ساسان قاسمی در گفت‌و‌گو با هنرنیوز در پاسخ به این پرسش که طبق خبرهای واصله بخش‌نامه‌ای از سوی پژوهشکده هنرهای سنتی مبنی براین‌که پرونده‌های ثبتی در حوزه هنرهای سنتی زین پس باید زیر نظر پژوهشکدهٔ هنرهای سنتی تهیه شود و این مسولیت از استان‌ها سلب می‌شود؟ گفت: استان‌ها امکان این را دارند که برای تدوین پرونده‌های ثبتی اعم از میراث ناملموس، هنرهای سنتی و تاریخی خودشان کار را به یک پیمانکار تحویل دهند و از او بخواهند تدوین پرونده ثبتی را برای آن‌ها انجام دهد. ما به عنوان پژوهشکده هنرهای سنتی به تمامی استان‌ها اعلام آمادگی کردیم که به جای اینکه کار را به پیمانکار خارج از سازمان و ناآشنا به سیستم سازمانی محول کنند به پژوهشکده هنرهای سنتی بسپارند که هم کیفیت کار تضمین بالاتری خواهد داشت و هم اینکه پشتیبانی پرونده تا زمان ثبت قویاً اتفاق خواهد افتاد.

او در ادامه یادآور شد: به دلیل اینکه در مجموعه پژوهشکده چیزی حدود ۹۰ نفر متخصص در حوزه‌های مختلف حضور دارند و کار پژوهش مربوط به پرونده‌های ثبتی را انجام می‌دهند، می‌توانند محیط علمی را ایجاد نمایند که در خدمت پرونده‌های ثبتی استان قرار گیرد. در ضمن ثبت مراحلی دارد از جمله اینکه اگر از پرونده ثبتی در کمیته تخصصی یا شورای عالی ثبت اشکالی گرفته شود باید به استان جهت تصحیح ارجاع شود و اینکه آیا پیمانکار در آن هنگام باشد یا نباشد، آیا بتواند آن را تصحیح کند یا نه، این‌ها مسایلی است که دیگر در پژوهشکده هنرهای سنتی وجود ندارد.

وی افزود: به عنوان پژوهشکده هنرهای سنتی بخشی از خود سازمان هستیم و در کنار سازمان به صورت همیشگی حضور داریم و می‌توانیم این تضمین را برای تمامی استان‌ها بوجود آوریم که تا پایان کار و نتیجه نهایی در خدمت استان‌ها باشیم. مساله اجبار ما نیست. ما به هرحال یکی از داورهای نهایی در مجموعه سیاست گذاری ثبت هستیم بنابراین چون استان‌ها اختیار واگذاری کار به پیمانکار را دارند ما گفتیم برای تضمین کیفیت و برای اینکه تا پایان کار به بهترین نحو در کنارشان باشیم این کار را انجام دهیم. در هر حال به نفع و صلاح سازمان‌ها است که با ما قرارداد ببندد نه با پیمانکار خارجی. در عین حال تصمیم‌گیری با خود استان‌ها است.

در حالی این سخنان از سوی سرپرست پژوهشکده هنرهای سنتی بیان می‌شود که چندی پیش برخی از کار‌شناسان از ارسال نامه و اجباری بودن این طرح یعنی تحویل پرونده‌های ثبتی هنرهای سنتی به پژوهشکده هنرهای سنتی خبر داده بودند. از سویی نباید از خاطر برد پژوهشگاه و زیر مجموعهٔ آن از جمله پژوهشکدهٔ هنرهای سنتی با کوله‌باری که چندین بار در تهران – شیراز- تهران باز و بسته شدند، همچنان سرگردانند. و مشخص نیست چگونه این پژوهشکده در حالی که خود وضعیت مشخصی ندارد می‌خواهد دست به چنین اقدامی بزند. از سوی دیگر چقدر از کارمندان و پژوهشگران از نزدیک با این هنر‌ها آشنا هستند. آیا بهتر نیست این اقدام در استان‌ها با همکاری متخصصان بومی و علاقه‌مندان ویژه به این هنر‌ها صورت گیرد نه با نگاه سازمانی و ایجابی. همچنین قطعاً برای تهیه پرونده‌های ثبتی هزینه‌هایی در نظر گرفته می‌شود، پس چرا این کار و توزیع بودجه در شهرستان‌ها و استان‌های بومی که از نزدیک با این هنر‌ها آشنا هستند صورت نگیرد؟

هنر نیوز