نویسنده با چیره‌دستی تمام اثر خود را در گره آغاز می‌کند و با تکنیک سَیَلان زمان، مخاطب را همراه خود قدم به قدم به سمت حل و فصل می‌کشاند. وی در خلال بیان قصه (آوردن پسری توسط ندا – با بازی آیناز آذرهوش- به خوابگاه دختران) نگاهی به معضلات روابط انسانی درون جامعه دارد – ترس رخنه کرده درون سمانه که موجب کتمان شهادتش علیه ندا است، نگرانی مسئول خوابگاه برای از دست دادن جایگاه شغلیش و ندایی که صحت و سقم هیچ یک از گفته‌هایش مشخص نیست و بی‌وقفه حرف‌های ضد و نقیض می‌زند. - امیر رضا کوهستانی همچنین بر وجود شخص سوم در هر کنش دو نفره‌ای تاکید دارد. نفر سومی که (گاه دوربین،‌گاه شخص غایب) دانای اصلی حقایق و گره‌گشای امور است. نویسنده با دیالوگ‌های پینگ پنگی، گردش مکالمات و عوض کردن حال و هوا به خوبی توانسته تا تعلیق را حفظ کند؛ اما در این بین نباید از وجود بازیگران جوان و زبده غافل شد.

مونا احمدی و آیناز آذرهوش - در کسوت دو دختر دانشجو- با تکه تکه ادا کردن جملات به شکلی باور پذیر استیصال و اضطراب را بر فضای نمایش حاکم می‌کنند. الهام کردا با مهارت تمام به یکسان‌سازی سمانه دانشجو و سمانه سی و دو ساله می‌‌پردازد؛ به گونه‌ای که تغییر بازیگر برای مخاطب، ملموس و قابل باور است. امیر رضا کوهستانی با جایگاه ویژه‌ای که برای مهین صدری تعیین نموده؛ نه تنها خواسته تا بازیگر با صدای رسای خود چهره تیپیک مسئولان خوابگاه را در ذهن هر بیننده‌ای تصویر کند؛ بلکه با این نوع از کارگردانی به فرم در اثرش جایگاه ویژه‌ای بخشیده است.

کارگردان نمایش شنیدن، به بازی با فرم و دوری از کلیشه‌های رایج نظر مخصوصی داشته – استفاده دوربین بر روی صورت بازیگران، حرکت دَوَرانی زمان، تکرار دیالوگ‌ها، استفاده از ویدئو پرژکتورها- اما این هدف گه‌گاه در‌‌ همان لایه نخستین می‌ماند و کمکی نه به درک بیشتر مخاطب از اثر و نه به پیشبرد نمایش می‌کند.

امیررضا کوهستانی در نمایش خود از تمام زنان و مردانی می‌گوید که تنها از روی شنیده‌ها قضاوت می‌کنند و تاکید بر اهمیت دیدن در عبارتی است که مسئول خوابگاه مدام تکرار می‌کند «شنیده، دیده، حالا هر چی....». شنیدن دست بر نقاط مشترک بین مخاطب و کاراکترهای اجرا می‌گذارد و حس همذات پنداری را درون او بیدار می‌سازد. اجرای این نمایش، تا بیست و سوم مرداد ماه ادامه خواهد داشت.

مروارید نیک‌بین
کار‌شناس ادبیات داستانی

هنر نیوز