به گزارش هنرنیوز به نقل از پایگاه خبری حوزه هنری، میر جلال الدین كزازی در خصوص جایگاه رمضان در ادبیات به خبرنگار پایگاه خبری حوزه هنری گفت: از نگاه بسیار فراخ می توان گفت كه رویكرد سخنوران بر رمضان به ویژه آغاز و انجام آن دو نمود ناساز در سخن پارسی دارد.
وی ادامه داد: سخن وران غزل سرای بیشتر جان ماه رمضان را در سروده های خود یاد كرده اند و از به پایان رسیدن ماه روزه و فرجام آن تنگناهایی كه در میان بوده سخن گفته اند. نمونه را می توان به شعرهای خواجه رندان حافظ اشاره كرد كه بیت هایی چند در غزل های خود در این زمینه سروده است. حافظ در فرخ باد جشن روزه گشایی كه برابر با فرجام ماه مبارك است نیز سروده است.
كزازی با اشاره به اینكه سخنورانی فرا رسیدن ماه رمضان را شادمانه فرخ باد گفته اند افزود: در پی آن از پایان گرفتن ماه رمضان نیز با دریغ و اندوه یاد كرده اند. نمونه را در غزلی از سعدی می توان یافت كه لفظ آغازین آن "برگ تحویل كردرمضان" است كه با ناخشنودی در این غزل از پایان گرفتن ماه روزه سخن می گوید.
وی با بیان اینكه در ادب اندرزین و آموختاری و نهان گرایانه فارسی هم سخن وران به رازهای نهفته در آیین روزه پرداخته اند گفت: به بهانه این ماه به آیین روزه پرداختند تا از رفتارهای بیرونی به آزمون های درونی برسند به سخن دیگر پایه را در سخن گفتن از رمضان برآن نهاده اند كه این رفتارها هنگامی سودمند و كارساز است كه راه  به نهاد آدمی برد و آن پرهیز و پروای برونی كه روزه دار دارد به هنجاری درونی دگرگونی بیاید.
این نویسنده افزود: به سخن دیگر این سخنوران رمضان را به صورت ورزش گونه ای رفتار به سامان یك ماه دانسته اند كه می باید روان و خوبی منش روزه دار را به گونه ای بپرورد كه او در سراسر سال با پرهیز و پارسایی و دوری از گناه روزگار را بگذراند.
این پژوهشگر در پاسخ به این سوال كه آیا در شاهنامه فردوسی هم از آیین روزه یاد شده است گفت: خیر. چون شاهنامه به فرهنگ باستانی ایران باز می گردد از ماه روزه به شیوه اسلامی سخنی در آن نیست اما چون روزه از آیین ها و رفتارهایی است كه در بسیاری از دین ها و سامانه های باور شناسی كاربرد داشته از این آیین گفته شده است.
این مترجم ادامه داد: در شاهنامه آمده است كه بنیانگذار این آیین دستور (وزیر) دانادل مرداس پدر ضحاك ماردوش بوده است. بر این اساس نماز شب و آیین روزه از مرداس به یادگار مانده است زیرا مرداس بر پایه شاهنامه مردی خداترس بود كه جان بر سر نماز و نیایش می گذارد و شب هنگام به باغ می رود تا دست و روی بشوید و نماز بگذارد كه در چاهی كه ضحاك بر سر راهش كنده بود، می افتد.

هنر نیوز