فیلم‌های کودک به نوعی نگاه سهل انگارانه مبتلا شده‌اند. در واقع گویی دقتی در نوع تناسب فیلم‌ها با رده سنی کودکان اتفاق نمی افتد. در بسیاری مواقع حتی فیلم‌های موفق کودک همچون «کلاه‌قرمزی و بچه ننه» موضوعاتی متعلق به کودکان و دنیای آن‌ها ندارند.

به نظر می رسد نیاز کودکان  توسط فیلم‌سازان نادیده گرفته می‌شود. با وجود آن‌که «کلاه‌قرمزی و بچه ننه» فروش مطلوبی داشت اما به نظر می رسد نگاه نوستالژیک بزرگترها آنها را پای گیشه سینما کشانده است.  نظر شما در این باره چیست؟

اشکالی ندارد که فیلمی مبتنی بر نگاه نوستالژیک باشد. در واقع اشکالی در این موضوع نمی بینم که یک قشر بزرگسال از یک فیلم نوستالژیک لذت ببرند. اما باید طرف دیگر ماجرا را تقویت کرد. ما در تولیدات سینمایی خود تعادل نداریم.
حتی فیلمی مثل «کلاه‌قرمزی و بچه ننه» که برخی به نگاه نوستالژیک آن ایراد می گیرند؛ از نظر من فیلم بدی نیست. مگر بزرگترها حق ندارند فیلم شبه کودک ببینند. این فیلم، فیلم خوبی بود. شاهد ما برای این ادعا میزان فروش این فیلم بود. یعنی به هر حال به نیاز بخشی از جامعه توجه کرده بود. به هر حال ما بزرگترها نمی توانیم نوستالژی هایی که با خود حمل می کنیم، انکار کنیم.

اما باید طرف دیگر ماجرا را احیا کنیم. اگر در این طرف ماجرا کودک با تولیدات سینمایی ارتباط برقرار نمی کند؛ باید به دنبال اصلاح تولیدات سینمایی در حوزه کودک بود.
 
علت این عدم تعادل در تولیدات سینمایی در حوزه کودک چیست؟
 
نگرش و تفکر فیلم‌سازان، و دانش اندک آنان تا بودجه محدود، و ده ها عامل دیگر. به هر روی مشکلات بنیادین نه تنها در سینما بلکه در ارگان های دیگر هم هست. آموزش و پرورش، تلوزیون، سینما، شهرداری، و همه و همه درگیر مشکلات کلان هستند. به نظر می رسد از بخش اعظم آنچه سرنوشت کودکان ما را رقم می‌زند، بی اطلاعیم.  
در همه حوزه ها این نگاه سطحی غالب است. سینمای بزرگسال نیز درگیر یک نگرش سطحی و کم عمق است. و در واقع نیاز سنجی از سوی سینماگران اتفاق نمی افتد. سینمای کودک هم مانند تمام حوزه های دیگر همه دچار مشکل هستند. به نظر می رسد برنامه‌ریزی های کلان در این حوزه بایداصلاح شود. به نظر می رسد باید تعادل بر تصمیمات و برنامه ریزی ها غالب شود تا به یک تعادل نسبی در تمامی ابعاد هنر دست پیدا کنیم. در واقع باید بدانیم که کودک همان میزان که به تفنن نیاز دارد، به علم، دانش، شادی، آگاهی مذهبی و مسائل دیگر نیاز دارد. و در واقع همه چیز به همان تعادلی باز می گردد که از آن سخن گفتیم.
 
با توجه به همه چالش ها و عدم رعایت اصول ساخت فیلم کودک در سینمای ایران، راهکار اعتلای سینمای کودک را چه می دانید؟

سینمای کودک نیازمند شناخت مخاطب است. در واقع باید فیلمسازان کودک مخاطب خود را به خوبی بشناسند تا بتوانند آثاری متناسب با نیاز آن‌ها تولید کنند. مخاطب شناسی و شناخت چگونگی جذابیت های فیلم کودک که از طریق مطالعه در باب فیلمسازی و هم‌چنین روانشناسی کودک حاصل می آید، بهترین راه برای دستیابی به این هدف است.
 
فاطمه عبدی مراد

هنر نیوز