به گزارش هنرنیوز؛ متن یادداشت این درام نویس و کارگردان تئاتر به طور کامل آمده است:

 چند سالی است میثم یوسفی را می شناسم. در تئاتری به کارگردانی سید جلال الدین دری و مجموعه ی تلویزونی که حدود دو سال پیش ساختم همکار بودیم. می دانستم که کارگردانی تئاتر می کند و یکی از نمایش هایش را هم دیده بودم. پارسال همین روزها که سیاه پوش مرگ پدر بودم از من خواست برایش نمایش نامه ای بنویسم. سابقه ی دوستی و رفتار صادقانه اش کمک کرد تا اندوه هجران پدر را تاب آورده و قلم دست بگیرم. فرصت زیادی نداشتیم، باید همزمان با نگارش متن بازیگران تمرین می کردند تا کار برای اجرا آماده شده و به قول معروف «به جشنواره برسد». در کمتر از یک هفته چند داستان مختلف را طراحی کرده و نوشتم اما هیچ کدام راضی ام نکردند، تا این که با میثم به این نتیجه رسیدیم نمایش بر اساس داستان های عطار نوشته شود. اما هنوز راضی نبودم، یک چیزی مانع نوشتن می شد. نمی خواستم قصه ای تکراری بنویسم و راه را بر خلق داستانی جدید ببندم. هرچند کار بسیار دشواری بود و قیاس این نمایش نامه با متن عطار چون قیاس ماه ما و ماه گردون است اما جسارت کرده و قصه ای جدید با تکیه به مفهوم «هفت شهر عشق» و نگاهی به نمایش های ایرانی از جمله «تخت حوض»، «لوطی و عنتر»، «نقالی» و «میرنوروزی» نوشتم.

در نهایت آنچه که بر کاغذ آمد روایتی شد از عشق، عشقی سرگردان میان واقعیت و رؤیا، عشقی که از خواب می آید و به دریا فرو می شود. «الماس» که جوانکی است خام و ساده دل، در رؤیایی میان نوم و یقظه دخترکی را می بیند «تارا» نام. «تارا» طره ای رت می کند و چون طراری دل «الماس» را می رباید و می رود. تارا چون آفتاب پسین، پس کَلوت کویر دل عاشقِ سرگشته گم می شود و الماس، پریشان و گیج، شهر به شهر و کو به کو، دربدر یافتن او. به گورستان شده و مرگ را نظاره می کند، پیش از آن که بمیرانندش، تا عشق را دانسته شود. بازیچه اش کرده و بر تخت می نشانندش تا دریابد در معرکه ی عشق بازان او که هنوز خویش را نشناخته و در جلدی جعلی است راه به جایی ندارد. دستک زنان و پای کوبان به جوش و خروش بازار و سکه های زر می خوانندش و باید رو بگرداند تا خلعت بی نیازی نصیب اش شود. در کویر و دشت، تنها و غریب، میان رؤیایی پریشان و آشفته گرفتار می آید تا دریابد او نه به پای خود که به پای معشوق این سفر را آمده که دیگر خودی نیست، هر چه هست، معشوق است و لاغیر. از خودبیخود و منگ در گذر و معبر ملعبه ی لوطیان و لغزخوانان می شود تا فریاد حیرانی سر دهد و همگان بدانند الماس را دیگر نه اسمی مانده و نه رسمی، حیرت زده ای است رقصیده و چرخیده در طوفان روح. حال مستی است حیران و منگ زده. از آن جا که وصل میسّر نشود مگر با یکی شدن، لاجرم باید قطره به دریا رسد تا دریا شود. از این رو الماس را چاره ای نیست جز غرقه در دریای کل گشتن و این بحر عشق همان آغوش معشوق است، آغوش تارا.

حسین تفنگدار

هنر نیوز