بزرگان چرا فقط امضا می‌کنند؟

آقایان و خانم‌ها لطفاً یک بار تا ساختمان «سینگر » قدم رنجه کنید!

28 آبان 1393 ساعت 13:06

در ضلع جنوبی در کنار پلاک سینگر، یک گودبرداری عظیمی برای احداث پارکینگ شده که کف این پلاک همسایه حداقل از کف ساختمان سینگر ۷- ۶ متر پایین‌تر است و گودبرداری آن این احتمال را بوجود می‌آورد در پلاک شمالی یعنی در حیاط ساختمان سینگر هنگام گود برداری پس از صدور مجوز؛ تخریب و فروریزی بزرگی رخ بدهد.

به گزارش هنرنیوز؛ در نمایشگاه مطبوعات یکی از خبرنگاران نقل می‌کرد که یکی از امضا کنندگان شورای فنی تهران را در چند غرفه بالاتر دیده و به او گفته چرا چنین امضایی کرده‌اید؟ که او از چند و چون ماجرا اظهار بی‌اطلاعی کرده و گفته در همان زمان آقای فلانی توضیحاتی پشت تلفن داده است. همین شخص نیم ساعت بعد تماس گرفته و به خبرنگار مذکور توضیح می‌دهد که قرار است ساختمان هم ارتفاع با ساختمان سینگر ساخته شود و الی آخر ... حال پرسش این است اگر قرار به امضا یک صورتجلسه بود صرف بزرگ بودن کافی است؟ اصلاً این بزرگان سری به ساختمان سینگر زده‌اند؟ اصلاً یک بار دور هم جمع شده‌اند یا تک به تک و در زمان‌های گوناگون این برگه را امضا کرده‌اند؟ آیا مصوبات دیگر شورای فنی استان تهران هم به همین شکل است؟

همچنین سپیده سیروس‌نیا، معاون میراث فرهنگی اداره کل تهران نیز به رسانه‌ها گفته است که مالک موظف به مرمت ساختمان است ! چگونه چنین چیزی امکان دارد؟! مصداق غلوآمیز این قضیه آن است که شما بخواهید از ثبت احوال شناسنامه بگیرید و بعد این سازمان شما را موظف کند که برف پشت بام ثبت احوال را هم پارو کنید! شما نمی‌توانید از مالک درخواست کنید که ساختمان سینگر را مرمت کن تا ما اجازه ساخت وساز قسمت پشت ساختمان را به شما بدهیم؟! چه ضمانت اجرایی وجود دارد؟

نخست آن که مرمت یک تعریفی خاص دارد. مرمت از نظر مالک شاید این باشد که ساختمان را در هم بکوبد و از نو بسازد و به قول خودش خیلی هم بهتر از روز اول، اما مسأله اینجاست که مرمت جزو وظایف حاکمیتی و ذاتی سازمان میراث فرهنگی و یک امر کاملاً تخصصی است. بخش خصوصی را نمی‌توان موظف به مرمت کرد. اصلاً او نمی‌داند مرمت چیست و سازمان باید برای او این موضوع را تشریح کند که در این حالت ممکن است مالک این روند مرمت را بپذیرد و یا نپذیرد. مضاف بر این که تفکیک کردن این ملک نیز طبق مصوبات میراث فرهنگی قانونی نیست.

از سویی معاونت میراث فرهنگی با نظر شورای فنی تهران مخالفت کرده است که این مصوبه در چارچوب اختیارات و وظایف شما نیست. پیش از این رجبعلی خسروآبادی – مدیرکل میراث فرهنگی استان تهران- در گفت و گو با هنرنیوز اظهار کرده است :«شورای فنی این موضوع را بررسی می‌کند، بعضی‌ها فکر می‌کنند خیلی بلدند، اما برخی درس این رشته را خوانده‌اند و بر اساس حساب و کتاب حرف می‌زنند ! این نظر را شورای فنی استان داده است.» قبول این حرف بزرگان است اما آیا این بزرگان اصلاً از آن ساختمان بازدید کرده‌اند ؟ آیا این احتمال نیست که جلسه‌ای  با حضور تمام این اعضا برگزار نشده باشد و کارها تلفنی رتق و فتق شده باشد؟ خوشبختانه سازمان میراث فرهنگی به عنوان سازمان بالادستی اداره کل میراث فرهنگی استان تهران با این مصوبه شورای فنی استان مخالفت کرده و آن را مستلزم بررسی کارشناسی بیشتر دانسته است. به عبارتی در این شورای بالادستی پیشنهاداتی مانند امکان تفکیک عرصه باید مورد بررسی قرار گیرد و نظر نهایی از سوی شورای فنی مرکزی اعلام شود.

اما اگر اعضای شورای فنی استان تهران قدم رنجه کنند و تا ساختمان سینگر بروند با چه چیزی مواجه می‌شوند؟ راه دسترسی به حیاط پشتی ساختمان سینگر از ضلع جنوبی بنا فقط مقدور است آن هم بواسطه یک درب دولنگه با ۳ تا ۳.۵ و در حالت اغراق آمیز ۴ متر عرض! این تنها راه دسترسی به حیاط پشتی است. از سویی برای ساخت و ساز باید حتماً ماشین آلات سنگین مانند دستگاه لودر و بردیزل وارد این محوطه شود و گودبرداری کند. اما نکته اینجاست که امکان تردد دستگاه بیل مکانیکی از آن پشت نیست اگر هم باشد به ساختمان اصلی لطمه می‌زند. ما در جلو یک پهنا(بر) ۱۵ تا ۱۶ متر داریم که نمای ساختمان سینگر است. جنوب آن هم یک درب ۳-۴ متری است که فقط از طریق آن می‌توان وارد حیاط پشتی شد.در همین ضلع جنوبی به سمت غرب و حتا به سمت ضلع شرقی به شکلU یکسری فضاهایی هست که ملحقات ساختمان اصلی است. آن هم نه بدان معنا که بعداً ملحق شده است بلکه همزمان با ساختمان سینگر ساخته شده‌اند یعنی به لحاظ هویتی، معماری و کالبدی همه با این ساختمان همراهند به عبارتی اگر قرار است بنایی ساخته شود باید تمامی این بناها هم حذف شود.

تمام این ساخت و سازهای ضلع جنوبی و غربی که در حاشیه حیاط ساخته شده‌اند جزو ملحقات ساختمان اصلی‌اند که در قالب یک مجموعه ثبت شده است. مضاف براین که در ضلع جنوبی در کنارهمین پلاک، یک گودبرداری عظیمی برای احداث پارکینگ شده که کف این پلاک همسایه حداقل از کف ساختمان سینگر  ۷- ۶ متر پایین‌تر است و گودبرداری آن این احتمال را بوجود می‌آورد در پلاک شمالی یعنی در حیاط ساختمان سینگر هنگام گود برداری پس از صدور مجوز؛ تخریب و فروریزی بزرگی رخ بدهد، هرچند این پارکینگ به دلایلی هنوز احداث نشده است.

با این توصیفات اکنون دیواره حیاط سینگر به لحاظ فنی روی یک بلندی قرار گرفته که زیر آن خالی است که بواسطه گودبرداری با آن فاصله امضا شده در مصوبه ( حداقل ۴ متر) ممکن است دیوار، ساختمان و ... پایین بریزد. از سویی نمای ضلع غربی سینگر کم از نمای اصلی ساختمان سینگر ندارد. اگر به داخل حیاط بروید و آن پشت را نگاه کنید یک بالکن، یک ایوان ستون‌دار می‌بینید. ما در انگلیس زندگی نمی‌کنیم. در انگلستان شاید در کنار یک بنای قرن ۱۸ یک بنایی ساخته شود که بدین ساختمان هم الحاقش کنند البته با یک تفکر معمارانه و حتا مدرن اما اینقدر همگون و متناسب که فضای تاریخی برای شما محسوس باشد اما این اتفاق قاعدتاً در کشور ما نخواهد افتاد و با این روند علاقه‌مندی به ساخت و ساز قاعدتاً هرگز هم رخ نخواهد داد.

مالک بنای سینگر ۴ سال است عالم و آدم را دیده و پافشاری به ساخت دارد. این همه اصرار قطعاً برای ایجاد یک فضای فرهنگی نیست! او می‌خواهد از این ساختمان به سود و پول بیشتر برسد که کاملاً هم طبیعی است چون ذات چنین درخواست‌هایی همین است. در نتیجه امضاکنندگان به خوبی می‌دانند که اگر در فاصله ۴ متر از آن نمای زیبا به کسی اجازه ساخت داده شود، قطعاً مالک پاساژ خواهد ساخت و اگر غیر از این باشد جای بسی تعجب دارد.

اکنون هم اگر به مالک اجازه ساخت یک بنا هم ارتفاع ساختمان سینگر داده شود، هیچ تضمینی وجود ندارد که هنگام ساخت یکی دو متر بالاتر نرود و یک دفعه پاساژی چهار طبقه سر به فلک نکشد. همانطور که بارها و بارها این اتفاق افتاده است. در سبزه میدان تهران آن هیولایی که سر به فلک کشیده چگونه پلکانی بالا رفته است.

حال این پرسش مطرح است که اصلاً در حیاط پشتی چقدر فضای آزاد هست که مجوز ساخت بدهیم؟ تکلیف ساختمان‌های الحاقی به قسمتی که در انتهای حیاط پشتی شورای فنی استان تهران رأی به منفک شدن از فضای اصلی داده چیست؟ هنگام طراحی این بنا از مارکوف خواستند نمایندگی سینگر را ایجاد کند که ساختمان اصلی در جلو و انباری، ساختمان‌های خدماتی و استراحتگاه و... در پشت ساختمان اصلی طراحی شده است.از سویی ساختمان‌های بخش غربی هم به لحاظ جزئیات اجرایی و هم به لحاظ مصالح و فرم شبیه با مصالح و فرم ساختمان جلویی هستند یعنی همزمان ساخته شده‌اند. همچنین نمای غربی در عین تضاد و تباین یک هارمونی زیبا با ضلع شرقی دارد. حال قرار است برای این الحاقات چه روی دهد.  بهتر نیست اعضای شورای فنی استان تهران یکبار هم شده تا ساختمان سینگر قدم رنجه کنند و از نزدیک این ساختمان را ببینند؟! آیا با دیدن کل ساختمان نظرشان تغییر نخواهدکرد؟

کد خبر: 76445

آدرس مطلب: http://www.honarnews.com/vdcftjde.w6dvjagiiw.html