یکی از بزرگ ترین سوالات درباره خلق هنری در کشور ما درستی یا نادرستی پیوند هنرها و چگونگی یافتن مرزهای خلاقیت و تجربه گذا در هنر است.
یکی از گونه های پرداخت هنری که در روزگار معاصر ما به وفور می توان از آن سراغ گرفت، دسته ای از آثار هنریست که حاصل تلفیق هنرهای گوناگون است. این تلفیق ها که گاه تنها یک تجربه آنی و زودگذرند و گاه به یک جنبش تازه در هنر می مانند، با بازخوردهایی نسبی از سوی هنرمندان و جامعه مخاطبان اثر هنری مواجه می شوند. یکی از مجموعه آثاری که از تلفیق هنرهای خوشنویسی و عکاسی پدید آمده و چندی پیش با نام «نورنوشت» ارائه شدند، از دسته آثاری بودند که واکنش های مختلفی نسبت به ارائه آن ها اتفاق افتاد.
عینالدین صادقزاده از هنرمندان نوگرا در عرصه خوشنویسی و نقاشیخط به حساب میآید. وی درباره آثار مجموعه تازه آریامنش معتقد است: در توضیح این آثار باید گفت که من این مجموعه را نوجویانه و جستجوگرانه میبینم. آریامنش اهل جستجوست و همیشه علاقه به تجربههای تازه را در آثار او دیدهام. گرچه پیش از این جستجو در آثار این هنرمند منسجم نبود، اما در مجموعه اخیرش میتوان به راحتی انسجام را تشخیص داد. گرچه من خود ترکیب عکاسی و خط را در درازمدت مطلوب و باب طبع خود نمیدانم؛ اما ارزش این تجربه تازه را انکار نمیکنم. شاید بتوان گفت این آثار نوعی بازیگوشی عکاسانه اما جالب توجه است. شاید بیشتر علاقمندم که از خوشنویسی معمول هنرمند عکاسی شود تا آنکه عکاسی از اثر هنری در تلفیق مستقیم با آن. البته معتقدم این اثر باید به سرانجام برسد و مشخص شود که در عین حال این آثار امتتداد یابد و به یک نتیجه منطقی برسد. این اتفاقات در عکاسی عجیب نیست؛ اما تجربه آن در خوشنویسی به هر حال جالب است و متضمن مفهوم تازگی است. گرچه معتقدم در هنر نقاشیخط به سبب تازگی همیشگی این هنر هیشه آثار تا حدی ناپختهاند و این طبیعت یک اثر نقاشیخط است که به انتهای قوام نرسد.
اسماعیل رشوند، هنرمند خوشنویس نیز در توضیح کیفیت آثار نورنوشت میگوید: آریامنش هنرمندی نوجو و اهل تازگیست. این مجموعه آثار نیز آثاری خلاقانه و تازهاند. این آثار ترکیبی از عکاسی و خط بود و از جمله رخدادهاییست که کمتر در عرصه هنر آنهم در سرزمین ما رخ میدهد. در هنرهای تجسمی هر فرد یا دنبالهرو دیگران است، یا آنکه مدتهای طولانی خود را تکرار میکند. چیزی که نام آن را سبک میگذارند در حالی که ما در میان هنرمندان بزرگ دنیا هرگز کسی را ندبدهایم که به طور دائم آثار خود را تکرار کند و آنرا به نام سبک به خورد اجتماع دهد. هنرمند خود را تکرار نمیکند. ما به بهانه سبک خود را تکرار میکنیم در حالی که هیچیک از آثار پیکاسو یا ونگوگ آثاری شبیه به هم نیستند. در عن حال ما هر اثر از این هنرمندان ببینیم؛ به سرعت متوجه میشویم که اثر متعلق به کدام هنرمند است. اما آریامنش از معدود هنرمندانیست که کنجکاو و به دنبال تازگیست. هرگز خود یا دیگران را تکرار نمیکندو همیشه ایدههایی تازه دارد.
رسول مرادی یکی از هنرمندان پیشکسوت در عرصه خوشنویسی نیز درباره آثار آریامنش عنوان میکند: این آثار نمایانگر یک تجربه تازه در حوزه خوشنویسی هستند. در عکاسی پیشتر نمونههایی از این هنر دیده شده اما کسی در حوزه خط چنین اثری خلق نکرده. این آثار به باور من آثاری اثرگذار هستند. این آثار را نوعی طراحی با کمک خط تعبیر میکنم. البته باید این موضوع را نیز نادیده نگرفت که امتداد این مسیر به زودی فضای آن را در جامعه هنر اشباع میکند. شاید گسترده شدن این تجربیات را دیگر نتوان خوشنویسی دانست و این کار به نوعی بازی با نور تبدیل شود. اما فرمها در این آثار ارزشمند و اثر گذار هستند و این یک ویژگی مثبت در آثار مجموعه اخیر است.
اما به هر حال یک نکته مهم در این زمینه نوع تلفیق تکنیکی و نیز قدرت هنرمند در نمایش تجربیات هنری و یافته های تازه وی است. نکته ای که در روزگار امروز و با وجود قله های فتح شده بی شمار در عرصه هنر کار ساده ای نیست.