امیرحسین فردی، فردی بود که در سالهای مدیریتش هرگز جدل‌ها و لفاظی‌های بی‌مورد نداشت، فکر و اندیشه‌اش کاملا شفاف بود و هیچ ابهامی در هیچ کدام از صحبت‌هایش دیده و شنیده نشد، رفتارهای مدیریتی‌اش اصولی، دقیق و صحیح بود، هرگز به بهانه‌های واهی افراد یا گروهی را مورد اتهام قرار نداد، به همه اندیشه‌هایی که در دایره اهداف و اساسنامه حوزه هنری بود یا نبود احترام گذاشت.
فردی چنین فردی بود. سیاق مدیریتی او سیاق مردانگی و انصاف بود. هرگز سخنی به گزاف نگفت و از از حرف‌ها کوه نساخت، راز دار و فروتن و شکیبا بود. حرف و حدیث‌ها از کوره به درش نبرد و طاقتش را نفرسود اگرچه موهای شقیقه‌اش سپید شد اما غم‌ها در سینه انباشت و کینه ورزی نکرد.
حوزه هنری و آفرینش‌های ادبی در تمام دهه‌های پر فراز و فرود ۶۰، ۷۰ و ۸۰ الگو بوده است، سازنده و پویا. آنقدر نیکو و خوش جایگاه که طیف زیادی از شاعران و نویسندگان در دهه‌های قبل آرزو داشتند عضوی از خانواده حوزه هنری باشند. برنامه‌ها و شب شعر‌های حوزه هنری پُر استقبال و شیرین بود. شعر و داستان انقلاب با فردی در حوزه هنری جان گرفت و با تلاش‌های او و همکارانش دبود که ادبیات دفاع مقدس در حوزه بالید. فردی فرد بی‌نظیری بود.
وقتی رفت همه می‌دانستند کسی جای او را نخواهد توانست گرفت تا اینکه علیرضا قزوه روی کار آمد و بر صندلی مرحوم فردی در آفرینش‌های ادبی تکیه زد.
از زمان حضور او در این سِمت، بسیاری از برنامه‌های آفرینش‌های ادبی کُندی گرفت. هرکجا رفت آتش بیار معرکه شد، فکر کرد باید همه را به زور زیر چتر حوزه هنری بیاورد، شاعران و نویسندگانی را که دستشان از دنیا کوتاه است به نفع حوزه قبضه کرد. درست است که این بزرگان با حوزه هنری همکاری داشتند اما هیچ کس اجازه نداشت آن‌ها را در حصار حوزه هنری محدود کند و بر آن‌ها مُهر مالکیت بزند.
قزوه دسته گُل‌ها را یکی یکی آب می‌دهد؛ سلمان هراتی و خلیل عمرانی را انحصاری حوزه می‌کند و خانواده‌اش را در فشار حرف و حدیث‌های ناپخته مطبوعاتی‌اش قرار می‌دهد، فرزند آن مرحوم و حرف‌هایش را نادیده می‌گیرد و خام‌تر عمل می‌کند.
قزوه خانه شاعران ایران را بدون گفتمان با آن‌ها مورد هجمه قرار می‌دهد، بدون آنکه فکر کند شاعران انقلاب اسلامی هم از حوزه هنری و هم از خانه شاعران پرورانده، او تیشه را بر می‌دارد و به ریشه می‌کوبد، درباره آن‌ها قضاوت می‌کند بی‌آنکه در محکمه باشند؛ خانه شاعران ایران چه در مسیر خودحرکت کند و چه از آن خارج شده باشد باید محکمه و ادله‌ای برای اثبات حرف‌ها ارائه شود و این همه جار و جنجال رسانه‌ای راه نیفتد فقط به این خاطر که آقای قزوه بگوید «من هم کاری کرده‌ام.»
هر روز نشستن و در پاسخ کسی حرف زدن؛ یک روز سهیل محمودی، یک روز رسول هراتی، یک روز افشین اعلا. چرخیدن لابه لای «مهرنامه» و جاهای دیگر فقط برای حرف بیرون کشیدن.
آفرینش‌های ادبی حوزه هنری کارهای مهمتری دارد. این همه شاعر و نویسنده جوان به امید حوزه هنری و فعالیت‌هایش در مسیر شعر و داستان انقلاب، منتظر ایستاده‌اند، این همه تهاجم فرهنگی را باید حوزه هنری در فرهنگ و هنر سد بشود، این همه کار و کار و کار و کتاب و برنامه. اما چه کسی می‌تواند به برخی از مدیران بگوید بس است دیگر. بدانید کجا ایستاده‌اید. بدانید جای چه کسی نشسته‌اید. درست و سنجیده رفتار کنید.
از آفرینش‌های ادبی حوزه هنری انتظار بسیار است. مدیر این بخش باید مدبر و دقیق باشد نه اهل‌های و هوی. گمان اینکه چون من از اول با شعر انقلاب بوده‌ام صحه بر این رفتار نیست. هیچ کس نباید با چنین تفکری به بدنه انقلاب اسلامی صدمه بزند. در صدر اسلام هم برخی صحابه پیامبر ادعا فراوان داشتند اما هیچکدام از آن افراد خدمت به راه پیغمبر (ص) نکردند.
آفرینش‌های ادبی حوزه هنری باید همه اندیشه‌ها را در سایه گفتمان انقلاب اسلامی شنونده باشد و از کوره در نرود، اما به راستی هیچ کس برای آفرینش‌های ادبی امیرحسین فردی نخواهد شد.

هنر نیوز