هنر نیوز - ‌تقویت عکاسی بومی عامل هویت بخش عکاسی ایران است

عضو هیات موسس انجمن ملی عکاسی ایران درگفتگو با هنر نیوز:

‌تقویت عکاسی بومی عامل هویت بخش عکاسی ایران است

عضو هیات موسس انجمن ملی عکاسی ایران گفت‌: تقویت عکاسی با ریشه‌های فرهنگ بومی سبب شکل‌گیری هویت ملی می شود .ساعد نیک‌ذات در گفت و گوبا خبرنگار تجسمی «هنرنیوز‌» در پاسخ به این پرسش که چگونه عکاسی به عنوان یک زبان بین المللی سبب استحکام هویت ملی کشور می‌شود اظهار داشت‌: ابتدا باید هویت ملی را تعریف کرد‌. یک عکاس هندی که حتی یکبارهم از کشورش خارج نشده بود با عکاسی از فرهنگ بومی و محلی کشورش توانست هند را از طریق آژانس «مگنوم» ( اولین آژانس عکاسی دنیا ) و با دریافت روزانه 500 دلار به جهانیان معرفی کند.وی ادامه داد‌: این مثال بیانگر اهمیت توجه به ریشه های بومی و فرهنگی یک کشور است که تقویت و بها دادن به این نوع عکاسی منجر به شکل‌گیری هویت ملی در عکاسی می‌شود .‌ عضو هیات موسس انجمن ملی عکاسی ایران با اشاره به اینکه ما به‌طور غریزی و بدون برنامه‌ریزی تا کنون این نوع نگاه را در عکاسی ایران دنبال کرده ایم‌، تاکید کرد‌: فرانسویان اصطلاحی به نام «مکتب عکاسی ایران » را مطرح می‌کنند‌. آنها معتقدند نوع نگاه ما با نوع نگاه آنها به عکاسی متفاوت است. به گفته نیک ذات عکاسی ایران با انقلاب بیشتر مطرح شد و موضوع انقلاب و جنگ عکس‌های خبری و مستند متفاوتی از ایران به دنیا ارائه کرد .‌وی به برگزاری نمایشگاه عکس «نگاه ایرانی ، انقلاب عکاسی» در سال 2001 در فرانسه اشاره و تصریح کرد‌: نام این نمایشگاه توسط فرانسویان انتخاب شده و 44 عکاس ایرانی آثار خود را در این نمایشگاه ارائه کردند .‌نیک ذات ادامه داد : زمانی که خبرنگار فرانسوی گفت ما در نمایشگاه عکس ایران 44 اثر با 44 نگاه متفاوت می بینیم در حالیکه در کل اتحادیه اروپا چهل نگاه متفاوت وجود ندارد، من در پاسخ گفتم ما درکشوری زندگی می‌کنیم که هنگامی که در قسمتی از آن هوا صفر درجه است در بخشی دیگر دمای هوا به 44 درجه می‌رسد. مسلما این اختلاف آب و هوا فرهنگ زیست محیطی متفاوت و به دنبال آن نگاه متفاوت خلق می کند .وی افزود‌: ما هنوز به این موضوع اشراف نداریم. هر چند خارج از مرزهای ایران این نگاه کاشفانه وجود دارد و معتقدند نگاه ایرانی و مکتب عکاسی ایرانی متفاوت است .‌ عضو هیات موسس انجمن ملی عکاسی ایران تاکید کرد‌: توجه به آداب و رسوم‌، فرهنگ‌های زیست بومی و تقویت عکاسی بومی بستر مناسب را برای هویت ملی در عکاسی رقم می زند.وی درپاسخ به این پرسش که آیا عکاسی ایران به موقعیت تثبیت شده‌ای رسیده است ؟ اظهار داشت‌: به‌نظر من نه‌. عکاسی ما هنوز از نظر حقوقی و امنیت جانی تضمین نشده است‌. زمانی به جایگاه تثبیت شده دست خواهد یافت که بحث حقوقی و امنیت جانی در آن تثبیت شود . نیک ذات گفت:عکاسی استناد گونه است و نه در ایران که در خیلی از کشور‌ها با آن به گونه‌ای قهر آمیز برخورد می‌شود. در واقع هم عکاس باید یک سری اصول و حرایم را رعایت کند هم مردم و بخش‌های امنیتی .وی با اشاره به اینکه در ایران عکاسی در دوحوزه شرعی و امنیتی نامحرم شمرده می‌شود‌، تصریح کرد‌: در خارج از کشور هرگاه کارت عکاسی خود را نشان دهید در موزه‌ها به‌روی شما باز است اما در ایران با داشتن کارت و نامه رسمی با عکاس برخورد قهر آمیز می‌شود زیرا نگاه جامعه به عکاس نگاه به یک نامحرم است .‌وی ضمن تاکید حفظ حرائم و مسائل شرعی ازسوی عکاسان و اشراف کامل آنها به این مساله افزود‌:‌ ‌ظاهرا عکاسان این حریم را به خوبی می‌شناسند اما جامعه هنوز نگاهش را به عکاسی تغییر نداده است . نیک ذات با اشاره به دوسالانه یازدهم عکاسی وعکس های پشت پنجره عکاسان زیر 25 سال اظهارداشت: در آن عکس‌ها رویدادهای تاریخی و مناسبات اجتماعی ثبت نشده بود عکس‌ها همه از پشت پنجره بود. این هویت عکاسی امروز ما است یعنی به دلیل نوع نگاه موجود به عکاس، جوانان عکاس در انزوا به سر می‌برند و با اجتماع ارتباط برقرار نمی‌کنند. وی ادامه داد‌: به همین دلیل به‌جای عکاسی خلاقانه‌، مستند گونه و ثبت وقایع سیاسی و اجتماعی بیشتر عکاسی از طبیعت روی دیوار گالری‌ها می‌رود . نیک ذات در پاسخ به این پرسش که آیا این نامحرم شمردن به عدم آشنایی مردم با عکاسی باز می‌گردد گفت :عکاسی هنری است که بیشترین کاربرد را در اجتماع ما دارد‌. از بچه 6 ساله تا آدم هفتاد ساله همه به دوربین عکاسی دسترسی دارند اما موضوع اصلی عدم رشد فرهنگ عکاسی است . عضو هیات موسس انجمن ملی عکاسی ایران تشریح کرد‌: هویت یک عکاس هیچگاه به طورکامل در کشور ما مشخص نشده است‌. دوربین عکاسی در دسترس همگان است اما در عکاسی با دو مساله مهم روبرو هستیم، یکی چگونه عکس گرفتن و استفاده از تصویر و مساله مهمتر در چه حریمی عکاسی کردن .وی افزود‌: مردم این حریم را نمی‌شناسند و این عدم شناخت منجر به سو استفاده‌های غیراخلاقی می‌شود که گاهی زندگی‌، آبرو و حیثیت افراد را نابود می‌کند. همین استفاده نادرست باعث شده تا جامعه نتواند تفکیک صحیحی بین عکاس و دوربین به‌دستان قائل شود و درنتیجه به عکاس به چشم یک نامحرم نگاه می‌کند . نیک ذات با بیان اینکه به دلیل وجود فرهنگ شفاهی و ادبی قوی در جامعه ایرانی، فرهنگ دیداری هنوز به جایگاه اصلی خود دست نیافته ، تصریح کرد : تقویت فرهنگ دیداری باید از روزنامه‌ها آغاز شود. متاسفانه روزنامه‌ها به عکس‌ها بهای لازم را نمی‌دهند و بیشتر عکس‌ها‌ی مورد استفاده تزیینی هستند‌. همچنین عکس‌هایی که در سطح شهر دیده می‌شود بیشتر برای تبلیغات و بیلبوردهای شهری است .وی تقویت فرهنگ دیداری و عکاسی را نیازمند حرکت پا یا پای رسانه‌ها‌، شهرداری‌، انجمن عکاسی‌،NGO های مختلف عکاسی درشهرستان‌های مختلف دانست و افزود‌: آموزش و پرورش نیز باید عکاسی را به عنوان هنر مدرن وهنری با زبانی گویا و بین المللی در کتب درسی بگنجاند وبا توجه به جهان رسانه‌ای شدن دنیا وسرعت بالای تکنولوژی بحث حریم خصوصی خانواده و جامعه را در کنار این آموزش به کودکان بیاموزد . نیک‌ذات تاکید کرد: سرعت انتقال تکنولوژی بیش از سرعت فرهنگ در جامعه بود به همین دلیل ورود تکنولوژی با فرهنگسازی همراه نبوده و همین سهل الوصول بودن ، سرعت عمل بالا و دستیابی ارزان موجب شده تا بستر مناسب فرهنگی برای استفاده از تکنولوژی مخصوصا در عکاسی فراهم نشود. وی با اشاره به اینکه امروزه حتی موبایلها نیز می توانند جهانی جدید را در عکاسی بگشاید‌، پیشنهاد کرد‌: علاوه بر ساخت برنامه های آموزش عکاسی، معرفی عکاسان در صدا و سیما و ساخت تیزهایی برای شناساندن حریم افراد و قوانین مربوط به عکاسی، شهرداری‌ها نیز در سطح شهر بیلبوردهایی را تهیه و در آن عکاسی را به همراه یکی از آثارش را به نمایش بگذارند تا علاوه بر اینکه مردم با نوع نگاه آن عکاس به جهان آشنا می شوند به نوعی فرهنگ دیداری در جامعه تقویت و مردم به هنر متعالی علاقمند گردند