بچه های امروز فیلمهای روز را دنبال می کنند و هری پاترها می آیند یک نسل را تربیت می کنند و بچه ها از اینها تاثیر می پذیرند چرا ما کاراکترهایی مانند اینها نداریم که کودک را با آن تربیت کنیم؟
من از هری پاترها متنفرم. از کل مجموعه هری پاترها خوشم نمی آید، نها نکته مثبت این مجموعه سرگرم کننده بودن آنهاست. در تمام فیلمهای خارجی چیزی وجود که دارد این است که سرگرم کننده اند. در تمام فیلمهای خارجی چیزی وجود دارد چیزی که غیر مستقیم به کودک القا می شود اعتماد به نفس است. مثلا دو نفر که با هم بد هستند با یکدیگر متحد می شوند و مقابل خیلی چیزها می ایستند. ما سرگرم کردن و ایجاد هیجان و قلقلک دادن مخاطب را در فیلمهایمان نداریم. چون فیلمهای ما همه بر پایه آموزش است. فیلمهای ما خیلی جذاب از آب در نمی آیند. ما نمی توانیم به هری پاتر برسیم.

پس چه کار باید بکنیم؟
ما باید اینها را وارد کنیم. باید در حد خودمان تلاش کنیم. اگر قرار است کودک ما در طول سال ۱۰ فیلم ببیند، ۸تایش خارجی درجه ۱ باشد، ۲تایش هم کار ایرانی باشد، دو کار ایرانی که نمره قابل قبول گرفته اند. مخاطب که کارش مثل ما نیست توقع دارد و تا اندازه ای بجاست. همانطور که ما دربسیاری از مسائل زندگی مان مشکل داریم. در سینمایمان هم همینطور است و با توجه به سطح سواد ما و نوع دانشگاه ها و نوع تربیت کارگردانهای ما از من توقع ساخت هری پاتر نباید برود، از من باید توقع ساخت فیلمی آبرومند و کم ایراد می رود، فیلمی که پایه سینما را در آن رعایت کرده باشم. توقع مخاطب باید در همین حد باشد، ما هنوز در ابتدای کار خود مانده ایم کارهایمان پر از ایراد های تکنیکی است پر از ایرادهای فیلمنامه نویسی. با این ها نمی شود که من کار درجه یک هالیوودی رقابت کنم، این اشتباه است.

یعنی انتظار زیادی داریم که می خواهیم انیمیشن خوب وطنی ببینیم؟
باید سطح توقع ها را پایین بیاوریم تا ما کارهایمان را با کشورهای هم سطح خودمان بسنجیم. کشورهایی که به ما نزدیک ترند. اینجوری پیشرفت می کنیم. مثلا با هند، کره، چین حتی یک سری کشورهای اروپایی مانند فرانسه، اسپانیا و انگلیس.آمریکا و ژاپن را جدا کنید. از نظر کار کوتاه ما به شدت توان رقابت داریم و به موازات این ها پیش می رویم. کار «ماسوله» من در روسیه مقام آورده، با هزینه خودم ساخته ام و به تلویزیون فروختم. مکزیک، چین و انسی فرانسه، کار هر جا که رفت موفق شد. اما در فیلم بلند توانایی لازم است، نه در من کارگردان بلکه همه عوامل و هزینه ای که می شود که ما نداریم، اینها موجب می شود کار خوب از آب درنیاید. شاهکارهای تصویری این سینما کارهای کوتاهش است که در آنها غوغا می کنیم.

دنبال تربیت نسل هم هستید؟
بله همین وورک شاپهایی که دارم تربیت نسل است دیگر، تجربیاتم را دارم انتقال می دهم. من رقابت را خیلی دوست دارم، دوست ندارم آدم تکی باشم، وقتی ببینم ۵ نفر قبل از من کاری ساخته اند و بعد از اینها کار من موفق شده این برای من خیلی لذت دارد. در این کشور به سادگی می توان مطرح شد با یک کار، با یک سریال، همین «پژمان جمشیدی» را ببینید. تصویر می تواند یک دفعه تو را مطرح کند، بشوی آدم درجه یک.

چه تغییراتی باید در حوزه سینما انجام شود تا به دوران خوبش در دهه ۷۰ و ۶۰ برگردد؟
این دوره ها را هم من قبول ندارم، کار در آن زمان خوب بود موقعی که اجبار بود و محدودیتهایی وجود داشت در حقیقت خیلی از فیلمهای شاخص شدند. اینقدر که ما این فیلمها را بزرگ می کنیم واقعا بزرگ نبودند. اگر دست یک سری از آنهایی که توانایی خودشان را نشان داده اند باز بگذارند خیلی ممیزی روی کارشان نباشد بگذارندکار کنند و یک توجه معقول به آنها بدهند مطمئن باشید کارهای خوبی خواهیم دید. اعمال نظر و اعمال نفوذ خیلی مشکل ساز است.

گفتگو: یاسین پورعزیزی

هنر نیوز