در تلویزیون با اجرا به روی صحنه بسیار تفاوت دارد و این که مجری با چه جنسی این اجرا را انجام دهد خود بسیار مهم است. کسی که به صورت شومن اجرا می کند همانند یک بازیگری است که در یک تئاتر تک پرسوناژ ایفای نقش می کند و تلاش می کند تا صحنه برای مخاطب کسالت آور نشود.اولین ابزار برای یک شومن که بسیار مهم است بداهه پردازی او است. اما در برنامه های تلویزیونی این گونه نیست تقریباً همه چیز از پیش تعیین شده است. مجری می داند که چه می خواهد بگوید تمام میهمان ها را می شناسد. شرایط غیرقابل پیش بینی کمتری رخ می دهد.

وی در ادامه گفت: اما در اجرا روی صحنه شما نفس مخاطب را رو در رو حس می کنید و چهره او را می بینید. پس می توان رضایت و عدم رضایت او را دید و حس کرد و هر لحضه امکان دارد اتفاق غیر قابل پیش بینی رخ دهد و مجری باید با تمام این مسائل به درستی برخورد کند. مجری در این شرایط نباید برنامه ریزی قطعی برای خود داشته باشد که اگر طبق برنامه ریزی آن مسائل پیش نرفت تمرکز خود را از دست ندهد. او باید در این شرایط از اتفاق هایی که به صورت لحظه ای می افتد به بهترین شکل ممکن و به نفع خودش و برنامه ای که اجرا می کند استفاده کند. مخاطبی که در سالن نشسته خیلی سریعتر امکان دارد بی حوصله شود چرا که تحملش یک اندازه ای دارد. تا به این جا این ها بخشی از تفاوت های اجرا به روی صحنه و تلویزیون بود که اشاره کردم.

سلوکی در بیان این مطلب که به نظر شمال مجری باید به چه نکاتی در اجرایش توجه کند؛ گفت: مجری باید دقت داشته باشد که چه نوع اجرایی بیشتر مناسب خودش است. او باید از خود و داشته های خود شناخت کافی داشته باشد. به عنوان مثال من خودم در برنامه هایم سعی می کنم اجرایی سنگین و وزین داشته باشم. خودم حس می کنم این گونه اجرا بیشتر مناسب من است. سعی می کنم خیلی زیاده گویی نکنم طوری که مخاطب من خسته شود. تلاشم بر این است که برنامه راس زمانی که قرار است پایان یابد تمام شود تا مخاطب به فکر ترک سالن نیافتد. البته موضوع برنامه در جوی که حاکم می شود بسیار نقش مهمی دارد. در برخی موارد موضوعات بسار کسالت آورهستند که این وظیفه مجری را سخت تر می کند.

مجری برنامه تلویزیونی «سین مثل سریال» در پاسخ به این سوال که شما قبل از هر اجرا چه کار هایی را انجام می دهید تا با آمادگی کافی به روی صحنه بروید؛ گفت: من قبل از هر اجرا بیشتر از آن که مطلب جمع کنم سعی می کنم درباره موضوع برنامه فکر کنم. خیلی علاقه مند به این رویه تکراری نیستم که حتماً باید ابتدای برنامه شعر بخوانم. این که با چه مخاطبی روبرو هستم تا حد زیادی جنس اجرا را مشخص می کند. حتی تعداد تماشاگران، گروه سنی آن ها و این که عضو چه گروه یا ارگانی هستند، همه این ها نقش مهمی در برگزاری مراسم دارد. مجری باید از این موضوعات اطلاع کافی و لازم را داشته باشد. مخاطب به قدری برای من ارزشمند است که سعی می کنم برنامه را بر اساس اهمیتی که مخاطب دارد پیش ببرم.

وی در ادامه گفت: ما باید ببینیم مخاطب از ما چه می خواهد. اگر ما خوراک آن را درست بدهیم او قطعاً از برنامه راضی خواهد بود با رعایت این نکات مجری هم دیده می شود. به عنوان مثال اگر کسی برای شما در روز تولدتان یک کادوی گران قیمت بخرد اما شما خیلی نیاز به آن نداشته باشید. شاید خیلی خوشحال نشوید ولی اگر برعکس این موضوع باشد یعنی کادویی خیلی گران نباشد اما نیاز شما را برطرف کند بیشتر باعث خوشحالی شما می شود و در ذهن تان باقی می ماند. من احساس می کنم در اجرا هایم می خواهم به مخاطبان آن برنامه هدیه ای بدهم پس باید هدیه ام به گونه ای باشد که نیاز آن ها را برطرف کند نه این که در آخر برنامه خسته و کسل سالن را ترک کند و بگوید بله آدم با سوادی بود ولی این قدر حرف زد که سردرد گرفتیم.

سلوکی در ارتباط با این موضوع که آیا ما در بین مجریان مان یک شومن خوب داریم یا خیر؛ گفت:به نظر من ما هنوز یک شومن به این معنی که فضای شاد و مفرحی را در برنامه ها فراهم کند نداریم. ممکن است گاهی اتفاقی در برنامه ای این لحظات اجرا شود اما تداوم ندارد. به جهت این که این فضایی که ما در حال حاظر در آن کار می کنیم متاسفانه هیچ قانون نوشته ای ندارد. ما حتی اصول ابتدایی این نوع کار را نمی دانیم و در هیچ دانشگاهی هم تدریس نمی شود. ما در بحث های کلی تر می توانیم به این موضوع اشاره کنیم که متاسفانه برای یک مجری در دانشگاه ها دروس تخصوصی وجود ندارد و سازمان مجری های خود را با دادن فضای اجرا درتلویزون تربیت می کند.

هنر نیوز