جعفری در پاسخ به این سوال که چرا در سینمای ما بیشتر قصه‌ها حول محوریت آقایان نوشته می‌شود و ما کمتر شاهد این هستیم که موقعیت‌های درام فیم نامه‌ها برای زن‌ها پیش بیاید؛ گفت: به نظرم ما باید کمی به عقب‌تر رجوع کنیم و ریشه این مسئله را در آنجا پیدا کنیم. باید این سوال را ابتدا از نویسندگان و کارگردانان پرسید بازیگر خیلی نقش ندارد زمانی که فیلم نامه به دست من می‌رسد کار از کار گذشته است. من سفارش دهنده نیستم به نظرم آن کسی که شفارش دهنده است بهتر از هرکسی می‌تواند دلیل این موضوع را بگوید. با این روند من به عنوان بازیگر زن نمی‌توانم توانایی‌هایم را نشان دهم. پس مشکل در این زمینه نویسنده، کارگردان و سفارش دهنده‌ها هستند که موضوعات فیلم نامه‌ها به سمتی می‌رود که شخصیت محوری قصه‌ها حول محور آقایان نوشته می‌شود

بازیگر مجموعه «خاک سرخ» در بیان این مطلب که در چنین شرایطی که پیشنهاد‌ها تکراری می‌شود و امکانش وجود دارد که شما به تکرار بیافتید برای فرار از این تکرار چه می‌کنید؛ گفت: خدا را شکر می‌کنم که من دریچه امیدی در این شرایط دارم و آن هم تئا‌تر است در چنین شرایطی که کار خوب نباشد به سراغ تئا‌تر می‌آیم. وقتی فیلم نامه‌ها محدود است و زن‌ها خیلی اجازه مانور ندارند برای پرداخت کاراکتر‌هایشان اما در تئا‌تر این موضوع خیلی کمتر است خوب این گونه می‌شود که من ترجیح می‌دهم در چنین شرایطی وارد این فضا شوم.

وی در باره این پرسش که آیا زن‌ها در مقایسه با مرد‌ها از ابزار بازیگری شان به یک اندازه استفاده می‌کنند؛ گفت: ما نمی‌توانیم زن سوار کار را نشان دهیم زنی که ورزش کار است. مٍثلاً وی در حال دویدن می‌باشد. خوب این شرایط را سخت می‌کند باید فکری کرد. این موارد از قدرت زن در هنگام بازی کم می‌کند چون بخش زیادی از ابزار‌هایش را از دست می‌دهد. به نظرم خانمی که ورزش کار است ورزش خود را قطع نمی‌کند چون محدودیت دارد. آن کار خودش را می‌کند. چرا تلویزیون و سینما موفقیت‌های زنان را آن چنان که باید و شاید نشان نمی‌دهد؟ چرا به این موضوع نمی‌پردازد که ما قهرمان زن بوکس یا سوار کاری داریم؟ چرا آن‌ها را بزرگ نمایی نمی‌کند؟ چرا سطحی از کنارشان می‌گذرد؟

وی در ادامه افزود: به نظرم موفقیت‌های یک زن را زمانی که نشان می‌دهید و آن را بزرگ جلوه می‌دهید تاثیر به مراتب بیشتری نسبت به آقایان در جامعه دارد. به عنوامن مثال ما در ایران گروه بدل کاری زن‌ها را داریم چقدر به آن‌ها پرداختیم و حمایتشان کرده‌ایم؟ آن‌ها در آنطرف مرز‌ها هم کار می‌کنند آن‌ها خودشان را محدود نمی‌کنند اما متاسفانه عده‌ای برای آن‌ها محدودیت درست می‌کنند.

جعفری نظراتش را در ارتباط با مسئله ممیزی این گونه بیان کرد: به نظر من کسانی که در تلویزیون ممیزی هستند خیلی نرمال برخورد نمی‌کنند و معیوبانه رفتار تصمیم می‌گیرند. ما حتی معضلات اجتماعی را که در جامعه وجود دارد و به ما لطمه می‌زند را نمی‌توانیم نشان دهیم و این نشان ندادن باعث عدم آگاهی و اطلاع رسانی می‌شود. به عنوان مثال در حال حاضر در جامعه ما رحم اجاره داده می‌شود و این موضوع در تمام قشر‌ها دیده می‌شود. خانم دکتری که وقتی برای بچه دار شدن ندارد و به راحتی با اجاره کردن رحم بچه‌شان را به دنیا می‌آورند. این را چگونه می‌توان توجیه کرد.

وی در ادامه گفت: تصمیم گیران این موضوعات را بی‌دلیل و بدون کار‌شناسی ممیزی می‌کنند. ما نمی‌توانیم مسائل واقعی جامعه را نشان دهیم. بنده اگر با این شرایط کار می‌کنم فقط برای کسب در آمد است. به نظرم اینکه ما می‌خواهیم همه چیز را خوب نشان دهیم یک دوروغ بزرگ است و این دروغ را تلویزیون دارد به ما می‌گوید و با شرایط و ممیزی های بی‌جا باعث می‌شود ما آثاری دروغین هم بسازیم. یکی از آسیب‌های این روند این است که مخاطب را زیر خط فقر فرهنگی نگه می‌دارد.

وی در ادامه افزود: بسیار افسوس می‌خورم که مدیران در بعضی از تصمیم گیری‌ها دیر عمل می‌کنند. و عده‌ای در این میان از بین می‌روند.
بهناز جعفری حرف‌های خود را این گونه به اتمام رساند: در آخر دوست دارم معنی یک شعر فرانسوی را برای خواننده‌های این گفتگو بخوانم، (صبح‌ها که از خواب پا می‌شی فکر می‌کنی نمی‌تونم از پسش بر بیام و بد تو دلت می‌خندی چون یاد تمام صبح‌هایی می‌افتی که این فکر رو داشتی)

هنر نیوز