حمید رضا آذرنگ جزو بازیگران بسیار خوب تئا‌تر و سینما است. شاید هنوز برای مردم عامی خیلی چهره شناخته شده‌ای نباشد اما مدتی است که بعد از بازی درخشانش در فیلم سینمایی «ملکه» به کارگردانی محمد علی باشه آهنگر اهالی سینما که خبری از تئا‌تر نمی‌گیرند با وی آشنا شدند و آنهایی هم که او را در تئا‌تر می‌شناختند به قدرت و توانایی او در مدیوم تصویر و به خصوص در سینما پی برده اند.

حمیدرضا آذرنگ در تئا‌تر در امر نویسندگی کارگردانی و بازیگری فعالیت داشته است و خودش را در هرکدام از این شاخه‌ها به اثبات رسانیده. اگر نگاهی به کارنامه او در تئا‌تر بیاندازیم متوجه خواهیم شد که جوایز متعددی را برای بازیگری در نمایش های مختلف و یا نویسندگی آن‌ها دریافت کرده است.

نمایش «خنکای ختم خاطره» و «ترن» از نمایش‌های به یادماندنی وی است که برای نگارش آ نها نیز مورد تقدیر قرار گرفت. او برای بازی در چند فیلم سینمایی مورد تقدیر منتقدین سخت پسند نیر واقع شد و با بازی‌اش در مجموعه طنز «شاهگوش» در نقش یک سرگرد نیروی انتظامی بسیار موفق ظاهر شد و نشان داد که به عنوان یک بازیگر در عرصه کار‌های تصویری در حوزه طنز توانایی‌های بالقوه‌ای دارد.

از این رو هنرنیوز فرصتی پیدا کرد تا در ارتباط با فعالیت‌های اخیرش و نگاه او در امر آموزش بازیگری با وی به گفتگو بنشیند.

حمید رضا آذرنگ در گفتگو با خبرنگار سینمایی هنرنیوز در ارتباط با امر بازیگری و همچنین علاقه جوان‌تر‌ها به اینکه بگویند من به فلان سبک بازیگری بازی می‌کنم گفت: بازیگری به هیچ عنوان سبک پذیر نیست و هیچ بازیگری هم نمی‌تواند بگوید که من به فلان سبک بازیگری بازی می‌کنم. بازیگری پرورش حس و باور درونیات انسان است. با استفاده از این ابزار باید بازیگر بتواند آن موقعیت را درک و باور کند. من در کلاس‌هایم به هیچ کدام از هنرجو‌هایم نمی‌گویم که تو به درد بازیگری نمی‌خوری اما در کلاس‌ها به نوعی رفتار می‌کنم که خود فرد کمرنگ می‌شود و خودش متوجه خواهد شد که برای بازیگری مناسب نیست. من این تجربه را دارم که کسانی که به این نتیجه می‌رسند مخاطبان خوبی برای تئا‌تر شده اند. باید با تمرین های روانی و عملی که در راستای آموزش بازیگری انجام می شود هنرجو به این باور برسد که مثلاً برای بازی در تلویزیون و یا هر مدیوم دیگری مناسب نیست و آن توانایی ناب را ندارد اما می‌تواند در فضای هنر باقی بماند و با هنرمندان رابطه خوبی داشته باشد.

وی در ارتباط با چشم انداز و آینده تئا‌تر گفت: ما نمی‌توانیم چشم اندازی تعریف کنیم به نظر بنده واقعاً برای این روزگار ما به یک هم اندیشی، هم فکری و همدلی نیاز داریم آن هم بین اعضایی که در تئا‌تر فعالیت دارند و خودشان را جزو خانواده تئا‌تر می‌دانند. این فضا خیلی هم ارتباطی به مدیران ندارد و به این هم اعتقاد دارم که حتماً نیازی نیست که مدیر تئا‌تر تئاتری باشد البته این تجربه را هم داشته‌ایم که کسانی که در تئا‌تر مدیریت داشته‌اند و تئاتری هم بوده‌اند در برخی مواقع لطمات بیشتری به بدنه تئا‌تر کشور زده‌اند.

بازیگر نمایش «خنکای ختم خاطره» این چنین ادامه داد: ما عوامل تئا‌تر که خودمان را جزو این بدنه می‌دانیم باید به این باور برسیم که خودمان مسئول سرنوشت گروهی خودمان هستیم. تا زمانی که ما دنیا و جهان را مختص خودمان می‌دانیم و همه چیز را برای خودمان می‌خواهیم هیچ اتفاقی برایمان نمی افتد. هنر به ما آموزش خواهد داد که جهان را برای جهان باید خواست نه برای خودمان. به نظرم می‌آید که ما را این گونه پرورش داده اند که متفرق و پراکنده باشیم. متاسفم که بعد از این تفرقه ایجاد شده که در طول تاریخ هم فراوان تکرار شده است چشم اندازی را نمی‌توانیم ببینیم. متاسف هستم که هرکدام از ما چشم انداز‌های فردی داریم اما چشم انداز‌های گروهی خیلی به چشم نمی‌آید.

آذرنگ در ارتباط با نحوه کلی آموزش به هنرجو‌هایش گفت: مهم‌ترین اتفاقی که در کلاس‌های من برای هنرجو‌هایم پیش می‌آید این است که کلام را تا هشتاد درصد از آن‌ها می‌گیرم و تلاش می‌کنم که در سکوت به درون خودشان سفر کنند. این سفر لحظه به لحظه باید برایشان پر از کشف و شهود باشد و تلاش کنند که خودشان را بهتر بشناسند. انسان‌ها بسیار با خودشان غریبه هستند حتی به طور فیزیکی. در کلاس‌ها و ورک شاپ‌ها باید کاری کرد که علاقه مندان به بازیگری از نوک انگشت پا تا فرق سرشان را به خوبی بشناسند و اعضای بدن خود را حس کنند. خوب ببینند و خودشان با خودشان دوستی صمیمانه‌ای را بر قرار کنند.

گفتگو: علی اکبر دهبان

هنر نیوز