آرش قاسمی آهنگساز گروه کنسرت میراث، که قرار است به همراه همکارانش شاهنامه را در حوزه هنری به روی صحنه برد؛ درباره مشکلات گروه‌های موسیقی و عدم حمایت نهادهای دولتی از هنر فاخر با ما به گفتگو نشسته است.

اثری که شما به بهانه نوروز و با موضوع شاهنامه تولید کردید؛ از آثار فاخر به حساب می‌آید. فکر می‌کنید کنسرت شما با چنین موضوع فاخری قابلیت اجرا در تالار وحدت را نداشت؟

به یقین همین طور است. به سبب ارزش‌های فردوسی و هم چنین پرداختن به نوروز در چنین اثر فاخری لایق آن بود که تالار وحدت برای اجرا انتخاب شود؛ اما هیچ ارگان دولتی از ما حمایت نکرد.

بسیاری از گروه‌های موسیقی از این حقیقت شکایت دارند که دولت در حمایت از گروه‌های موسیقی تلاشی نمی‌کند. همان‌گونه که خود گفتید هیچ نهاد و ارگانی از اجرای کنسرت شما حمایت مالی و معنوی نکرده است. علت این موضوع را که به بدنه هنر آسیب جدی وارد کرده، چه می‌دانید؟

من فکر می‌کنم؛ هیچ نهادی نیست که نامه درخواست ما و تقاضا برای آن‌که همراهی و یاریمان کنند؛ دریافت نکرده باشد. اما امروز خودمان این برنامه را اجرا می‌کنیم.

حتی هزینه سالن را نیز خودتان پرداخت کردید؟

بله این کنسرت با هزینه خود ما برگزار می‌شود و هیچ ارگانی برای اجرای آن از ما حمایت نکرد.
اما آقای پیروز ارجمند، به ما لطف کرد و قرار شد تا روسای ادارات ارشاد استان‌ها را دعوت کند و هزینه بلیط آن‌ها را تقبل کند. در حال حاضر تمام هزینه‌ها با ماست. بد‌ترین اتفاق زمانی می‌افتد که همه کار‌ها انجام شده و همه چیز خوب پیش رفته و حالا افرادی پیدا می‌شوند که می‌خواهند در پیروزی و نتیجه تلاش‌ها با هنرمند شریک باشند و این به باور من بد‌ترین اتفاق است.

مایلم از عدم حمایت ارشاد بگویید؛ چرا ارشاد که متولی اصلی فرهنگ و هنر است؛ حمایتتان نکرد؟

در مورد عدم حمایت ارشاد باید بگویم که من نمونه کار را به ارشاد دادم اما وقتی از آن‌ها پرسیدیم که شاهنامه خوان را دیدید؟ در پاسخ تنها می‌پرسند مگر شما در اجرای خود شاهنامه خواندید؟ در واقع حتی فایل اجرای ما را نگاه هم نکردند. این بروکراسی به هر حال باید طی می‌شد و ما خود برای اجرای خود به دنبال سالن و هزینه‌های اجرا می‌رفتیم. اما وجدانم راحت است که نهادی نیست که نامه گروه میراث را نداشته باشد.

به راستی علت این عدم دلسوزی و همراهی چیست؟

مسولین ارشاد و متولیان فرهنگی کشور دغدغه فرهنگ ندارند. حقیقت این است؛ کسانی که امروز در حوزه موسیقی فعالیت می‌کنند؛ افرادی هستند که روزگاری موسیقی را به شکل زیرزمینی آغاز کردند و بعد وقتی توانستند بین مردم محبوب شوند؛ و حالا وقتی می‌توانند سالن‌ها را پر کنند و درآمد داشته باشند؛ تازه ارشاد متوجه شده که می‌تواند آن‌ها را از زیر زمین بیرون کشد و از شهرت آن‌ها استفاده کنند.
برای نهاد‌ها و متولیان فرهنگی متأسفم که به جای آن‌که بگویند شما با چه موضوعی کار می‌کنید؛ از ما می‌پرسند که توان پر کردن کدام سالن را دارید؟ در واقع اگر فلان سالن را می‌توانید پر کنید؛ پنج شب در آن اجرا کنید؛ حال در این میان کاری فاخر را به صحنه می‌بریم یا بساط پهن می‌کنیم فرقی نمی‌کند؛ مهم فروش گیشه است. دغدغه آن‌ها این است که گیشه را بفروشند و در نتیجه میراث مملکت ما به راحتی به تاراج می‌رود. ما نیستیم که باید به دنبال میراث فرهنگی برویم. آن‌ها باید ما را پیدا کنند. ما سال قبل در جشنواره فجر حضور داشتیم. متولیان فرهنگی اگر می‌خواستند می‌توانستند ما را پیدا کنند. اما به نظر من دغدغه آن‌ها فرهنگ نیست.

شاید اگر پیگیری‌ها بیشتر بود به نتیجه می‌رسیدید؛ این طور نیست؟

من کشورم را دوست دارم و به همین سبب نام میراث بر آن نهادم. میراث معنوی کشورم برای من حایز ارزش بسیار است. از کودکی نیز با همین افکار و با همین علاقه به میهنم زیستم. اگر هم درخواست حمایت کردم علت آن نیاز به صدقه یا ترحم کسی نبود. به نظرم چنین گروهی به حمایت نیاز دارد . ما تئا‌تر و موسیقی و شاهنامه خوانی را در کنار هم جمع کردیم. چنین اجرایی نیاز به دکور، نور‌پردازی، فضای باز تمرین و اجرا و... دارد. و از همه مهم‌تر به تبلیغ و حمایت معنوی نیاز دارد. من اگر بخواهم وقت خود را صرف این موضوع کنم که به دنبال حمایت باشم؛ پس چه کسی به دنبال ساختن آهنگ و تنظیم قطعات باشد؟ اما وجدانم راحت است که نه تنها به وزارت ارشاد که به حوزه هنری؛ متولیان هنری، شهرداری و... نیز نامه درخواست حمایت خود را ارسال کرده‌ام. حال اگر حمایت نکردند باید از خود آن‌ها پرسید که چرا فرهنگ دغدغه شما نیست؟

مینا عبدی

هنر نیوز