کسی که غریب هست و نیست؛ کسی که تنها هست و نیست؛ کسی که قریب هست و نیست؛ کسی که مزارش هست و نیست؛ کسی که جهان مزار اوست و قلب شیعه، همانا فاطمه است. رسول خدا (ص) به احترامش ایستاد؛ همانگونه که علی (ع) ایستاد و حسن و حسین (علیهما السلام) هم ایستادند. هنر این سرزمین سال‌هاست در برابرش سر پایین آورده و احترام می‌کند؛ همانگونه که ادبیات این ملت سال‌هاست سرخم کرده است. شاعران ما به ویژه آنانی که حب اهل بیت در دل داشتند و حب ائمه؛ بسیار از بی بی دو عالم نوشته اند و ما خوانده‌ایم. مگر می شود حب شیعه داشت و از زهرای فاطمه (س) ننوشت و نگفت. می‌گویند آنچه از فضایل اخلاقی می‌شناسیم در فاطمه (س) هست. دریایی که کرانه ناپدید است. در برخی منابع آمده است که بخشی از «اهمیت، تأثیر و نفوذ حضرت فاطمه(علیها السلام)در فرهنگ ما، به خاطر فضایل، کمالات و آراستگی های این بانوی بزرگ است. برخی از این مزیّت ها اعطایی و غیراکتسابی اند که همه گفتار ما در این بخش بدان ها اختصاص داشت؛ قرار گرفتن در جایگاه فرزندی پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله)، جای گرفتن در محل همسری خلیفه و وصی پیامبر (صلی الله علیه وآله)، قرار گرفتن در جایگاه تنها ادامه دهنده نسل پیامبر (صلی الله علیه وآله)، جای گرفتن در محل مادری دو سیّد جوانان بهشت، حسن و حسین (علیهما السلام)، قرار گرفتن در جایگاه عضویت در حلقه شریف کسا، جای گرفتن در محل عضویت گروه مباهله، قرار گرفتن در جایگاه معنوی خیر کثیر (کوثر)، و سرانجام، جای گرفتن در محل ویژه و انحصاری فاطمه(علیها السلام) بودن، همه این موارد و ده ها فضایل اکتسابی دیگر ـ که در اینجا طرح نشده اند ـ از فاطمه زهرا(علیها السلام)شخصیتی ممتاز و متعالی فراهم آورده اند.
ولی اهم و عمده فضایل این بانو در کمالات اکتسابی اوست که ذکر آن ها مجالی دیگر می طلبد. حالات معنوی، روحیات انسانی، عادات کریمانه، رفتارهای منطقی، گفتارهای حکیمانه، برخوردهای صمیمانه و سایر ویژگی های برجسته این بانوی بزرگ از او یک اسوه حسنه و یک نمونه مثالین در جامعه و فرهنگ ما ساخته اند. آن ها باید یک به یک شرح داده شوند تا زمینه تأسّی ما به ایشان را فراهم آورند.
این را هم باید اضافه کرد که بخشی از منقبت و اهمیت و ارزش فاطمه زهرا(علیها السلام) در فرهنگ ما، به خاطر تعبیرات و تمجیداتی است که پیامبر بزرگ اسلام(صلی الله علیه وآله) و امامان اهل بیت(علیهم السلام) از این بانو به عمل آورده اند. این تعابیر باید به طور جداگانه مورد بررسی قرار گیرند و وجوه آن توضیح داده شوند. به نظر می رسد این عرصه نیز کاملا آموزنده و الهام بخش می باشد.»
این موارد؛ آنی است که باید در هنر و ادب تشیع به آن به شرح و بسط توجه شود. شرح و بسط این آداب اخلاقی و معرفتی در آثار هنری تا امروز وجود داشته و زین پس هم شایسته است به آن توجه کثیری شود. پرداختن به این موضوعات به ویژه به مقام ارجمند و گرانقدر این حضرت؛ برکتی است برای هنر و هنرمندان. و همینجاست که تفاوت هنر ماندگار و ناماندگار معلوم می گردد.

هنر نیوز