روایت‌های کنونی که مبنای تولید یک فیلم هستند؛ متناسب با کودکان نیستند. در واقع بیشتر به درد بزرگترها می خورند و تنها یک لمپنیزم ساده، آن‌ها را برای کودکان جذاب می‌کند آن‌هم به شکل کاملاً سطحی و زودگذر. علت این موضوع را از نغمه ثمینی، فیلمنامه نویس و نمایشنامه نویس، جویا شدیم. 
وی در این باره می‌گوید: ابتدا باید دانست، از انبوه فیلم‌نامه هایی که به ارشاد فرستاده می‌شوند، کدام فیلم ها برگزیده و یا رد می‌شوند. در واقع به نظر می‌رسد این انتخاب کارگردان ها نیست و بیشتر انتخاب مسولین است که در اداره ارشاد فیلمنامه ها را تصویب می‌کنند. من از ده فیلم‌نامه ای که قصد ساختنش را دارم، فیلمنامه ای تایید می شود که با آن موافق نیستم.

وی ادامه داد: نکته بعدی این که سینمای کودک باید تبدیل به یک جریان شود و مادامی که به یک جریان بدل نشود؛ وضع به همین منوال است. همه به این فکر می‌کنند که فیلمی بسازند که برای بزرگسالان نوشته شود؛ و همه آن‌ها را جذب کند؛ و حالا نوعی سرگرمی به آن اضافه کنم تا کودکان را جذب کنم. اما وقتی یک جریان اتفاق افتد؛ کارگردان به این موضوع می اندیشد که دغدغه های فرزندان امروز را بشناسد، آن‌ها را واکاوی کند و  برمبنای ان اثری بسازد. بر اساس آن نیاز طرحی می‌ریزد،و حالا سعی می‌کند آن طرح را برای بزرگسال جذاب کند. نه این که طرحی را برای بزرگسال بنویسد و آن را برای کودک جذاب کند.

ثمینی در پایان ادامه داد: اگر از آن منظر فیلمنامه نویسی اتفاق افتد؛ جان مایه طرح برای کودک جذاب است. من فکر می‌کنم که سینمای کودک به سینمایی فرمایشی بدل شده‌است. یعنی نیاز آن با نیاز کودک هم‌طراز نیست و تنها بر مبنای طرح های دولتی که البته طرح های ارزشمندی هستند ساخته می‌شود.

هنر نیوز