هنر نیوز - تلویزیون منهای 13 میلیون دانش‌آموز

بیش از 13 میلیون دانش‌آموز و 10 میلیون جوان، یک میلیون معلم و جمعیت خردسال و كودك و سایر اقشار جامعه می‌توانند مخاطب تلویزیون باشند و جذب حداکثری آن‌ها مستلزم شرایطي در رسانه ملی است که بی‌توجهی به آن، این مخاطب انبوه را به بهره‌گیری از سایر رسانه‌ها سوق داده است.

به گزارش هنرنیوز ؛ نگاهی گذرا به برنامه های صدا و سیما باید اذعان کرد که رسانه ملی هنوز نتوانسته با توجه به تحولات اجتماعی داخلی و بین المللی، برنامه هایی متناسب با مخاطبان متکثر خود تولید کند. صداوسیما از نظر نیروی انسانی متخصص و کارآمد در شرایط نامطلوبی قرار ندارد و مشکلات بودجه و درآمدی آن قابل مدیریت است. این رسانه اکنون 22 شبکه تلویزیونی فعال در اختیار دارد که بدون اغراق کمتر ازپنج شبکه آن مورد اقبال عمومی و در سبد مصرف فرهنگی و روزمره خانواده ها قرار دارند. برنامه های تکراری تلویزیون نیز باعث روی آوردن مخاطبان تلویزیون به سایر رسانه ها شده است. رونق فیلم ها و سریال های آمریکایی، ترکی و کره ای و رد و بدل شدن سی دی های قاچاق فیلم در کوچه و خیابان مصداق بارز و آشکار این گریز از تلویزیون ملی است. محتوای شبکه های ماهواره ای به مثابه جوخه ای انتحاري عمل می کنند كه فرهنگ مردم را تحت شعاع قرار می دهند. شاید بهترین گروه برای ارائه دیدگاه درباره کیفیت برنامه های تلویزیونی مخاطبان هستند. گروهی که اگرچه در جریان محتوای شبکه های مختلف هستند و گاه و بیگاه به تماشای آن ها می نشینند، اما برنامه های تلویزیونی چنگی به دلشان نمی زند. در ادامه این گزارش با سه جوان در این باره گفت و گو کرده ایم. علی جوانی ۲۰ ساله است و به تماشای فیلم های ترسناک و سریال های خیال انگیز و درام علاقه دارد. او می گوید: من اغلب فیلم های ترسناک و سریال های تخیلی و درام را می بینم و حدود ۲ یا ۳ ساعت برای آن در روز وقت می گذارم. از او درباره تلویزیون ایران و کیفیت برنامه هایش می پرسم. ادامه می دهد: راستش را بخواهید، در ماه ۳ساعت هم برای سریال ها و فیلم های تلویزیونی وقت نمي گذارم. اغلب سریال های ایرانی موضوعاتی شبیه به هم دارند و آدم با شروع فیلم و دیدن فضایش می‌فهمد که در پایان قرار است چه اتفاقی بیافتد و قصه به کجا برسد. وی همچنین می گوید: اغلب آنها خیلی تصنعی ساخته شده اند، نشان دهنده زندگی واقعی مردم نیستند و فضای جذابی ندارند اما سریال های خارجی هم اغلب غیر واقعی و ماوراء الطبیعی هستند و هم جذابیت خاصی دارند و توانسته اند مخاطبان زیادی، مخصوصا نوجوانان و جوانان را به خود جذب کنند. علی بیان می کند: البته این را هم بگویم که سریال های الف ویژه نظیر«یوسف پیامبر» و «مختارنامه» به دلیل اینکه فضایی تقریبا جذاب و واقعی داشتند، بسیاری از مردم را جذب کردند. راضیه دانش آموز ۱۷ ساله مخاطب بعدی تلویزیون است که با اشاره به مهم ترین ضعف تلویزیون می گوید: به نظر من دلیل اصلی فقدان مخاطب تلویزیون، محدودیت های آن است. این محدودیت از پول و امکانات گرفته تا موضوع سریال ها و نحوه پرداختن به آن ها را شامل می شود. راضیه می افزاید: تلویزیون با وجود اینکه شبکه ای به اسم امید برای نوجوانان به تازگی تاسیس کرده است، حتی نتوانسته برنامه هایی بسازد که آنها را پای تلویزیون میخ‌کوب کند. وی تاکید می کند: حتی برای قشر کودک هم که خیلی وقت است شبکه پویا را راه اندازی کرده اند، برنامه جذابی از تلویزیون پخش نمی شود. این دانش آموز درباره برنامه های خارجی برای نوجوانان بیان می کند: من برنامه های خارجی نوجوانانه را ندیده ام اما با توصیفاتی که از دوستانم شنیده ام، می‌دانم که برنامه های تلویزیون، فیلم ها و سریال هایشان نظیر «هری پاتر» طرفداران ایرانی و خارجی زیادی دارد. بهروز يكي ديگر از جواناني است كه بيشتر وقت خود را در شبكه هاي اجتماعي مانند اينستاگرام و ... مي گذراند. از او درباره علت حضورش در شبكه هاي مجازي پرسيدم؛ او با اينكه زياد تمايلي به پاسخ دادن به این سوال ندارد؛ می گوید: من بيشتر وقتم را در شبكه هاي اجتماعي مي گذرانم ؛اين شبكه ها هم از لحاظ مالي به من كمك مي كند و از آن درآمد دارم و هم از نظر سرگرمی . وي درباره علایق اش در دنبال کردن فيلم ها و سريال هايي جدید نیز یاد آور می شود: در كنار اينستاگرام از شبكه هاي ماهواره اي استفاده مي كنم. برايم نام اين شبكه ها فرقي ندارد اما رنگارنگی و شاد بودن و نوع تصوير خيلي مهم است كه اين موضوع را در شبكه هاي ايراني و داخل كشور نمي بينم. اين جوان ادامه می دهد: تمام جوانان ايراني علاقه مندند كه از شبكه هاي ايراني داخل كشور استفاده كنند اما متاسفانه موضوعاتي كه اين سريال ها و برنامه ها به آن مي پردازند، برایشان جذاب نيست. پانا نوشت ، با توجه به گفته های این سه نماینده مخاطبان تلویزیون، باید آسیب شناسی دقیق و درستی در زمینه برنامه های نوجوانانه صورت بگیرد؛ به نظر می رسد فراتر از بحران مالی و اقتصادی در تلویزیون، بحران مخاطب مهم ترین معضل کنونی است که رسانه ملی از آن رنج می برد. حل این بحران به رونق چرخه اقتصادی این رسانه نیز کمک خواهد کرد. البته باید گفت این فرآیند، امری زمان بر و نیازمند برنامه ریزی جدی است.