حبیب کاوش سخنگوی شورای صنفی نمایش و کارگردان سینمای ایران در گفتگو با خبرنگار سینمایی هنرنیوز در مورد وضعیت اکران فیلم‌ها در سال جدید افزود: امسال جشنواره فیلم فجر مثل همه سال‌ها بود اما متاسفانه بار منفی آن بیشتر بود. یعنی اگر در سال‌های گذشته سینمای ایران مخاطب را در پروسه تولید در کنارخودش تعریف نکرده بود و مخاطب گریز بود امسال این وضعیت بد‌تر بود. امسال دیگر هیچ امیدی برای فروش فیلم‌ها در سطح بالا وجود ندارد و علت این امر هم ربطی به شخص خاصی ندارد. چرا که چند دهه است که سینمای ایران، قبله خود را از مردم جدا کرده و به سمت جشنواره‌های خارجی گرایش پیدا کرده است. بنابراین تماشاگر دیگر حاضر نیست پول بدهد تا فیلم‌های جشنواره پسند خارجی را ببیند.
وی ادامه داد: این رویه موجب شد تا پای «دولت» در امر «تولید» باز شود به طوری که هم اکنون دولت حدود ۸۰ درصد تولیدات سینمای ایران را یا به طور کامل مدیریت می‌کند یا بخشی از آن را برعهده دارد. بنابراین فیلمی که دولت تولید می‌کند به طور اجباری تهیه کننده‌اش، سودش را در مرحله تولید کسب می‌کند لذا دیگر انگیزه‌ای برای اکران این فیلم ندارد. این درحالی است که ممکن است در میان این تولیدات، فیلم‌های خوبی هم باشند ولی معمولا مخاطب را در کنار خودشان تعریف نکرده‌اند. از این رو، هر روز که می‌گذرد سینمای ایران «دولتی‌تر» و تماشاگر از فیلم‌ها «دور‌تر» می‌شود
حبیب کاوش تصریح کرد: امسال این رویه بیداد می‌کرد و فیلم‌های جشنواره اصلا - به جز چند فیلم محدود – نمی‌توانند با مخاطب ارتباط خوبی برقرار کنند و سینمای ایران دستش در اکران سال آینده به طور کلی خالی است.
سخنگوی شورای صنفی نمایش یادآور شد: من حدود ۹۰ درصد فیلم‌های جشنواره فیلم فجر امسال را دیدم و به عنوان کسی که چند سالی است در شورای صنفی اکران حضور دارم متاسفانه باید بگویم که وضعیت اکران امسال به لحاظ جذب مخاطب، وضعیت بدی خواهد بود و به شما قول می‌دهم که تعداد سینماهایی که سال آینده به دلیل نفروختن – هم در تهران و هم در شهرستان‌ها – تعطیل خواهند شد افزایش خواهند یافت – البته امیدوارم این چنین نشود- چون فیلم‌هایی که ما در جشنواره فیلم فجر دیدیم قادر نخواهند نبود مردم را به سینما‌ها بکشانند.
این کارگردان سینمای ایران با اشاره به تهیه کنندگان دولتی خاطر نشان کرد: قشری به نام «تهیه کنندگان دولتی» که پول تولید فیلمشان را از جیب دولت می‌گیرند و اتفاقا به جای مثلا ۵۰۰ میلیون تومان ۲ میلیارد تومان هم می‌گیرند. متاسفانه نه تنها فیلم‌های بفروش نمی‌سازند بلکه فیلم‌هایی تولید می‌کنند که به هیچعنوان تماشاگر ندارند. البته این نوع فیلم ساختن، فقط ضررش نفروختن نیست بلکه ضررهای دیگری هم دارد. مثلا کسی که تهیه کننده دولتی است چون پول از خودش نیست به هنگام قرار داد بستن با عوامل جلو و پشت دوربین، با دست و دل بازی بیشتری عمل می‌کند مثلا برای اینکه فلان بازیگر را از دست ندهد و در حالی که دستمزد معمولی این بازیگر به عنوان مثال ۵۰ میلیون تومان است به یکباره با او قرارداد ۲۰۰ میلیون تومانی می‌بندد و ضرر این نوع قرار داد‌ها این می‌شود که دیگر این هنرپیشه با بخش خصوصی با قیمت ۵۰ میلیون تومان کار نمی‌کند و دستمزد‌ها به این شکل افزایش می‌یابد. و دست بخش خصوصی هم خالی می‌ماند. بنابراین روز به روز بخش خصوصی نحیف‌تر، بخش دولتی بی‌دلیل، فربهتر، دستمزد عوامل بی‌جهت زیاد‌تر و انگیزه تماشاگران هم برای دیدن فیلم‌ها، کمتر خواهد شد.
سخنگوی شورای صنفی نمایش گفت: اکثر فیلم‌هایی که من امسال در جشنوار فیلم فجر دیدم احساس می‌کنم که تهیه کنندگان آنان اصلا انگیزه‌ای برای اکران این فیلم‌ها نداشته باشند. اگر هم باشد ظاهری است چون دولتی بودند. لذا افق اکران فیلم‌های سال آینده، افق بسیار تاریکی است مگر اینکه فکر اساسی برای سینمای ایران بشود. باید یکبار برای همیشه «تولید» و «دولت» را تعریف کنیم. باید مشخص شود که وظیفه دولت چیست و قرار است چه کاری بکند؟ آیا قرار است دولت رقیب بخش خصوصی شود؟ این درحالی است که در هیچ اساسنامه‌ای به چنین موردی اشاره نشده است.
مجید معافی

هنر نیوز