هنر نیوز - ... به سلامتی شکسپیر

امیر حسین مهدی

ثروت و قدرت فساد می آورد. نمی توانی به ثروت و قدرت نزدیک شوی و دامن خود را از آلودگی پاک نگه داری. عاقبت نزدیکی با «قدرت»، افتادن در دام «خیانت» است.

اگر بپذیریم این همان پیام و گرایش و جهت و محتوای «تردید» وارروژ کریم مسیحی است و اگر باور کنیم تردید، نگاه یک فیلمساز ایرانی به هملت ویلیام شکسپیر انگلیسی است که قرن ها پیش در آن جزیره بارانی و مه آلود می زیسته است، باید اعتراف کنیم واروژ از «پرده آخر» تا «تردید» مسیر زیادی را طی نکرده است.

وقتی قصه و سوژه کهنه باشد، فیلمساز باید هنرنمایی و خلاقیت خود را جای دیگری به رخ تماشاچی بکشد یا به اصطلاح برگ برنده خود را از جیب دیگری بیرون بکشد ولی هیچوقت این اتفاق نمی افتد و تماشاگر بی نوا که اول فیلم تا پایان قصه را خوانده است مجبور می شود 2 ساعت ملال آور، صندلی سینما را تحمل کند و اگر بازی های خوب، پروداکشن دیدنی و میزانسن های اْپرایی و زیبای واروژ نبود، تحمل فیلم دشوار می شد.

مشکل اصلی تردید، همین همه چیز برای هیچ است. تماشاچی مجذوب لحظه می شود با اینکه می داند در سکانس های بعدی چیزی عایدش نمی شود. تفاوت پرده آخر با تردید در این که پرده آخر علاوه بر تعلیق، از دو عنصر ابهام و پایان شگفت انگیز نیز بهره برده بود و تردید فقط یک تعلیق نیم بند دارد، بدون ابهام و من در طول فیلم دعا می کردم پایان فیلم، چیزی به جز آخر داستان غم انگیز هملت باشد که نبود.

اگر دیدن پرده آخر مثل خوردن بستنی بود که وقتی تمام می شود احساس می کنی چیزی نخورده ای، دیدن تردید مثل خوردن بستنی زمستانی است.