مسعود جعفری جوزانی بعد از مدت‌ها با فیلم سینمایی و کمدی «ایران برگر» که یکی از پر بازیگر‌ترین آثار وی و همچنین چشنواره سی و سوم فیلم فجر بود به سینما بازگشت. وی تحصیلاتش را در آمریکا دانشگاه سانفرانسیسکو در رشته فیلم سازی گذرانده است. در کارنامه وی نویسندگی و تهیه کنندگی فیلم های زیادی به چشم می‌خورد. در عرصه تلویزیون نیز مجموعه «در چشم باید» ساخته وی در مقام کارگردان است.

این روز‌ها فیلم سینمایی «ایران برگر» به کارگردانی مسعود جعفری جوزانی و با بازی بازیگرانی چون محسن طنابنده وعلی نصیریان، حمید گودرزی، احمد مهران فر، می‌رطاهر مظلومی، محمد رضا هدایتی و فریبا متخصص و هادی کاظمی در آن ایفای نقش کرده‌اند به روی پده سینما ها قرار دارد.

داستان ایران برگر در فضای کمدی شلوغ و در عصر کنونی روایت می‌شود ماجرای فیلم در مورد اهالی روستایی است که برخی از آن‌ها با حرص و طمع خواستار کسب قدرت هستند که این شرایط به صورت طنز به تصویر کشیده شده است و یا بهتر بگوییم قرار بود به صورت طنز به تصویر کشیده شود. در این فیلم شاهد رقابت سه کاندید برای رسیدن به قدرت و نوع رقابت ناسالم دو تن از آن‌ها با یکدیگر هستیم.

شنیده‌ها حاکی از آن است که با نمایش این فیلم در جمع فرهیختگان و مردم شهر لرستان آن‌ها را باعث آزردگی خاطر کرده است چرا که معتقده بودند شکل و نوع اجرای لهجه و بازی‌ها به نحوی است که موجبات تمسخر آن‌ها را فراهم کرده است. گرچه باید اشاره کرد جعفری جوزانی خود اهل ملایر بوده و برخی از بازیگران نیز متعلق به‌‌ همان محدوده هستند.

حضور محسن طنابنده و همچنین برخی از بازیگران دیگر همچون محمد رضا هدایتی و هادی کاظمی و چند چهره دیگر مخاطب را به یاد مجموعه‌های «شب‌های برره» و «پایتخت» می‌اندازد. شکل و طراحی صحنه و همچنین نوع بازی‌ها و نشانه‌هایی که وجود داد این ذهنیت راقوی‌تر می‌کند شاید باید «ایران برگر» را ترکیبی از «پایتخت» و «شب‌های برره» دانست و جای ریما رامین فرر سیامک انصاری و رضا شفیعی جم و حتی مهران مدیری را خالی کرد.

زوج محسن طنابنده و علی نصیریان به بد‌ترین شکل ممکن از کار در آمده مخاطب در حالی که فیلم را نگاه می‌کند لحظه شماری برای دیدن برخورد این دو نفر نمی کند چرا که شاهد جذابیت درامی در بین آن ها نبوده است بلکه در انتظار دیدن محسن طنابنده در نقش «فح اللهی» به سر می‌برد که فقط بخندد. کنش این دو کاراکتر بسیار اگزجره و تمسخر آمیز بوده است با این انتخاب و همچنین نوع بازی میر طاهر مظلومی در چنین نقش‌های کلیشه‌ای با‌‌ همان بازی اگزجره نشان از این دارد که کارگردان نتوانسته نه در بخش انتخاب بازیگر موفق عمل کند و نه اینکه بازی یک دست و متفاوتی از آن‌ها را در فیلم به نمایش بگذارد.

این فیلم به اصطلاح کمدی که در شرایط کنونی از سطح عوام پسند هم پایین‌تر است نمی‌تواند مخاطب را آنچنان که باید راضی از سالن سینما بیرون بیاورد. بخشی از موفقیت‌های این فیلم به دلیل حضور بازیگرانش و به خصوص محسن طنابنده است که نمی‌توان آن را کتمان کرد. اما محسن طنابنده‌‌ همان نقی معمولی است که کمی لهجه و ظاهرش را تغییر داده است و به لحاظ خصوصیات فردی و درونی‌‌ همان است که در پایتخت دیده‌ایم.

این فیلم طنز به لحاظ کیفیت در فیلم نامه دارای حفره‌های عمیقی است. نویسنده ابتدایی‌ترین مسائل رابرای ایجاد طنز استفاده کرده و البته بخشی از مواقع بی‌آنکه به خود زحمتی داده باشد از آن جنس طنزی که در آن دو مجموعه دیده است استفاده کرده است. ایجاد کمدی موقعیت تعریف و روش خاص خودش را دارد که در اینجا نشانه‌ای از آن نمی‌بینیم. البته فضای فانتزی فیلم هم به سرانجامی نمی‌رسد و تکلیف مخاطب را روشن نمی‌کند. در طول فیلم تیپ سازی که قرار است شاهد اش باشیم صورت نمی‌گیرد.

اگر تماشاگردر سالن می‌خندد و لذتی می‌برد باید دانست به علت پیشینه‌ای است که از برخی بازیگران در ذهن دارد و یا اینکه تماشاگر خنده‌اش را مدیون قدرت اجرایی بازیگرانی همچون محسن طنابنده است اما هیچ دینی به گردن مخاطب در ارتباط با فیلم نامه نیست. فیلم نامه سردرگم ابتدایی و بدون مقصد پیش می‌رود. رگه‌های سیاسی فیلم به شدت پیش پا افتاده پرداخت شده‌اند.

این فیلم به اصطلاح کمدی بیش از اینکه شبیه به فیلم باشد بیشتر یک دور همی لذت بخش برای عوامل بوده است. زمانی که کارگردان این اثر سینمایی در برنامه «هفت» اذعان می‌کند این فیلم بهترین ساخته او است باید به این نکته رسید که یا سطح و نگاه کیفی جعفری جوزانی دچار تغییری عمیق شده است که باید مارا با آن آشنا کند که شاید نکات جدیدی رادر ورطه فیلمسازی کشف کرده که ما از آن بی اطلاع هستیم و یا اینکه آنقدر با همشهری‌هایش و در شهر خودش از ساختن این فیلم لذت برده است که نتوانسته آن را از خود فیلم تفکیک کند.

هنر نیوز