تاق بُستان این روزها حال خوشی ندارد، رنگ از رُخسارش پریده و همانند بیماری است که هر کسی برایش دارویی می پیچد، ولی دردهایش بسیار ژرف تر (عمیق تر) از آنست که درمان شود و همچنان آشفته حال است و چهره اش زرد گون.
به گزارش هنرنیوز؛ مجموعۀ تاریخی – فرهنگی و گردشگری ارزشمند تاق بُستان داستان پر فراز و نشیبی دارد و روزگار غم باری را سپری می کند.
سیاوش آریا- فعال میراث فرهنگی- در تارنمای مهرگان با انتشار گزارشی به این موضوع پرداخته و آورده است:
«چشمه ای که هزاران سال در آن زندگی روان بود به انگیزۀ نادرست بازگشت به سیمای کهن و بدون مطالعات باستان شناسی و کار کارشناسی، زیر و رو شد تا تاریخ و فرهنگ نیاکانی رنگ ببازد و ایران در سوگی بزرگ فرو رود. بی گمان کارهای انجام گرفته در این مجموعه که مدیران میراث فرهنگی از آن با نام طرح ساماندهی تاق بستان یاد می کنند، کاری نا آزموده و نا کامروا است که شوکِ بزرگی را به بدنۀ میراث فرهنگی کشور و جامعۀ باستان شناسی وارد و همه را غافلگیر کرد.
بر پایۀ دیدگاه های کارشناسان در رشته های گوناگون (باستان شناس، زمین شناس، مرمت گر و...) نخستین و مهم ترین عامل خشکیدن چشمۀ تاق بستان دخالت نابجا در اکو سیستم زمین بود که آن را به روز سیاهی نشاند. در آغاز تابستان و هم زمان با خشک شدن چشمه، مدیران میراث فرهنگی استان آن را شگفت انگیز و شِگرف (کمیاب) و باور نکردنی به شمار آورده بودند، ولی کارشناسان آن را رد کرده و امری طبیعی برشمردند. در این جا بر آن نیستیم که چرایی خشکیدن چشمۀ تاق بستان را بررسی کنیم. زیرا در گذشته و در چندین گزارش پِیاپی در گفت و گو با کارشناسان وابسته (مربوطه) به بررسی و چرایی خشکیدن چشمۀ تاق بستان پرداخته بودیم. چیزی که بایسته است به آن پرداخته و از آن نام برده شود، پافشاری و دفاع شگفت انگیز مدیران میراث فرهنگی شهری بر لغزش های (اشتباهات) خود است که جای بسی درنگ (تامل) و افسوس دارد.
مدیران میراث فرهنگی و همۀ پدیدآورندگان (مسببان) این معضل نگران کننده ملی باید در اندیشۀ چاره ای ریشه ای و کارساز باشند تا وضعیت موجود از این بدتر نشود. اما پدید آورندۀ این رُخداد ناخجسته و شوم، نه تنها زیر بار نمی روند، بلکه با شگفتی و پافشاری از آن نیز دفاع می کنند! همچنین سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی کل کشور به ویژه شاخۀ باستان شناسی پژوهشگاه میراث که در این مدت سکوت پیشه کرده است باید پاسخ گوی مردم و دوست داران تاریخ و فرهنگ ایران باشند.
سخن در خُور نگرش (نکته قابل تامل) این است که مدیران میراث فرهنگی کرمانشاه در توجیه لغزش های خود بازگشت به سیمای کهن مجموعۀ تاق بستان را بهانه کرده اند. این در حالی است که نه تنها هیچ گونه مدرک و سند و نوشته ای که بر سخنان مدیران میراث فرهنگی مُهر تایید بزند وجود ندارد، بلکه وارون (برعکس) آن نگاره ها و نقاشی های به جا مانده از روزگار قاجاریه این توجیه را رد می کند و دانسته نیست که این مدیران و سرپرستان میراث از کدام سیمای کهن نام می برند؟
از سویی دیگر در نشست علمی باستان شناسی دانشگاه رازی کرمانشاه که ۲۶ مهرماه برگزار شده است، مدیران میراث فرهنگی استان از کارهای انجام شده در مجموعۀ تاق بستان دفاع کرده و آن را از دستاوردهای مهم و بایسته (ضروری) برشمرده اند! همچنین از آن با نام ساماندهی و طرحی درست یاد کرده که آرمان آن بازگشت به سیمای کهن و بر طرف کردن دشواری های مرمتی بوده است (خبرگزاری دانشجویان ایسنا – ۲۷ مهرماه).
.jpg)
پرسشی که در این میان ذهن ها را درگیر خود کرده، این است که چرا مدیران و سرپرستان شهری و استانی با پافشاری از طرح شکست خوردۀ تاق بستان که بر کسی پوشیده نیست و همۀ کارشناسان و دلسوزان میراث فرهنگی کشور بر آن مُهر تایید زده اند، دفاع می کنند؟ آیا زمان آن فرا نرسیده است که لغزش های انجام گرفته را پذیرا باشیم و در اندیشۀ درمان آن با هم کاری همۀ کارشناسان باشیم؟ به گونۀ کلی توجیه این موضوع با نگرش به رُخداد انجام گرفته چه سودی برای مردم و میراث فرهنگی دارد؟ پرسش هایی از این دست بی شمارند که در این مَجال نمی گنجد. در پایان بهتر است که پژوهشگاه میراث فرهنگی سکوت خود را شکسته و با دخالت به هنگام به کمک یکی از ارزشمندترین یادمان های باختر (غرب) کشور که همانا مجموعۀ یگانه و بی مانند تاق بستان است، بشتابد.
همچنین نباید از یاد برد که وارون گفته های مدیران میراث فرهنگی استان در تابستان گذشته مبنی بر پُر آب شدن چشمۀ تاق بستان هم زمان با آغاز فصل پاییز و بارندگی ها، همچنان سراسر چشمه خشک بوده و با رَوند موجود امکان پر شدن و ماندگاری و پایداری آن وجود ندارد.
