حسین پارسایی در پاسخ به سوال خبرنگار هنرنیوز مبنی بر اینکه سی و دومین جشنواره بین المللی تئا‌تر فجر را چگونه می‌بینید گفت: تقریباً روزی یک یا دو نمایش می‌بینم اما فکر می‌کنم آن اتفاقی که باید در این جشنواره بیافتد هنوز نیفتاده است. احساس می‌کنم که جشنواره هنوز در گام‌های ابتدایی خودش مانده است. باید منتظر چشم انداز دیگری باشیم. شاید چون اجرا‌های اول جشنواره  در بخش مرور یا اجراهای عمومی بوده است آن کیفیت لازم را به جشنواره نداده است. البته نباید در حال حاضر قضاوت زود هنگامی کنیم. فعلاً ما شاهد همه پتانسیل موجود در تئاترمان نیستیم. جشنواره تئا‌تر بر آیند یک سال فعالیت جامعه تئاتری کشور است وقتی این جشنواره بین المللی است دیگر شرایطش خاص‌تر می‌شود.

پارسایی با اشاره به زمان کم مدیریتی که در کشور برای افراد در نظر گرفته شده است گفت: وقتی عمر مسئولیت‌ها در اداره یک جشنواره کوتاه است ما نمی‌توانیم برای آن برنامه ریزی دراز مدت را داشته باشیم مخصوصاً در بخش بین الملل چرا که در آن بخش جامعه بین الملل نیازمند زمان است. ما باید با آن‌ها از قبل ارتباط برقرار کنیم تا فلان گروه در فلان کشور جشنواره ما را در جدول زمان بندی کار‌هایش بگذارد.

وی در ادامه افزود: زمان مدیریتی ما در اینجا بسیار کم است برای برنامه ریزی‌های طولانی مدت و ارتباط برقرار کردن با گروه‌های خارجی که تاثیر گذار هستند و تکنیک را در تئا‌تر به خوبی می‌شناسند. شما نمی‌توانید گروه‌های صاحب نام را در طی یک سال دعوت نمایید تا در تئا‌تر فجر شرکت کنند گروه‌های شناخته شده و ساختارمند برنامه پنج ساله خود را بسته‌اند و از حالا می‌دانند که مثلاً چهار سال دیگر قرار است در کجا و کدام جشنواره شرکت داشته باشند. ما در سلا ۸۶ برخی از گروه‌های خارجی را که دعوت کردیم تا در جشنواره حضور پیدا کنند مراحل فرستادن دعوت نامه‌ها و پی گیری‌ها از سال ۸۴ شروع شد که توانستیم نمایش «ننه دلاور» را در بخش بین الملل در جشنواره داشته باشیم.

کارگردان نمایش «خواهرانه به وقت خیزران» در ادامه گفت: ما اگر به مجموعه اجراهای داخلی هم نگاه بیاندازیم می‌توانیم برایند یک سال تئا‌تر کشورمان را ببینیم و آن را بررسی کنیم و به توانایی‌های خودمان پی ببریم. چیزی که طبیعی است این است که ما در یک جشنواره به دنبال پدیده‌ها هستیم که بتوانند از رهگذر این جشنواره خودشان را نمایان کنند. طبیعی است که روزهای اول چیزی دستگیرمان نشود اما امید وارم روزهای آینده چنین نباشد و اتفاقات خوب را شاهد باشیم.

وی با اشاره به این موضوع که ساختار جشنواره تئا‌تر فجر باید تغییر کند گفت: پیش از همه فکر می‌کنم که ساختار جشنواره بین المللی تئا‌تر فجر نیاز به تغییرات اساس دارد. باید ما به طور جد تعریف خودمان را از برگزاری این جشنواره مشخص کنیم و اهدافمان را نسبت به مخاطب روشن سازیم. ببینیم که ما چه چیزی از این جشنواره می‌خواهیم. نباید سراسیمه وارد این رویداد بشویم بنابراین باید حتماً در ساختار جشنواره بازنگری کنیم.

پارسایی در ادامه گفت: ما باید صاحب برنامه دراز مدت در جشنواره بشویم. این یعنی اینکه ما در ابتدا و قبل از هر چیزی نیاز به یک دبیر ثابت داریم. دبیری که بتواند برای چند سال آینده که در جشنواره عهده دار این مسئولیت باشد با خیال راحت هدف گذاری کند و برنامه طولانی مدت خود را ارائه دهد. تمام مراحل هم باید فارغ از هرگونه سیاست زدگی اتفاق بیافتد. باید به دنبال بهترین ها در این حوزه باشیم.

وی در ادامه افزود: جشنواره تئا‌تر فجر ویترینی از بهترین‌های تئا‌تر ما است. آیا در حال حاضر این گونه است؟ آیا ما بهترین‌ها را در جشنواره امسال داریم؟ باید بگویم که خیر نداریم. این دیگر به دبیر بر نمی‌گردد و در واقع به سیاست و ساختار تئا‌تر موجود در کشورمان بر می‌گردد. جشنواره تئا‌تر فجر باید ویترینی از بهترین‌ها باشد. ما اگر دویست اثر نمایشی در سال تولید می‌کنیم از این تعداد باید پانزده نمایش حده اقل به عنوان یک اتفاق هنری مطرح باشد.

این هنرمند در ادامه گفت: باید همه سلیقه‌ها در جشنواره بین المللی تئا‌تر فجر حضور داشته باشند تا رضایت عمومی حاصل بشود. جشنواره‌های بزرگ مانند آونیون و ادینبرو مدل‌های موفق برگزاری جشنواره هستند. دبیران این جشنواره‌ها حداقل برای یک دوره ده ساله انتخاب می‌شوند. برنامه ریزی‌‌هایشان را برای دو دوره پنج ساله ارائه می‌دهند. همچین دبیری می‌داند که چه می‌خواهئ و با خیال راحت برنامه ریزی می‌کند.

مدیر سابق مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری گفت: من درباره این تعداد جشنواره‌ای که در کشور در هر سال برگزار می‌شود بحث جدی دارم. این جشنواره‌ها که خروجی مناسبی ندارند بودجه زیادی را از تئا‌تر کشور خارج می‌کند. جشنواره زدگی هم یکی از عامل‌های اساسی دیگری است که باید مورد بررسی قرار بگیرد.

هنر نیوز