هنر نیوز - نمایش ما پز روشنفکری ندارد

ابولفضل کاهانی گفت: به دلیل فرمی که نمایش در اجرا دارد ممکن است برخی از مخاطبان که خیلی نسبت به تئاتراطلاعاتی ندارند سوال‌هایی برایشان پیشبیاید ولی نباد تصور شود که نمایشما پز روشنفکری به خودگرفته است.

ابوالفضل کاهانی کارگردان نمایش «جشن بیخودی» در گفتگو با خبرنگار تئا‌تر هنرنیوز گفت: این نمایش در جشنواره تئا‌تر دانشجویی شرکت داشته است و اتفاق خوبی هم در آنجا برای آن افتاد. این نمایش در ارتباط با خود نمایش است و دو بازیگر قرار است تئاتری را آماده کنند و به روی صحنه ببرند که از یک جایی به بعد دچار مشکل می‌شوند. به نوعی می‌توان گفت نمایش در نمایش است. این نمایش قصه کوچکی رانیز روایت می‌کند اما در هر حال بیشتر تحت تاثیر فضاسازی‌های موجود در خود نمایش است و شخصاً فضاسازی را در این نمایش مهم‌ترین عنصر آن می‌دانم.

وی در ادامه گفت: دو کاراک‌تر این نمایش ابتدا درباره اینکه چه ایده‌ای را انتخاب کنند تا آن را به صورت یک نمایش به روی صحنه ببرند صحبت می‌کنند بخشی از این ایده را اجرا می‌کنند اما از یک جایی به بعد به مشکل بر می‌خورند که تقریباً از اینجا موقعیت درام نمایش شکل می‌گیرد بن بست فکری این دو کاراک‌تر در نمایش، نقطه‌ای است که خود آغاز ماجرایی را رغم می‌زند.

کاهانی با اشاره به این که رسیدن به هیچ، شروعی در این نمایش است گفت: اگر به این صورتی که توضیح دادم به نمایش نگاه کنیم می‌توانیم آن را به دو بخش تقسیم کنیم. بخش اول پیدا کردن ایده و اجرای آن، بخش دوم از آنجایی شروع می شود است که آن‌ها به بن بست می‌رسند و به دنبال پیدا کردن راهی جدید برای پیش برد نمایش هستند. آن‌ها زمانی که در حرف‌ها و رفتار‌‌هایشان برای ادامه به هیچ چیزی نمی‌رسند شروع دوباه‌ای برای نمایش ما است. آن دو کاراک‌تر نمی‌توانند آن نمایش مد نظرشان را بسازند اما برای مخاطب آن نمایشی که در نظر ما است را شکل می‌دهند.

وی در پاسخ به این پرسش که آیا این نوع نمایش چه مقدار سلیقه مخاطب امروز را تامین می‌کند گفت: به نظرم سلیقه در تئا‌تر تاثیر بسیار زیادی دارد. اگر بخواهم راستش را بگویم جز یک الی دو نفر سایر افرادی که نمایش ما را دیده‌اند با آن ارتباط برقرار کرده‌اند. به نظرم دیدن این نمایش برای تماشاگری که از تئا‌تر چیز زیادی نمی‌داند کمی سخت است به دلیل اینکه ما در آن از اصطلاحات تئاتری استفاده کرده‌ایم.

کاهانی این چنین ادامه داد: در چند اجرا ما مواجه شدیم با مخاطبی که خیلی تئا‌تر ندیده بود برایم جالب بود که آن‌ها ایستاده بودند تا از ما سوال‌هایی را که برایشان با دیدن این نمایش به وجود آمده است بپرسند. این سوال پرسیدن به نظرم از آنجایی نشأت می‌گیرد که نمایش را دوست داشتند درگیر مسائلی شده بودند که علاقه داشتند برای آن‌ها پاسخی بیابند. البته با توجه به شرایطی که توضیح دادم نباید برداشت شود که نمایش ما فضای روشنفکری دارد که یک پزخاصی رابگیریم.

وی درباره فیلم‌های کوتاهی که ساخته بود گفت: بنده فیلم سازی را از سینمای جوان شروع کردم ابتدا فیلم ساختن برای شخص خودم حکم یک کار کلاسی را داشت که بعداً آن را در جشنواره‌ها هم شرکت دادیم و نمی‌دانم چه شد که کم کم به سراغ تئا‌تر و کارگردانی در این عرصه امدم فضای تئا‌تر هم به گونه است که زمانی که درگیر آن می‌شوید دیگر به سختی می‌توانید خودتان را از آن جدا کنید. در حال حاضر بیشتر فعالیتم در تئا‌تر است.

این کارگردان جوان در ادامه گفت: از ابتدا تمرکزم در فیلم سازی بوده است ولی نمی‌خواهم بگویم روزی می‌رسد که تئا‌تر را کنار می‌گذارم و به سراغ فیلم سازی برگردم برای اینکه می‌دانم تئا‌تر بسیار با ارزش است. اگر در حال حاضر از من بپرسند در کدام حوزه علاقه دارم فعالیت کنم واقعاً نمی‌دانم. تئا‌تر نگاه ما را پخته می‌کند ولی به نظرم در بخش‌هایی کارگردانی در تئا‌تر برای کسی که می‌خواهد به سراغ فیلم سازی برود خطر ناک است. باید خود را در زمان‌هایی کنترل کنیم.

کاهانی در پایان گفت: کارگردانی تئا‌تر و یک فیلم بسیار با هم تفاوت دارد در صورتی که در ابتدا شخصاً نگاهم این نبود و به نظرم می‌آمد تفاوت‌های عمده‌شان در ابزار است اما در حال حاضر به نظرم چیزی فرا‌تر از این‌ها است. نمی‌توان تئا‌تر و سینما را با هم مقایسه کرد هر کدام مدیوم خودشان را دارند. همانقدر که موسیقی با تئا‌تر تفاوت دارد فیلم هم به همین صورت است دنیا این دو همانند هم نیست و هر کدام فلسفه وجودی خودشان را دارند.