هنر نیوز - بودجه فرهنگی؛ قامتی که برازنده «فرهنگ» نیست

بودجه فرهنگی؛ قامتی که برازنده «فرهنگ» نیست

واقعا جای سوال است که چرا دولتی که خودش را وامدار مسائل فرهنگی می‌داند و در سالی که به نام فرهنگ نام گذاری شده است نه تنها بودجه نحیف بخش فرهنگی را افزایش نداده بلکه تا جایی که توانسته آن را تکانده تا فرهنگ همچنان مظلوم باقی بماند.

فرهنگ کالای فاخری است که نباید از سوی دولت‌ها مورد بی‌مهری قرار بگیرد به طوری که هر جا کم آوردند «بودجه فرهنگی» را حلال مشکلات خود بپندارند. بنا به گفته یکی از اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس، بودجه فرهنگی کشور در سال ۹۴ نسبت به امسال، نه تنها افزایشی نداشته بلکه کاهش هم داشته است!! این کاهش می‌تواند زنگ خطری برای تولیدات فرهنگی کشور باشد.

اگر نگاهی به بودجه فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در دو سال گذشته بیندازیم خواهیم دید که بودجه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی- که بحث ما بیشتر بر این حوزه و تولیدات سینمایی است - از سال ۹۲ یعنی از سال روی کار آمدن دولت یازدهم، سال به سال این بودجه کاهش داشته است. این درحالی بود که پیش بینی می‌شد سهم فرهنگ و تولیدات فرهنگی همچون سینما با توجه به موضع گیریهای دولت که همواره از فرهنگ به عنوان یکی از شاخصه‌های اصلی دولت خود یاد می‌کرده بیشتر شود اما متاسفانه هر ساله این بودجه کمتر و کمتر شده است به طوری که بودجه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی که درسال ۹۲، ۳۹۰ میلیارد تومان بوده در لایحه بودجه ۹۳، ۳۶۵میلیارد و ۹۰۰ میلیون تومان قید شده است یعنی کاهش ۹ درصدی داشته است. این درحالی است که بودجه سال ۹۲ نیز نسبت به سال ۹۱ کاهش ۱۶ درصدی داشته است. از سوی دیگر باید بدانیم که بزرگ‌ترین هجمه دشمن در کنار هجمه اقتصادی هجمه فرهنگی است لذا انتظار توجه بیشتری در این حوزه وجود دارد. ما باید بپذیریم که «فرهنگ» زیربنا است لذا اگر بخواهیم مشکلات کشور در همه زمینه‎‌ها حل شود باید ابتدا فرهنگ عمومی را سرو سامان بدهیم. ما الان مشکلاتی در مورد فرهنگ مصرف یا فرهنگ تلاش مضاعف داریم که اگر بخواهیم در این موارد فرهنگ سازی کنیم بی‌شک با کاهش بودجه یا افزایش نیافتن بودجه نمی‌توان در این زمینه موفق بود. اگر دولت می‌‎خواهد در این مباحث میدان دار باشد حتما باید بخش فرهنگ را مورد توجه بیشتری قرار دهد و راه آن افزایش بودجه فرهنگی است. البته تخصیص بودجه‌های فرهنگی نیز یکی دیگر از هنرهای دولتمردان است تا‌‌ همان بودجه‌های نحیف را بی‌جهت خرج برگزاری مراسم‌ها، همایش‌ها، صرف نهار و شام بعضی‌ها و همچنین هدیه دادن‌های تشریفاتی نکنند. درست هزینه کردن شرط مدیریت است و مدیران فرهنگی ما باید با اولویت بندی برنامه‌های خود به گونه‌ای عمل کنند که در نیمه سال؛ با صندوق خالی بودجه مواجهه نشوند که مجبور شوند برای جبران آن، از کیفیت برنامه‌ها بکاهند.

متاسفانه بودجه فرهنگی کشور ما طی ادوار گذشته به طوری بسته می‌شود که کمترین بودجه نصیب آن می‌شود و‌‌ همان بودجه ضعیف هم به علت اینکه سقفی کوتاه‌تر از بودجه فرهنگی پیدا نمی‌شود بتدریج برای مصارف دیگر کم و کمتر می‌شود و این درحالی است که معمولا‌‌ همان بودجه‌های کم هم باز ممکن است تا زمان تصویب نهایی – به دلایل مختلف – کمتر شود و آنچه که می‌ماند، کمترین آن صرف تولیدات فرهنگی می‌شود و بیشتر خرج هزینه‌های جاری و پرداخت حقوق کارمندان و زیرمجموعه آنان می‌شود ضمن اینکه همین بودجه تصویب شده نیز به موقع واریز نمی‌شود و معمولا بودجه مصوب در چند نوبت در طول سال به ارگان‌ها تحویل داده می‌شود که این شیوه نیز می‌تواند مشکلاتی را به همراه داشته باشد.

در ‌‌نهایت می‌توان گفت که کاهش بودجه فرهنگی یا عدم افزایش بودجه با توجه به تورم کشور و افزایش هر ساله هزینه‌های تولیدات سینمایی تنها موجب کشیده شدن آه بلند و نگاه نگران هنرمندان به تولیدات شروع نشده یا نیمه کاره سینمایی است که هر ساله تکرار می‌شود.