اما ماجرا این است که من در مرداد امسال در مرکز گسترش در باره این فیلم صحبت کردم و گفتم که فیلم موفقی است ولی با پژوهش فیلم به دلیل غلط بودن‌اش موافق نبودم و اعلام کردم؛ ولی حالا مسئله من این است که چون من این نقد را ننوشته‌ام، نمی‌توانم نام خودم را بالای آن بپذیرم. کلماتش از آن من نیست. غم انگیز است که در زمان حیات ما دروغ به ناممان پراکنده می‌شود. منظورم این نیست که فیلم خوب است یا خوب نیست؛ منظورم این است که این متن نوشته من نیست؛ آیا این نوشته در آخرین روزهای جشنواره توسط منتفعان یا صاحبان نفع، با حذف و اضافه گفته‌های من تدوین شده و در روزنامه دولت به چاپ رسیده تا بر هیئت داوری تأثیر بگذارد؟
و پژوهش آینده چنین سرنوشت غم انگیزی پیدا می‌کند: این نوشته از روزنامه ایران به بسیاری از سایت‌های فارسی زبان منتقل شده و از جمله آقای تاجیک در وبلاگ خود نوشته‌اند «این نقد را تهامی‌نژاد در روزنامه ایران نوشت» و او (آقای تاجیک و امثال ایشان در آینده) چه تقصیری دارند. نام من بر بالای نوشته هست. این نوشته به خود من القاء می‌کند که این نوشتۀ تو است؛ آیا واقعاً تهامی‌نژاد این نقد را نوشت و برای روزنامه ایران فرستاد؟ این نوشته به عنوان گزارش روابط عمومی و یا حتی گزارش نویس بخش آگهی‌ها و یا هر نفع برندۀ دیگر برایم پذیرفتنی است. غلو کرده، حذف کرده، اضافه کرده که خصلت کارهای تبلیغاتی است. معمولاً هم نامشان را نمی‌گذارند؛ ولی نمی‌توانم نام خودم را بر بالای نوشته‌ای بپذیرم که ننوشته‌ام. از این رو خودم را با یک دروغ روبرو می‌بینم. بر پیرمردی خودم در مطبوعات ایران جفا می‌بینم و نه حتی بر تهامی‌نژاد و همین جفا بر عمر من و دفاع از پنجاه سال کار مطبوعاتی‌ام بود که مرا واداشت باشما درد دل کنم.

هنر نیوز