در روز جهانی قدس روزی که باید وجدان انسانیت بیدار شود و مظلومیت رافریاد بزند بسیاری که ادعای حمایت از آزادی، انسان بودن و حقوق بشر را دارند در خواب هستند و اگر بهتر بگوییم خودشان را به خواب زده‌اند. مدتی است که در ماه مبارک رمضان مردم فلسطینی در قدس شریف با خون افطار می‌کنند و سحر‌‌هایشان با صدای موشک‌های کوک شده بربام خانه‌‌هایشان از خواب بیدار می‌شوند.

هنرمندان ایرانی در هر شاخه‌ای در این روز‌ها تلاش داشته‌اند تا صدای این مظلومیت را با آثار خود به گوش جهانیان برسانند در همین چند روزه عکاسان توانسته‌اند در غزه تصاویری را ثبت کنند که دیدن آن‌ها قلب هر انسانی را به درد می‌آورد در این بین هنرمندانی ایرانی هر کدام بنا بر تخصص شان ساکت ننشته‌اند. در بخش هنرهای تجسمی در این روز‌ها هنرمندان فعالیت چشم گیری را داشته‌اند و نقاشان نیز این دوستان هنرمند را همراهی کرده‌اند و با موضوعیت جنایات صهیونیست‌ها آثاری را خلق کرده‌اند که تعدادش کم نیست شاعران هم بی‌کار نیستند خطاطان نیز در این راستا قلم می‌زنند.

از همه این هنر‌ها که بگذریم هنر هفتم یعنی سینما تاثیر گذاری بیشتری را دارد و بهتر از سایر شاخه‌های هنریمی تواند صدای مظلومیت مردم ستمدیده فلسطین را به گوش‌های کر و چشم‌های کور شده جهانیان برساند اما متاسفانه سینماگران ما در مقایسه با سایر هنرمندان که در شاخه‌های دیگر که قدم‌های خوبی برداشته‌اند آنچنان نتوانسته‌اند گام‌های محکم و مثبتی را بردارند در صورتی که این گروه به حق باید تلاش بیشتری داشته باشند.

در برخی مواقع و پیش  از جنایات فعلی رژیم صهیونیستی تلویزیون از تصاویری مربوط به قدس و غزه استفاده می‌ کرد که مربوط به سال‌های دور این سرزمین مربوط بود و قطعاً باید گروهی از هنرمندان و سینماگران مومن و با اعتقاد در کنار هم قرار بگیرند برنامه ریزی کنند و آثاری را در راستای آشکار سازی برنامه‌های شوم رژیم صهونیستی بسازند.

با توجه به پوشش خبری که در رسانه‌های بین المللی به نفع رژیم صهیونیستی وجود دارد سینماگران ما باید با تامل در این مسیر حرکت کنند و در نشان دادن حقیقت تلاش بیشتری را به کار گیرند. قطعاً به اندازه قطره‌های یک اقیانوس سوژه‌های ناب دراماتیک در این حادثه تلخ وجود دارد. سکوت سینماگران در ورطه عمل جایز نیست. سینماگران مانباید به گفتگو و جلسه گذاشتن و حتی شرکت در تظاهرات بسنده کنند بلکه ضربه اصلی آن‌ها می‌تواند فیلمی باشد که در این راستا می‌سازند. سینمای اسلامی توسط سینماگر مسلمان باید حقش را ادا کند.

موسسه سینمای مقاومت و انقلاب اسلامی می توانست کاری کند

موسسه سینمایی مقاومت و انقلاب اسلامی که متاسفانه به دلیل کشمکش‌های جناحی مجوزش لغو شد می‌توانست جزو موسساتی باشد که در راستای ساختن آثاری برای آشکار سازی اهداف دشمنان اسلام و ایران اسلامی گام‌های مثبتی بردارد. اگر بخواهیم واقع بیننه و بدون جناح بندی به این موضوع نگاه کنیم در می‌یابیم ارگانی وجود ندارد که به طور مشخص در راستای اهداف انقلاب اسلامی و سیاستگذاری‌های آن گام بردارد.

خانه سینما، بنیاد سینمایی فارابی و حوزه هنری و... عملکردشان در این راستا در طی این سال‌ها پراکنده بوده است. جای خالی موسسه‌ای که صرفاً در این راستای سیاستگذاری‌هایی قدم بردارد که جزو خواسته‌های انقلابمان و هم چنین رهبری باشد احساس می‌شود. گواه این موضوع نبود فیلم‌هایی در ارتباط بارژیم کودک کش اسرائیل است. دشمنان ما در مورد  دین ما و پیامبر ما و حتی تاریخ مان در سینما‌هایشان هر کاری بخواهند می‌کنند اما ما و سینما گران ما از این ابزار به خوبی استفاده نمی‌کنند.

جواد شمقدری: موسسه سینمای مقاومت و انقلاب اسلامی برای من نیست

جواد شمقدری بار‌ها در مصاحبه‌هایش گفت که نباید موسسه سینمای مقاومت و انقلاب اسلامی را به بنده نسبت بدهند اگر این گونه باشد باید افرادی را که جزو هیئت موسس ارگان و موسسه‌ای بودند را نیز امروز صاحبان آنجا دانست.

به این سوال در تنهایی و فقط به وجدان بیدارتان جواب دهید

واقعاً اگر نام جواد شمقدری در میان نبود آقای وزیر و همراهانش کمر همت برای بستن این موسسه می‌بستند؟!

سوال ما از ایشان در این اوضاع فرهنگی که رهبر معظم انقلاب اسلامی نیز به آن انتقاد دارند این است که آیا راهی برای ادامه کار این موسسه وجود نداشت و یا ندارد؟!

آیا تنها راه لغو مجوز موسسه سینمای مقاومت و انقلاب اسلامی بود؟! به چه قیمت؟!

 آقای وزیر به نظر شما آیا لغو مجوز به دلیل مشکلات جناحی نبوده است و یا هر چیزی دیگری جز آنچه عنوان شد؟!

هنر نیوز