رییس کنفدراسیون قایق رانی آسیا در گفت و گو با هنرنیوز،
آیا شما آب برای نوشیدن دارید که حالا مسولیت قایقرانی ایران را به عهده داری؟
27 آبان 1391 ساعت 12:28
رییس کنفدراسیون قایق رانی آسیا گفت: بسیاری از قایقرانی‌های آبهای خروشان و یا قایقرانی مارپیچ در رودخانه‌های فصلی در اروپا تشکیل می‌شود و این قدر گاهی بی‌آب می‌شوند که پیست‌های مصنوعی می‌سازند.
علی قلم سیاه متولد ۱۳۲۳ دریک خانواده فرهنگی در یزد بدنیا آمد و او تنها فرد از اعضای خانواده بود که در یزد متولد شد و در ۸ سالگی راهی تهران شد. تحصیلات متوسطه را در دبیرستان هدف به پایان برد و در دانشکده حسابداری صنعتی مشغول به تحصیل شد و کارشناسی ارشد مدیریت بازرگانی و کارشناسی ارشد علوم ورزشی را اخذ نمود. با این مدرس دانشکده و رییس کنفدراسیون قایق سواری آسیا و پیرامون گردشگری ورزشهای آبی به گفتگو نشستیم.
از تاریخچه قایقرانی بگویید؟
تاریخ این ورزش به دوران هخامنشی باز می‌گردد. گرچه در پروسه اقتصادی هم که بررسی کنیم بسیاری از مردم بومی کشورمان در کنار آب برای کسب منفعت اقتصادی و جهت گذراندن زندگی از قایق‌ها بهرمند بردند.
این وضعیت تا چند سال قبل هم ادامه داشت یعنی شما بسیاری از قایق‌هایی را که در تالاب‌های ایران بویژه شمال کشور یا در رودخانه‌های جنوب در حرکت بودند در پروسه و حیات اقتصادی صاحبانشان می‌توانستید جستجو کنید اما ورزش قایقرانی به طور رسمی برای نخستین بار در شرکت سابق نفت ایران حدود ۷۰ سال پیش بوسیله کارشناسان خارجی بویژه انگلیسی‌ها آغاز به کار کرد و ۵۰ سال پیش نخستین کلوب قایق‌های بادبانی بوجود آمد اما ورزش قایقرانی به عنوان آنچه در تعریف آکادمیک آن می‌تواند جزو ورزشهای آبی قرار بگیرد از ۴۵ سال پیش بر روی دریاچه سد امیر کبیر شروع شد. و من بیش از ۴۰ سال است که به این ورزش می‌پردازم.
از کی این ورزش را آغاز کردید؟
جالب است که من ورزش قایقرانی را تا کلاس پنجم دبیرستان شخصا انجام نداده بودم و نمی‌دانستم. در یک سفر همکلاس ادیب لنگرودی من محمد بندری لنگرودی مرا به چمخاله دعوت کرد و برای نخستین بار به شمال رفتیم. قایقرانی بر روی رودخانه چمخاله را از او یاد گرفتم. به این رودخانه رسیدیم هنوز وارد دریا نشده بود و حدود ۱ کیلومتری تا دریا فاصله داشت. خاطرم هست وسیله‌ای به نام کرپی به زبان محلی وجود داشت که ماشین روی آن قرارمی‌گرفت. و بوسیله قایق به آن طرف رودخانه برده می‌شد و پلی هم وجود نداشت. و این برای من بسیار هیجان‌انگیز بود. یک قایق محلی را من دیدم و ابراز علاقه کردم که با آن پارو بزنم. صاحب قایق را صدا کردند آمد. اسم آن قایق لوتکا بود. ترکیبی از اسم روسی است. قایق‌های لوتکا تقریبا امروز قابل مقایسه با دسته قایق‌های کانو کانادایی است که در رشته‌های مهم ورزش آبی استفاده می‌شود و این قایق ویژگی‌اش ساخته شدن از چوب بود.راندن آن هم واقعا سخت بود. نشستن من در آن قایق موجب خنده سایرین شد برای اینکه هرچه پارو می‌زدم دور خودم می‌چرخیدم. اینقدر استقامت کردم تا پس از ۱ ساعت تلاش توانستم قایق را در مسیر مستقیم هدایت کنم و بیش از ۲ کیلومتر تا مصب دریا پارو زدم وهمین سر منشا این شد که جستجو کنم آیا چنین امکانی در تهران وجود دارد که متوجه شدم ۲ سالی است در تهران فدراسیون قایقرانی تشکیل شده و تمریناتش را روی دریاچه سد امیر کبیر انجام می دهد.
و در تابستان آن سال ۱۳۴۲ به این دریاچه رفتیم و با قایق کایاک آغاز به کار کردم و از سال بعدش قهرمان قایقرانی کشور شدم و ادامه داشت و ختم شد به ریاست فدراسیون و دبیر کلی آسیا و نایب رسمی فدراسیون جهان .
با این توضیح شما باید بیشتر آبهای جهان را دیده و پارو هم زده باشید. از قابلیت‌های گردشگری آب کشور بگویید؟
حتما از بزرگان گردشگری کشور شنیدید ایران در این قابلیت استثنایی است و این قابلیتها را سیستم‌های ویژه‌ای تعریف می‌نمایند. یعنی مناطق خاص زیست بومی که هر کدام یک بالندگی خاص دارند و این بالندگی‌ها جزو نشاط این کشور است. اگر ما نخواهیم آن را تعریف کنیم در قیاس با قابلیت‌های معماری تاریخی‌مان که جزو ۱۰ کشور برتر دنیا قرار می‌گیرد ، به حق آنچه در طبیعت داریم در۵ تای نخست قرار دارد. به همین خاطر پر بیراه نیست که بگوییم کسانی که علاقه‌مند به این سرزمین‌اند ایران را دنیای کوچک می‌نامند. من می‌توانم بگویم قاره‌ای کوچک در دل این سرزمین است. به نظر می‌رسد در دورنمایی که از کشور داریم و تجربیاتی که در خلال سال‌های گذشته و در میان همکارانم در سطح جهان کسب نمودیم توجه و تصور آنها این است که ما حتی آب برای خوردن هم نداریم چون گاه می‌پرسیدند آیا شما آب برای نوشیدن دارید که حالا مسولیت قایقرانی ایران را به عهده داری؟
جالب است حوضه‌های آب‌ریز در البرز مرکزی، زاگرس، کوه‌های مرکزی و جنوب جزو حوضه‌های عظیم آبی دنیاست به نسبت قابلیت یک منطقه خشک آن هم در کشوری که بیش از دو سوم آن را بیابان تشکیل می‌دهد.
بسیاری از قایقرانی‌های آبهای خروشان و یا قایقرانی مارپیچ در رودخانه‌های فصلی در اروپا تشکیل می‌شود و این قدر گاهی بی‌آب می‌شوند که پیست‌های مصنوعی می‌سازند.
پس ما از لحاظ داشتن پتانسیل ابی برای انجام ورزشهای آبی باید قابیلت‌های خوبی داشته باشیم؟
در چهار المپیک گذشته که ۳ تا در اروپا برگزار شده و آنچه در چین هم برگزار شد به یاد داشته باشید با هزینه‌های بالای ۱۰ تا ۲۰ میلیون دلار به حسب قابلیت‌هایی که داشتند پیست مصنوعی ساختند اما ما امکان پیست‌های طبیعی داریم مثل رودخانه سیروان در کردستان، سپید رود در گیلان، خرسان در کهگیلویه، سردآب رود در کلاردشت، گرگان رود در سرچشمه‌هایش، اترک در ارس و آبریزگاه‌هایی که در کانال‌های اصلی امکان قایقرانی را دارند. در شمال دریاچه مازندران و در جنوب عمان و خلیج فارس. رودخانه‌های دایمی و فصلی خروشان همه و همه از این مواهب طبیعی چه بهره‌برداری‌هایی می‌توانیم بکنیم.هم می‌توانیم فعالیت ورزشی و هم بهره برداری اقتصادی و گردشگری از آن بکنیم.
آنچه در این ورزش در ساختار تشکیلات گردشگری تعریف و استاندارد سازی شده است و در واقع منابع اصلی آن به حساب می‌آیند در سال ۲۰۰۰ در یک کمیسیون در المپیک به نام کمیسیون گردشگری ورزش تعیین شد و به عنوان یکی از شاخه‌های قوی درالمپیک تعریف شد.
کد خبر: 49662
آدرس مطلب: http://www.honarnews.com/vdcgx39t.ak9y34prra.html