غلامرضا آزادی در پاسخ به اینکه مولفه های فیلم کودک چیست و معنی اینکه می گویند فیلم باید برای کودک باشد و نه درباره کودک چیست گفت: ما پا به پای رشد کودک و افزایش سن او با یک کیفیت و کمیت خاص از سینما قرار داریم. وقتی می گوییم فیلم کودک، باید در حقیقت فیلمهایی باشد که به ذهن کودک کمک کند چون کودک در واقعیت زندگی نمی کند، کودک در تخیل و رویا زندگی می کند هر کودکی در هر مقطع سنی رویا پرداز است. آنها گاهی پدرشان را قهرمان می دانند، گاهی معلمشان را فرشته می بینند، افکار آنها افکاری است که در سطح زمین طی می شود.

آزادی با بیان اینکه کودکان مشکلات و مسائل زندگی را در ک نمی کنند و نباید درک کنند ادامه داد: آنها باید آرام آرام با زندگی آشنا بشوند. فیلمساز کودک یک فیلمساز معمولی نیست. سینماگر کودک سینماگری است که باید روانشناسی کودک بلد باشد. معلم کلاس اول بودن کار سختی نیست ولی در دبیرستان فرق می کند هر کسی نمی تواند معلم دبیرستان شود.

این استاد شناخته شده عرصه کودک، سینماگر کودک را تنها سینماگر ندانست و روانشناس کودک بودن را یک امر واجب برای کارگردان ژانر کودک دانست، او در ادامه اضافه کرد: در سالهای بعد از انقلاب مددی شد و این سینما به وجود آمد. اما آدمهایی بودند که وقتی کم می آوردند به کودک می پرداختند و سعی می کردند برای فروش کار کنند. با این وضعیت بدون اینکه اطلاع و آگاهی داشته باشند وارد کلاس اول می شدند و می خواستند کلاس اولی ها را تربیت کنند بدون اینکه با مسائل کودک آشنا باشند این موجب شد فیلمهایی بسازند درباره کودک که به بچه ها می گفت این شما هستید.

آزادی با اشاره به لورل و هاردی که کمدین هستند و فیلمهای آنها را هم بزرگسالان دوست دارند و هم کودکان، اشاره کرد: واقعا اینطور نیست، یک سری هنر پیشه ها را که چاق بودند و صورتشان متفاوت بود را آوردند و فکر کردند اگر اینها یک تکانی به خودشان بدهند بچه ها می خندند در صورتی که فیلم کودک این نیست. به همین فیلمهای خارجی جشنواره نگاه کنید کار آنها روانکاوی کودک است. اما فیلم کودک کاری علمی تخیلی و فانتزی است. تعدادی از این فلیمها ساخته شد. بخش اعظمی از سینمای کودک این است که شما حقیقت و دراماتیک را نگویید. کودک به اندازه کافی در خانه، مدرسه و جامعه نصیحت می شود. این کار خوب است، این بد است. سینما زمانی به این کودک می دهد که در آن دو ساعت به افکار، رویا و خیالش بپردازد. کودک دلش می خواهد برای خودش قهرمان پیدا کند. احساس کند خودش هم قهرمان است این به کودک شخصیت می دهد.

آزادی در حال حاضر سینما بزرگترین رسانه ای است که می تواند این کمک را انجام دهد برشمرد و این امر را در مورد سینمای ما درست ندانست. او با تاکید برا اینکه سینمای کودک ما مانند سینمای بزرگسال دچار دلال بازی، رانت خواری شده و کودک بهانه ای است برای جذب مقام و ثروت اضافه کرد: در سینمای کودک ما کودکان قربانیانی هستند که وسیله ای برای فیلمسازان کودک می شوند. فیلمسازانی برای کودک از دل و جان فیلم می سازند که به رویا بپردازند. کاری که سینمای این روزها می کند دقیقا مثل گذاشتن مداد لای انگشت کودک است. این سینمای کودک نیست. بودجه ای هست که باید خرج شود و مدیران آدمهایی را می آورند که حرف آنها را گوش بدهند. نتیجه این می شود که فیلم به آرشیو می پیوندد. در گذشته فیلمهایی داشتیم که یک سال گیشه را تامین می کردند. دره شاپرکها، کاکلی، دزد عروسکها، پاتال و آرزوهای کوچک، گلنار، مدرسه موشها، اینها فیلمهایی بود که کودک چندباره به تماشای آنها می نشست. چقدر این فیلمها نقش داشت در زندگی و شکل گیری شخصیت کودک. بچه های این دوره دوست ندارند که دیگر نقاشی هایشان را بامداد رنگی نقاشی کنند، دوست دارند با رنگین کمان نقاشی کنند.

او در پاسخ به اینکه انتظارات بخش خصوصی برای ساخت فیلم کودک چیست اینگونه گفتگو را به اتمام رساند که: بر بخش خصوصی یک باید و نبایدهایی حاکم شده، در بخش خصوصی فیلمسازهایی هستند که بچه ها را می شناسند. ژانر را می شناسند اینکه چه فیلمهایی بسازند که جلب توجه کند. بخش دولتی مانعی ایجاد کرده که چون فیلمهای خودش خواستار ندارد این فیلمها هم بدون مخاطب بماند. جلوی اکرانها را گرفته. بخش خصوصی در گذشته فیلمهای خوبی ساخت. ولی دولت احساس کرد اگر همینطور پیش برود خودش کاره ای نخواهد بود. نتیجه عدم عدم اکران فیلمهای کودک شد و اقتصاد سینما به این وضع افتاد و سرمایه بخش خصوصی برنگشت و این شد که می بینید.

گفتگو: یاسین پورعزیزی

هنر نیوز