هنر نیوز - "هر چی خدا بخواد " زیاده گو و سردر گم است

وحید اسلامی گفت: فیلم " هرچی خدا بخواد " در ژانر سردرگم و به شدت زیاده گو است.
به گزارش هنر نیوز ،اسلامی به خبرگزاری سینمای ایران گفت: یکی از مشکلات سینمای ایران این است که فیلمسازی با رویکردی مشخص ، کارکردی متفاوت می یابد . متأسفانه در این سینما اغلب فیلمهای جدید ، به کمدی ناخواسته مبدل شده و بیشتر فیلم های کمدی به تراژدی و فاجعه منجر می شود.
وی افزود: " هر چی خدا بخواد" یکی از کمدی هایی است که به فاجعه منجر شده است . فیلم در ژانر سردرگم است و مشخص نیست فیلمساز از نمایش این موقعیت کمدی پرتنش و در عین حال دور از ذهن چه هدفی داشته است؟ در واقع تکرار زیاده گویی و توجه بیش از حد به موضوعات و شخصیت های فرعی، وضعیت عجیب و غریبی را رقم زده است.
اسلامی تصریح کرد: از بعد دراماتیک متأسفانه درامی به شکل متفاوت و منظم در فیلم دیده نمی شود، در واقع موقعیت محوری ابتدایی یعنی حضور دو شخصیت تقریبا" مشابه از نظر رفتاری ( زن و مرد) برای پیداکردن جنازه های والدین خود در اواسط داستان به قدری بسط می یابد و شخصیت های اضافه از جمله چندین و چند مهمان در کیش، به وفور در فیلم تزریق می شود که در نهایت به هیچ عنوان قابل نتیجه گیری نیستند .
وی اظهار داشت: به نظر می رسد گروهی شامل کارگردان و عوامل، یک ماهی به مسافرت کیش رفته اند و تجربیات شخصی خود را در قالب فیلم به مخاطبان ارائه کرده اند و به قدری تبلیغ پشتیبان مالی فیلم که شاید همان هتل کیش باشد در فیلم برجسته است که نمی توان تصوری جز یک فیلم مسافرتی درباره کیش از آن داشت.
این منتقد سینما تصریح کرد: حتی موقعیت محوری این زن و مردی که به دلایلی، اول احساس می کنیم مرده اند اما در فینال متوجه می شویم زنده اند هیچ تأثیری بر مخاطب ندارد و دلایل آن برای پیشبرد درام کافی نیست و مبهم است.
وی افزود: متأسفانه این فیلم، برخی از بازیگران با استعداد سینمای کشور را هدر داده است، به عنوان مثال فرهاد اصلانی که با بازی در مجموعه " مختارنامه " تسلط خود را در بازیگری نشان داد، در این فیلم فدای شخصیت نامتعارف و اغراق آمیز دو شیخ عرب شده است، در واقع برخی متعادل سازی ها و روایت های موازی و همگون ، یکی از ترفندهای مورد استفاده در این فیلم است اما متأسفانه منطق روایی ندارد .
اسلامی اظهار داشت: نکته دیگر حضور مکرر بهاره رهنما با بازی در فیلم های کمدی از جمله این فیلم است که به تکرار و ملال رسیده و دیگر بازیهای غلو انگیز بیرونی وی (با ادا و اطوار) برای مخاطب جدی نیستند.