چرا باید این فیلم‌های قیچی‌خورده را به تلویزیون بیاوریم
22 فروردين 1389 ساعت 1:45
بر خلاف دست‌ودلبازی مدیران تلویزیون در پخش فیلم‌های به شدت ممیزی شده روز جهان به نظر می‌رسد سینمای وطنی در رسانه ملی با محدودیت‌های شدیدی مواجه است و این سیاست باوجود انتقاد سینماگران ایرانی سال‌هاست که ادامه دارد.
اکبر عالمی؛ محقق و کارشناس هنرهای تصویری با انتقاد از روش ممیزی رسانه ملی، پخش فیلم‌های ایرانی را پر دردسر و پخش فیلم‌هایی که با معیارهای تعریف شده جامعه ما غیرقابل نمایش است را موجب بیداری خرس خفته عنوان می‌کند.
این منتقد و مجری برنامه‌های تلویزیونی در گفت‌وگو با خبرنگار شبکه ایران افزود: چند سال پیش قرار بود در سلسله برنامه‌ای تلویزیونی ضمن پخش فیلم‌های سینمای ایران، با حضور کارشناسان، جامعه‌شناسان و روانشناسان به بررسی فیلم پخش شده بپردازیم. در مشورت با آقای ارگانی، مدیر بسیار توانای اسبق شبکه 2 سیما، توصیه‌ای داشتند که متوجه شدم نمایش یک فیلم ایرانی خیلی حساب و کتاب دارد.
"اگر در مورد فیلم ایرانی انتقاد کنید می‌گویند که به غرور ملی و فرهنگ لطمه وارد کرده است و اگر به تحسین و ستایش بپردازید می‌گویند رفیق‌بازی و تبلیغ و گروه‌گرایی شده است و یا شرب فکری کارگردان با ذائقه مفسر تلویزیونی مطابقت داشته و نداشته و... اما در مورد فیلم‌های خارجی اگر به عرش اعلاء برسانید کسی نمی‌تواند بگوید شما رفیق‌بازی کردید و اگر به حضیض ذلت بکشانید هیچ‌کس مدعی غرض‌ورزی شما نمی‌شود."
عالمی با اشاره به تجربه پخش فیلم «هامون» از برنامه‌تلویزیونی سینما ماوراء ادامه داد: فیلمی که 18 سال پیش ساخته شده و توسط افراد کارشناس در وزارت ارشاد ممیزی شده بود، به فاصله 2 روز مانده به پخش، 52 بخش از آن حذف شد، این موضوع باعث شد که گله‌گزاری بین داریوش مهرجویی و تلویزیون به مطبوعات کشیده شود. خب طبیعی است که صاحب اثر به عنوان پدیدآورنده یک اثر هنری دلش به درد آید.
وی افزود: تصور و حدس و گمان من این است که شاید دلیل دیگر این امر قیمت گزافی است که تهیه‌کننده یک فیلم‌سینمایی برای واگذاری پخش یک فیلم برای یک مدت محدود یا 3 بار پخش به سازمان تلویزیون تعیین می‌کند. خب با چنین شرایطی تهیه‌کننده برنامه‌تلویزیونی با خود فکر می‌کنند با این همه دردسر چرا باید به سراغ فیلم‌های ایرانی برود؟
این صاحبنظر در ادامه با اشاره به ضررهای فرهنگی جبران ناپذیر برخی فیلم‌های خارجی خاطرنشان ساخت: برخی فیلم‌ها آنقدر ضعیف هستند که جایش همان پیاده‌رو است که یک دست‌فروش بی‌هویت آن را به 800 تا تک تومانی می‌فروشد. اما در پخش دیگر فیلم‌های نسبتا قابل‌توجهی که با حجم عظیم ممیزی روی آنتن می‌روند نکته ظریفی وجود دارد که امیدواریم سازمان تلویزیون این مشکل را به شکل جدی با کارشناسان خبره به بررسی بگذارد.
وی تأکید کرد: نوع ممیزی و قیچی‌‌های خورده فیلم‌های به نمایش در آمده از تلویزیون آنقدر عیان است که یک جوان به سراغ پاسخگویی کنجکاوی‌های روح پر از تکاپوی خود رفته و فیلم را بدون سانسور نگاه کند. چرا ما با این نمایش تکه‌به‌تکه فیلم‌ها ذهن یک جوان را نسبت به فیلم کنجکاو کنیم و آن را تحریض کنیم تا برای تماشای بدون سانسور فیلم سراغ شبکه‌های ماهواره‌ای برود و یا از کنار پیاده‌رو با قیمت خیلی پایین فیلم را خریداری کرده و تماشا کند. اصلا چه اصراری است که این فیلم را به تلویزیون بیاوریم.
"ممیزی بسیار بسیار خوب است. همانطور که ممیزی در زمینه غذا و رستوران‌ها مفید است و وزارت بهداشت به صورت ضربتی در مورد مواد غذایی برخورد می‌کند در مورد ممیزی همه کالاهای فرهنگی نیز چنین برخوردی باید صورت پذیرد."
عالمی ضمن بیان این مطلب افزود: همواره بهداشت جسمانی را مدنظر قرار داه و بسیار هم اهمیت می‌دهیم اما در مورد بهداشت روانی کمتر حرف می‌زنیم. هر نوع موسیقی و فیلمی را به خورد بچه‌هایمان ندهیم چرا که نمی‌توانند هضم کنند.
وی همچنین گفت: در آمریکا تمام فیلم‌هایی که در ایالات گوناگون اجازه نمایش می‌گیرند درجه‌بندی سنی می‌شوند. بنابراین در آنجا هم فیلم‌ها ممیزی می‌شوند اما این ممیزی توسط باسوادترین و برجسته‌ترین کارشناسان علوم‌تربیتی و علوم‌اجتماعی صورت می‌گیرد نه به شکل انفرادی که طبیعی است سلیقه شخصی او در ارزشیابی یک فیلم دخالت پیدا کند. اما در تلویزیون ما تا آنجایی که من اطلاع دارم یک فیلم وقتی می‌خواهد از آنتن پخش شود ظرف 48 ساعت توسط یک نفر ممیزی می‌شود.
عالمی در پایان تاکید کرد: پخش سانسور شده فیلم‌هایی که با معیارهای تعریف شده جامعه ما غیرقابل نمایش است آسیب‌های جبران‌ناپذیری دارد چرا که با نمایش این فیلم‌ها خرس خفته بیدار می‌شود.
کد خبر: 9509
آدرس مطلب: http://www.honarnews.com/vdce.78objh8no9bij.html