هنر نیوز - تکیه بر تصویر

درباره نمایش"به خاطر یک مشت روبل" به کارگردانی حسن معجونی

تکیه بر خلاقیت در اجرا یعنی دور‌شدن‌ از کلیشه‌ها و اولین‌هایی که به ذهن می رسد‌، یعنی فکرکردن به اینکه آن راه دیگر چیست؟

نشان داد صرف یک نمایشنامه، نمایش نیست و بلکه اجرا هم شخصیتی دارد که در با تعامل متن، آن را تبدیل به یک نمایش می‌کند.

نمایش "به خاطر یک مشت روبل" نمایشی است که حسن معجونی آن را با تکیه بر خلاقیت‌های بصری اجرا کرده و نمایش پر از ایده‌هایی است که از اولین‌ها نیست که به ذهن می رسد بلکه همان چیزی است که به ذهن نمی‌رسد.

به بیان دیگر نمایش شیوه‌های بیانش تکرار شیوه های بیانی نیست که در ذهن مخاطب جا گرفته بلکه یک حرف جدید و نو است.

نمایش طراحی صحنه زیبایی دارد که بسیار ساده ولی کارآمد است و عنصر تزئینی در آن دیده نمی‌شود و صحنه مدور حاشیه ای است برای پررنگ‌تر شدن حضور بازیگر.

شروع نمایش ریتم کندی دارد و سکوت آزاردهنده ای در برخی تعویض صحنه‌ها حاکم است ولی هر چه که نمایش جلوتر می‌رود با تندتر شدن ریتم ، نمایش بسیار زیباتر جلوه می‌کند.

قسمت دیگر آزاردهنده نمایش روشن بودن میکروفن‌های صحنه است که مخصوصا در زمان فریادهای سعید چنگیزیان گوش‌خراش می شود در حالی که صدای طبیعی خود بازیگران بسیار بهتر و راحتر به گوش می‌رسد.

نمایش پر است از تصویرهایی که می‌توان هر کدام از آنها را به عنوان یک تابلو دید و یکی از زیباترین تصاویر جایی است که مهدی کوشکی در جلوی تصویر به رضا بهبودی در انتهای تصویر و در رختخواب خوابیده است. این تصویر دو زاویه دید را به طور همزمان نشان می دهد که یک روش سینمایی است و بسیار هنرمندانه روی صحنه اتفاق می افتد.

نکته جالب در بازیگری این نمایش این است که حضور همزمان بازیگران حرفه‌ای و دیگر بازیگران به کار لطمه‌نزده و بازی ها تماما یک دست دیده می‌شود.

در کل می‌توان گفت که نمایش "به خاطر یک مشت روبل" در بیشتر صحنه‌ها از عناصر خلاقانه نمایشی قابل قبولی برخوردار است و به غیر از چند اپیزود که در آن فقط یک ارائه صرف وجود دارد( مانند صحنه‌ای که خود حسن معجونی در آن حضور دارد).

نمایش " به خاطر یک مشت روبل" همان طور که از بعد تبلیغات با نمایشی که در سالن رو به روی آن( نمایش"مکاشفه در باب یک مهمانی خاموش") اجرا می شود برابر نیست، از لحاظ ارزش هنری هم به هیچ وجه با آن نمایش قابل مقایسه نیست و بسیار باارزش تر، زیباتر، خلاقانه تر و بی ادعاتر از اپیزودهای الکی زیبای بی دلیل آن است.

به آقای حداد توصیه می‌کنیم هر شب به تماشای نمایش " به خاطر یک مشت روبل " بنشیند که درس بیاموزد می‌توان صحنه و تابلوهای نمایشی زیبا در خدمت کنش و درام خلق کرد و دل به تابلو سازی بی‌کنش نبست که راحترین کار است.