هنر نیوز - نمایشنامه خوانی فقط صدا نیست

آرش آبسالان در برنامه پرده آخر از شبکه رادیویی گفت و گو اظهار داشت: نمایشنامه خوانی فرصت تعاملی است برای گونه ای دیگر از تعلیقی که مخاطب به آن دچار می شود، حس و حضور بازیگر در نمایشنامه خوانی بسیار حائز اهمیت بوده و دارای بار مفهومی عمیقی است.
برنامه "پرده آخر" با موضوع (بررسی نمایشنامه خوانی در تئاتر) و با حضور فاطمه شاه علی (کارگردان و نمایشنامه نویس)، آرش آبسالان (مدرس تئاتر، کارگردان و نمایشنامه نویس)، علی صلاحی (مدرس تئاتر، بازیگردان و کارگردان و نمایشنامه نویس) و علی شمس (کارگردان و نمایشنامه نویس) از شبکه رادیویی گفت و گو روی آنتن رفت.
در این برنامه آرش آبسالان با اشاره به تعریف نمایشنامه خوانی گفت: گستره ی هنرهای نمایشی به قدری وسیع است که برای هر اجرا می توان تعریفی خاص ارائه داد؛ اما نمایشنامه خوانی پدیده ای است که فارغ از تصویرسازی عینی دست به تصویرسازی ذهنی مخاطبان می زند.
وی با بیان این که نمایشنامه خوانی فقط صدا نیست، اظهار داشت: نمایشنامه خوانی به دلیل این که تنها بر صدا تکیه ندارد، نمی تواند نمایش رادیویی باشد، در نمایشنامه خوانی حس بازیگر به مخاطب به صورت تصویری منتقل می شود.
این مدرس تئاتر همچنین در ادامه افزود: نمایشنامه خوانی فرصت تعاملی است برای گونه ای دیگر از تعلیقی که مخاطب به آن دچار می شود، حس و حضور بازیگر در نمایشنامه خوانی بسیار حائز اهمیت بوده و دارای بار مفهومی عمیقی است.
در ادامه برنامه علی صلاحی با اشاره به ویژگی بارز نمایشنامه خوانی گفت: در نمایشنامه خوانی بازیگر این موقیعت را دارد تا برای بازیگر تخیل ایجاد کرده و در ذهن او تصاویری را بسازد که نمی بیند.
وی در خصوص نمایشنامه خوانی های عصر نمایش توضیح داد: برنامه عصر نمایش ابتدا از طرف آرش آبسالان مطرح شد، بلافاصله پس از طرح ایده بنده و آقای آبسالان به مدیر وقت تئاترشهر مراجعه کرده و مجموعه ی تئاتر شهر را در جریان قرار دادیم.
این مدرس تئاتر همچنین در ادامه افزود: در آن وقت بدترین ساعت و بدترین مکان اجرایی تئاتر شهر را به انتخاب خود در اختیار گرفته و با سیزده کارگردان نمایشنامه خوانی مختلف کار را شروع کردیم، بعد از دو جلسه استقبال مردم از این برنامه به قدری بود که حتی فکرش را هم نمی کردیم.
در بخش دیگری از برنامه علی شمس با اشاره به تاریخ نمایشنامه خوانی گفت: نمایشنامه خوانی تاریخ زیادی ندارد، این هنر از سال ۱۹۸۴ در فستیوال آوینیون شروع شد؛ در این فستیوال شورای سیاست گذاری به دنبال نوشته های جدید و کارهای نو در حوزه ی نمایش بود، که این موضوع به نوعی سرآغاز هنر نمایشنامه خوانی شد.
وی همچنین در ادامه افزود: فستیوال آوینیون در سال ۱۹۸۴ از نمایشنامه نویسان دعوت کرد تا نمایشنامه های جدید خود را قبل از اجرا قرائت کرده و نظر مردم و داوران را جلب کنند، همین موضوع به نوعی پیشرفته تر به نمایشنامه خوانی های امروز به عنوان یک هنر مستقل رسید.
این نمایشنامه نویس ایرانی در خصوص تاریخ نمایشنامه خوانی در ایران گفت: نمایش عصری با نمایش که در زمان قدیم در روزهای پنجشنبه در تهران برگزار می شد از اولین نمونه های نمایشنامه خوانی های جدی در کشور است.
در بخش پایانی برنامه فاطمه شاه علی با اشاره به فعالیت های خود در عرصه نمایشنامه خوانی گفت: در آینده ای نزدیک قرار است نمایشنامه ای را در حمایت از کودکان اوتیسم روی صحنه ببریم.
وی در خصوص تفاوت های نمایشنامه خوانی و تئاتر اظهار داشت: نمایشنامه خوانی هیچ منافاتی با تئاتر نداشته و ندارد، چرا که نمایشنامه خوانی علاوه بر مخاطبان زیاد خود، مخاطبان بسیاری را به تئاتر علاقه مند کرده است.
فایل صوتی برنامه "پرده آخر" از شبکه رادیویی گفت و گو قابل دریافت است.