جهانگیر الماسی در گفتگو با خبرنگار هنرنیوز در ارتباط با تعریف سینمای دینی گفت: سینمایی دینی سینمایی است که ارزش‌های دینی را تبلیغ می‌کند. سینمای ایدئولوژی فراوان داریم و دین هم یک ایدئولوژی است. سینمای نئورالیسم آلمانی یکی از آن‌ها است سینمای نسل اول چین، سینمای رویا‌پرداز و خیلی موارد دیگر جزو این موارد هستند. سینما وسیله است برای نشان‌دان هر مسئله و هر ایدئولوژی از پول گرفته تا فیلم ساز خوبی مانند کورساوا که در خلوت خود ایدئولوژی‌های شخصی‌اش را با فیلم‌های مانند «ریش قرمز» و «هفت سامورایی» به تصویر می‌کشد. باید حواسمان باشد که ژانر بیشتر در ساختار و تکنیک فیلم مورد بررسی قرار می‌گیرد و نه در مضمون. دسته بندی فیلم‌ها تحت عنوان سینمای دینی اشتباه نیست.

وی در ادامه گفت: بخش زیادی از فیلم‌های «برگمان» رسماً نوعی از سینمای دینی است. برخی از فیلم‌های اخلاقی را می توان به عنوان سینمای دینی حساب کرد. من سینمای تبلیغاتی را از سینمای دینی جدا می‌کنم. مثلاً من فیلم سینمایی «ده فرمان» را سینمای دینی نمی‌دانم. هر چند که در این فیلم‌ها به دین مسحیت احترام گذاشته می‌شود اما نتیجه گیری‌ها باعث می‌شود که این فیلم جزو سینمای دینی قرار نگیرد.

الماسی در ادامه گفت: در سینما تاویل مهم‌تر است از تفسیر. هرمان هسه در زمانی که ما دانشجو بودیم برای برخی هدف بود ایشان بعد از ملاقاتش با یونگ راجع به گزاره‌های نوشتاری در حوزه دین و اخلاق در کشور‌هایی که درآن مطالعه می‌کرد در کتاب «هرمان هسه و کارل گوستاو یونگ» مقدمه‌ای نوشته است که به نظرم تعریف فوق العاده‌ای داده است در ارتباط با تعویل و تاثیر ناشناخته تصاویر و عملکرد‌ها اما در اینجا بسیاری از دوستان سینما را در سطح می‌خواهند و سطح هم یعنی تبلیغات و رفتاردرشت در پرده سینما. در حالی که سینما و سینما گران خوب دنیا به سمت تاویل می‌روند یعنی بحث گرافیکی پلان‌ها. ذهنیتی که فیلم را می‌بیند به اندازه فیلم مهم است پس ما باید به آن احترام بگذاریم. چون آن‌ها یعنی مخاطبان ضلع سوم این عرصه هستند که دو ضلع دیگر برای آن فعالیت و کار می‌کنند.

هنر نیوز