انجمن خوشنویسان ایران در یازدهم خردادماه مردی را بدرود گفت که انجمن را بنیان نهاد و خود بیست و پنج سال ستون محکم این انجمن و سپر بلای آن بود. میرخانی در سال ۱۲۸۶ شمسی در تهران زاده شد و از خردسالی نزد پدر مشق خوشنویسی کرد. پدرش سید مرتضی برقانی دو طفل خود را با خوشنویسی مانوس کرد و برای هنرورزی آن ها بسیار کوشید. سید حسین و برادرش سید حسن سبک خوشنویسی میرزا رضا کلهر را از پدر به یادگار گرفتند. در 1330 میرخانی به عنوان معلم انجمن تازه تاسیس خوشنویسان آغاز به تدریس کرد و دوام و رسمیت یافتن آن را سبب شد. بیست و پنج سال مداوم یعنی در فاصله سال‌های ۱۳۳۰ تا ۱۳۵۶ میرخانی در انجمن خوشنویسان به پرورش شاگردانش پرداخت و ترویج هنر خوشنویسی را پیشه خود کرد. اما ناغافل نابینایی به سراغش آمد، او را از انجمن جدا کرد و خانه نشینش کرد.
موش و گربه عبید زاکانی، و کتاب های درسی مدرسه از آثار گرانسنگ میرخانی در روزگار پر نوری چشمانش بود. اما برترین اثری که از او بر جای ماند؛قرآنی بود که می‌توان آن را نخستین قرآن نستعلیق دانست. کتابی که او را از نواختن کمانچه باز داشت. و سبب خداحافظی اش با موسیقی ارزشمندی بود که حسین اسماعیل زاده و رضا محجوبی به او آموخته بودند. 

میرخانی زمانی عهده دار نوشتن فرمان‌ها در ستاد ارتش بود و در همین ایام بود که از محمدرضا پهلوی و هم‌چنین از دانشگاه الازهر مصر نشان درجه یک هنری گرفت.
آخرین اثرش  مثنوی چاپ حاج محمدکریم‌خان کرمانی بود که در مشهد در سال ۱۳۵۳ زمانی که برای تعلیم هنرجویان کلاس‌های خوشنویسی مشهد به آن شهر سفر می کرد، نوشت. استاد سید حسین میرخانی هفتاد و هفت ساله بود که در سال 1361 از دنیا رفت؛ در حالی که چند سال قبل چشمان خود را بروی دنیا بسته بود.

هنر نیوز