با توجه به پایان سمپوزیوم مجسمه سازی تهران، پای صحبت های استاد سعید شهلا پور می نشینیم . او نقاش ،مجسمه ساز و عضو شورای انتخاب آثار و هیات داوران سمپوزیوم است.
این هنرمند مجسمه ساز درباره سابقه توجه به مجسمه های شهری می گوید: توجه به مجسمه سازی در شهر از زمان آقای کرباسچی آغاز شد و نمونه هایی آرام آرام به وجود آمد. مشکلی که وجود داشت این بود که مجموع مجسمه سازهایی که ما داشتیم و چون تعداد محدودی هم بودند، نمی توانستند به نیازهای جامعه پاسخ بدهند ، که رفته رفته با رشد علم، مجسمه سازی هم روح تازه ای پیدا کرد و مجسمه سازهای قبلی هم وارد میدان شدند و کارهایی در سطح شهر انجام دادند، مثل مجسمه تختی در جنوب شهر، مجسمه رازی در میدان رازی و مجسمه ی شخصیت ها در پارک ها.
وی اظهار می کند: ولی در یک دوران خاص توجه به مجسمه سازی کم شد. نقطه ضعفی که دوباره در دوره آقای قالیباف کم‌تر شد و توجه بسیار زیادی از طرف سازمان زیبا سازی مجسمه سازی صورت گرفت . در واقع در این دوران بود که مجسمه‌سازی به عنوان یک عنصر لازم در شهر مورد توجه قرار گرفت .
شهلا پور با تاکید بر این نکته که «همانطور که گیاه و درخت و گل لازمه ی شهر است، مجسمه هم یک نیاز و یک نشانه ی ضروری برای شهر می باشد» ادامه می دهد:  در ادامه ی همین توجه و بنا به نیازها، فعالیت هایی که در این جهت بود، نیز آغاز شد.
این هنرمند اضافه می‌کند: من به عنوان یک مجسمه ساز، حمایت از مجسمه سازی و هنر مجسمه را تنها وظیفه ی شهرداری نمی بینم. بلکه به اعتقاد من این مسؤلیت به عهده ی وزارت ارشاد می باشد. حمایت از هنر، گسترش هنر، حمایت از هنرمند و در اختیار گذاشتن امکانات جدید برای هنرمندان، وظیفه ی وزارت ارشاد است. همانطور که شهرداری به عنوان یک کارفرما، وظیفه اش گسترش علم پل سازی نیست و آن را باید دانشگاه انجام دهد ، درباره مجسمه سازی هم همینطور، تنها می تواند به عنوان یک کارفرما مجسمه سفارش دهد. ولی در حال حاضر بخشی از آموزش و گسترش مجسمه سازی را شهرداری به دوش می کشد.
شهلاپور می‌افزاید: از سوی دیگر حضور دانشجوها کار بزرگی بود و ما این کار را برای جمع آوری نیروی آینده انجام دادیم ، از طرفی هم امکانات دانشجویی ما محدود است و توانایی چنین آموزش هایی ، حتی در طول چهار سال دانشجویی به وجود نمی آید. در واقع ما می بینیم کسانی که در دوره های قبل در بخش دانشجویی حضور داشتند؛ موفق شدند در این دوره در بخش اصلی شرکت کنند، که این اتفاق برای مجسمه سازی ایران، رشد بزرگی است.
حضور و استفاده از مجسمه در شهر با نمایش مجسمه در گالری تفاوت دارد. در یک نمایشگاه کارها خریداری می شود و نهایتا به خانه ها راه پیدا می کند ولی شهر موزه یا گالری نیست. یعنی باید مجسمه های خاص خود را داشته باشد و برای نیاز های متفاوت عرضه شود. به عنوان مثال ما برای یادمان شهدا، نخبگان جامعه یا شخصیت های مهم مجسمه سازی می کنیم. همانطور که برای ارج گذاری و قدردانی از بزرگان، پیشگامان،هنرمندان و دانشمندان از اسم آنها برای کوچه و خیابان‌هایمان استفاده می کنیم به کمک مجسمه هم می توانیم همین عمل را انجام دهیم منتهی به روشی زیباتر.این هم گونه ای است که شهر به آن نیاز دارد و به واسطه آن فضای شهری تلطیف می‌شود. در کل یکی از عناصری که می تواند شهرها و پارک ها را زیباتر کند، حضور احجام و مجسمه با گونه های مختلف فیگوراتیو یا غیر فیگوراتیو هست.
او تاکید می کند: درست است که در این سمپوزیوم شهرداری به واسطه هزینه هایی که پرداخت کرده، مجسمه هایی را به دست می آورد و هنرمندانی هم  در مدت زمان معینی کار راتحویل می دهند ولی همه ی این ها بخشی از ماجرا می باشد بخش مهم‌تر آن حضور مجسمه و مسیر ساخت یک مجسمه در میان مردم عادی است که می تواند شور و اشتیاقی را در مردم و جوانان به وجود آورد.
این هنرمند مجسمه ساز ادامه سخنان خود با اشاره به این نکته که: جمعیت 70 میلیونی ما خیلی خیلی بیشتر از این ها مجسمه ساز نیاز دارد و خود این سمپوزیوم ها جزو آن مواردی است که می تواند باعث رشد شود می گوید: متاسفانه ما با مواردی رو به رو می شویم که باز دارنده است مثلا سمپوزیومی که 2 سال پیش در کرمان برگزار شد و بسیار هم عالی بود که بعد از یک دوره متوقف شد. با کمک این سمپوزیوم ها موقعیت به گونه ای می شود که آرام آرام مردم خضور مجسمه را تقاضا می‌کنند. یکی از هنر هایی که می تواند برای ما در جهان وجهه ای فرهنگی ایجاد کند، مجسمه است. البته اگر جریان هایی ازین دست ادامه پیدا کند و حمایت شود. به واقع یکی از کارامد ترین هنرها در شهر، مجسمه سازی است، به خصوص مجسمه سازی با سنگ، با توجه به اینکه ما مملکتی داریم با منابع غنی سنگ آن هم با رنگ های مختلف به راحتی می‌توانیم مجسمه های کوناگون برای شهر خلق کنیم. به این نکته هم باید توجه کرد که سنگ در برابر فضای طبیعت مقاوم است و برای ما ارزان ترین در می آید. امیدوارم که در همه کلان شهرهای ما این سمپوزیوم ها اتفاق بیفتد و مجسمه‌های گوناگونی به وجود بیاید.

شهلاپور ادامه می دهد: یکی از فرصت هایی که مجسمه سازها می توانند آثارخود را در مقابل دید مردم اجرا کنند؛ حضور در سمپوزیوم ها می باشد. چرا که یک هنرمند به سختی می‌تواند آثار حجمی بزرگ را در کارگاه خود بسازد. بسیاری از هنرمندان مکان کافی برای نگهداری آثار بزرگ را ندارند. هر هنرمند اگر نهایتا دو اثر را در کارگاه خود اجرا کند، دیگر کارگاهش جایی برای راه رفتن نخواهد داشت. و تازه بعد باید به دنبال خریدار بگردد. و از همه بد تر این‌که انتقال مجسمه کار سختی است. ولی انتقال مجسمه ساز کار راحت تری است!

وی در پایان سخنانش به این نکته تاکید می کند که : هدف ما تشویق هنرمندان‌مان برای شرکت در سمپوزیوم های کشور های دیگر است.
الهه یوسفی

 

هنر نیوز