جمله «نوری بیگلان جیلان» فیلمساز تُرکِ برنده نخل طلای کن امسال، شاید برای فیلمسازان ما جالب توجه باشد این فیلمساز که امسال با فیلم «خواب زمستانی» توانست نظر همگان را به سوی خود جلب کند گفته است: «تمایلی برای ساخت فیلم خارج از ترکیه ندارم».
باید بپذیریم که یک فیلمساز هنگامی می‌تواند نمایندگی کشورش را در جشنواره‌های معتبر خارجی برعهده بگیرد که فیلم خود را در جغرافیای بومی کشور خودش ساخته باشد. اگر نگاهی به آثار بر‌تر فیلمسازان معتبر جهانی بیندازیم بی‌شک هنگامی فیلم‌های آنان در جشنوارهایی مثل کن، لوکارنو، جیفونی یا مراسم اسکار خوش درخشیده‌اند که این فیلم‌ها در کشورهای خودشان و با امکانات سینمایی و برگرفته از مضامین مربوط به کشور خودشان بوده است. اما متاسفانه این رسم خیلی در ایران مورد توجه قرار نگرفته است و برخی از فیلمسازان ایرانی به محض اینکه فیلم‌هایشان در جشنواره‌های خارجی جوایزی را کسب می‌کند و نام و اعتباری برای خودشان دست و پا می‌کنند تازه به فکر می‌افتادند که فیلم بعدی خود را در خارج از کشور و مثلا در فلان کشور اروپایی و با همکاری فلان کمپانی بزرگ هالیوودی بسازند!. هرچند که این تجربه نشان داده است که فیلم‌های بعدی این فیلمسازان به اندازه فیلم قبلی آنان، مورد استقبال جهانی قرار نگرفته است. دوری از کشور و مهاجرت به دیگر کشور‌ها برای ساخت فیلم‌های بعدی، بدعت مذمومی است که در میان فیلمسازان ایرانی رواج پیدا کرده است که عباس کیارستمی نمونه‌ بارز آن است. اما دوری از وطن و ساخت فیلم در کشورهای دیگر آن هم به دلیل شهرتی که از ساخت فیلمی در وطن بدست آورده‌اید آیا به معنای پشت کردن به مردمی نیست که تمام فیلم‌های نا‌پُخته شما را به امید پُخته گی شما نشسته است؟
البته کسب جایزه فیلمسازان از جشنواره‌های معتبری مثل کن یا مراسم اسکار و غیره، آنقدرهیجان انگیز، دهن پُرکن و جذاب است که فیلمساز را وسوسه ترک وطن کند و با سرمستی موقتی که در او ایجاد شده کاخ آرزوهای خود را در کشورهای دیگر بیابد.
حضور در جشنواره‌های معتبر دنیا که همواره با تبلیغات گسترده و زرق و برق‌های رسانه‌ای همراه است نیازمند مراقبت‌های ویژه سینماگران است. نباید هنرمندان ما در مقابله با این فضای پر کشش و هیاهو، ضعف از خودشان نشان دهند و همسو با دیگر همتایان خود، غرق در این فضا‌ها شوند امری که متاسفانه گریبانگیر بانوی بازیگر خوب سینمای ایران «لیلا حاتمی» را گرفت و او با سوار شدن بر موج فضای این جشنواره دچار اشتباهی شد که می‌توانست با فاصله گرفتن از این فضا به راحتی گرفتار چنین اشتباهی نشود اما شاید ایشان با توسل جستن به این ضرب المثل که: «خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شد» در مراسم خوش آمد گویی و روبوسی با «ژیل ژاکوب» مدیر جشنواره کن شرکت کرده است!. اگر چه خانم لیلا حاتمی بازیگر خوب سینمای ایران محسوب می‌شود که سال گذشته فیلم «سر به مهُر» با مضمون نماز را در پرونده کاری خود دارد و طی
یادداشتی از مردم ایران برای کار ناخواسته خود – به زعم خودش – عذرخواهی کرده است اما جا داشت که او همچون فیلم «سر به مهُر» که برای ادای فریضه نماز به هر کاری دست می‌زند تا نمازش را به جا آورد‌ای کاش برای پرهیز از مراسم روبوسی حتی با پیرمردی ۹۰ ساله، راهی پیدا می‌کرد و تنها به احوالپرسی و ادای احترام به جای دست دادن و روبوسی بسنده می‌کرد. البته اگر چه جای گلایه مردم از این بانوی سینمای ایران به جای خودش باقی است اما نباید حضور پرتوان یک زن ایرانی به عنوان داور یک جشنواره معتبری مثل کن را هم از یادمان برود و حالا که وی قبل از ورود به ایران، از مردم عذرخواهی رسمی کرده است نباید حاشیه را مهم‌تر از متن بدانیم. امید است که حضور هنرمندان و سینماگران ما در جشنواره‌های بین المللی بدور از غلطیدن در فضاهای مسموم این جشنواره‌ها باشد و ایرانی و مسلمان بودن خودمان را نه تنها در پوشیدن نوع لباس که در رفتار و سکنات برگرفته از دین و فرهنگ کشورمانبه اثبات برسانیم.

هنر نیوز