در سرمفاله روزنامه ملت ما آمده است؛
دو راهي اخلاق و بي‌اخلاقي در سينما
روزنامه ملت ما , 4 ارديبهشت 1391 ساعت 10:02
گاهي ناگزيريم از واقعيت‌هايي سخن بگوييم كه نه خرسنديم از بيان آن؛ نه شادمانيم از گسترش‌اش. گاهي ناگزيريم از واقعيت‌هايي سخن بگوييم كه انكارش را منطق‌مان بر نمي‌تابد و قبولش را احساس‌مان.
در ادامه سر مقاله چهارم اردیبهشت روزنامه «ملت ما» نوشته حسن گوهرپور که درباره موضوع «فساد در سینماست» آمده است:
در اين ميان اما؛ از «فساد» در سينما و البته سينماي ايران سخن گفتن، موضوعي است كه اين روزها زياد بر زبان و نوشتار مي‌آيد.
شايد شايسته اين باشد؛ پيش از آن‌كه درباب «فساد (اخلاقي) در سينما» و ذيل آن سينماي ايران سخني بگوييم، به نگرش مشتركي در معناي «فساد» (اخلاقي) برسيم، و به اين پرسش‌ها پاسخ دهيم كه فساد چيست؟ و آنگاه فساد در سينما چيست؛ مصاديق آن كدامند و اساسا هنر آيا (در ذيل آن سينما) مي‌تواند در ذات خود فسادآور باشد يا خير. براي رسيدن به پاسخ، معناي فساد اخلاقي را در ذهن مرور مي‌كنيم. در يك نگاه كلي، رعايت نكردن «اخلاق» در معناي عرفي و شرعي آن نوعي فساد است.
فساد اخلاقي هم در اصول فقهي و هم قانون تعاريف مشخصي دارد كه قابل ارجاع است. حال اگر اخلاق (اعم از خصوصي و عمومي) سينماگران را در اين چارچوب مورد واكاوي قرار دهيم به دو طيف مي‌رسيم.
گروه نخست؛ آناني هستند كه برون و درون‌شان يكي است؛ اينان همان آبروداراني هستند كه براي‌شان سينما با هر هنر و حرفه‌اي ديگري، از آن رو تفاوت ندارد كه بايد، آنها را پله پله به انسانيت پيش ببرد؛ اينان سينما براي‌شان زندگي است و در زندگي‌شان حاضر به انجام هر كاري نيستند؛ اينان همان‌هايي هستند كه براي اين حرفه آبرو گذاشته‌اند و اغلب در اظهارنظرها به اين نكته تاكيد دارند كه سينماي ما «شريف» و «نجيب» است، چرا كه مصاديق سينماگر را خود و ديگراني مي‌دانند كه سينما براي‌شان زندگي است؛ اما گروه دوم، نه آمدن شان به سينما مسير صحيحي داشته و نه ادامه كارشان مسيري درست.
اينها گروهي هستند كه فرزندان ناخلف «شهرت» و «ثروت» در سينما به شمار مي‌روند، نه اخلاق عرفي پيرامون را بر مي‌تابند نه شريعتي كه در هر سرزميني ممكن است بنا به اعتقادات وجود داشته باشد. اتفاقا فساد اخلاقي‌اي كه از آن در سينما ياد مي‌كنيم از همين گروه است كه به جامعه نشان داده مي‌شود.
فساد اخلاقي در سينما، مي‌تواند يكي از فرزندان ناهمگون «شهرت» و «ثروت» نهفته در اين هنر باشد. مگر مي‌شود گفت كه در سينما فساد نيست؛ فساد در تمام ساحت‌هاي زندگي انساني وجود دارد حتي در هنرها هم، اما موضوع در اين بحث ديگر ذاتي و عَرَضي مي‌شود. «فساد» عَرَض هنرهاست كما اين‌كه عَرَض ورزش نيز هم.
وقتي هنرمندي براي رسيدن به شهرت باج مي‌دهد؛ وقتي هنرمندي براي رسيدن به ثروت باج مي‌دهد؛ وقتي هنرمندي ذات قدسي هنر را ناديده مي‌گيرد و خودش را به ويترين نگرشي غير اخلاقي بدل مي‌كند؛ مصاديق فساد است. در اين معنا، نه هنرمند مسثتني است نه ورزشكار؛ نه سياستمدار و نه اقتصاددان. فساد در هر ساحتي ديده مي‌شود، اما ممكن است در ذات نباشد بلكه در رويكردها باشد. سينماي ما هم همانند سينماي جهان فساد دارد، اما آبرو هم دارد. سينماگر مفسد دارد اما با آبرو هم دارد.
بازيگر تازه به ميدان شهرت رسيده دارد پير كسوت‌دار هم دارد. حالا ما سعي مي‌كنيم بيش‌تر آبرويش را ببينيم و بگوييم و بدانيم.
کد خبر: 39786
آدرس مطلب: http://www.honarnews.com/vdccemq1.2bqo48laa2.html