آغاز برنامه با پخش مصاحبه رادیویی رجبعلی فلاح بود. صدای گرمی که با جملاتی آکنده از صفا و سادگی به سوالات خبرنگار پاسخ می‌داد و با عکس‌هایی از دیدار بزرگان موسیقی ایران با وی همراه شده بود .
پس از اتمام بخش اول، استاد میلاد کیایی، نوازنده و مدرس پیشکسوت سنتور روی سن آمدند و از خاطره اولین دیدارشان با استاد امیری فلاح این چنین گفتند: سال ۱۳۵۴ همراه پدرم سفری به روستای کپورچال داشتیم و مهمان کدخدای ده بودیم . می‌گفتند در روستای همسایه پیرمردی خوش صدا زندگی می‌کند . روزی پیرمرد را آوردند تا برایمان آوازی بخواند . پیر مرد با شوق فراوان آوازی در دستگاه شور خواند و چنان به وجد آمدم که هنوز آواز ایشان وقتی شهناز می‌خواندند برایم زنده است .
ایشان ضمن اشاره به این نکته که موسیقی سنتی با موسیقی ملی تفاوت دارد و موسیقی سنتی، موسیقی‌ای است که سنتی را در خاطر انسان زنده کند افزودند: یکی از سبک‌های رجبعلی امیری فلاح که اکنون کمتر کسی یافت می‌شود که بتواند به درستی و زیبایی او آن را اجرا کند، سبک ماهیگیری است که در واقع شامل آواز هاییست که ماهیگیران حین صید ماهی می‌خوانند .
وی در این باره اشاره کرد که همه گنج را از خاک می‌گیرند، ولی ما گنج را به خاک سپردیم و پس از گذشت بیست سال اکنون خیلی دیر است که به یاد بزرگانی همچون استاد فلاح بیافتیم .
سپس رضا مهدوی، نوازنده و مدرس سنتور با اشاره به خلق نیک، مهربانی و ذات بی‌پیرایه استاد امیری فلاح با نقل قول از یکی از بزرگان موسیقی متذکر شدند: ۹۹ درصد موسیقی اخلاق است و تنها ۱ درصد آن را هنر تشکیل می‌دهد . نواختن ساز کار دشواری نیست، آنچه که مهم است عشق و مهرورزی است، اما متاسفانه مردمان این روزگار نامهربان شده‌اند .
وی ضمن بیان نحوه آشنایی با استاد امیری فلاح توسط استاد قنبری در دوره هنرستان بر قابلیت‌های استثنایی صدای مرحوم فلاح تاکید کرد و اظهار داشت: مهم‌ترین بخش در هنر و به ویژه موسیقی، حس نهفته در اثر است که از حس هنرمند و خالق آن سرچشمه می‌گیرد .
او همچنین با گلایه‌مندی از برخی رفتار‌های قومیتی تصریح کرد: چه تفاوتی دارد هنرمند اهل کدام منطقه یا ‌زاده کدام خطه است؛ هر فرد در ابتدا ایرانی است. یک هنرمند و هنر و آثارش فارغ از قومیت او است و به همه مردم ایران تعلق دارد و چنین رفتار‌هایی به هیچ عنوان صحیح نیست .
وی افزود: همیشه از حمایت از هنرمندان صحبت می‌شود؛ اما حمایتی در کار نیست . مگر غیر از این است که خانه یعنی سر پناه و محلی که امنیت در آن حاکم است؟! «خانه موسیقی» باید جایی برای جمع کردن همه اهالی موسیقی زیر یک چتر باشد، اما متاسفانه در آن شاهد تبعیض هستیم . مگر در خانه، پدر و مادر میان فرزندانشان تفاوتی قائل می‌شوند؟! خانه موسیقی باید از هنرمند و آثارش حمایت کند. ما با زحمات بسیار آثار استاد امیری فلاح را جمع آوری کردیم و در قالب یک سی دی در آوردیم و تبلیغات آلبوم را به سایت خانه موسیقی سپردیم، اما دریغ که همکاری‌ای که از جانب این سایت دیده نشد. یک صنف حق تبعیض ندارد و باید همه تلاشش در راستای برقراری وحدت و جمع کردن اهالی صنف زیر یک سقف باشد.
مهدوی در ادامه موسیقی را یک ودیعه الهی دانست و گفت: همیشه می‌گویند موسیقی یعنی ریاضی و فیزیک؛ اما به عقیده من موسیقی و به طور کل هنر چیزی والا‌تر از علم است. علم تنها می‌تواند با هنر همگام شود و در اختیار آن قرار گیرد.
میرعلیرضا میرعلی نقی – پژوهشگر حوزه موسیقی - مهمان دیگر مراسم بود که متاسفانه تحت نظر پزشک در بیمارستان به سر می‌برد . اما در یادداشتی که برای مراسم ارسال کرده بودند به اصالت لحن و ارزش‌های هنری گذشته اشاره کردند و لزوم شناخته شدن هنرمندانی که میراث دار سبک و سیاق هنری گذشتگان هستند را یادآور شد .
مراسم با اجرای موسیقی دشتی با آواز محمد رعوف قنبری، سه تار فرهود امیرانی و تنبک حامد حبیب‌پور دنبال شد و پس از شرح زندگینامه رجبعلی امیری فلاح، استاد امیرانی ضمن بیان نکاتی درباره تکنیک آوازی مرحوم امیری فلاح و گستره صدای وی، اهمیت معاشرت با برزرگان موسیقی و درست اجرا کردن اشعار را متذکر شد.
او همچنین روحیه باز و شاداب استاد فلاح را ویژگی بارز وی دانست و افزود: ایشان همیشه در هر شرایطی به دنبال نکاتی برای شاد زیستن بودند و هیچ‌گاه در ناراحتی‌های زندگی به دنبال غم و اندوه نبودند .
در آخر مراسم بیستمین سالمرگ استاد رجبعلی امیری فلاح با اجرای پر شور رضا مهدوی، حامدحبیب‌پور و محمد رعوف قنبری به پایان رسید.

هنر نیوز