صرف نظر از اینکه کارگردان حرفه ای تئاتر و دوست و همکارهنرمندم «حمیدرضا نعیمی» تصمیم خود را مبنی برتوقف اجرای نمایش ترور عملی کند یا خیر، چند نکته دراین ماجرا قابل بررسی است.

نخست این که مدیریت فرهنگی و اداره کنندگان شرایط اجرای تئاتر پایتخت، کارگردانی چون نعیمی را باید به چه نقطه ای رسانده باشند که او مجبور به اعلام چنین تصمیم عجیبی شود. آیا درخواست های کارگردان به طورکامل عملی نشده و طرف قرارداد یا کارفرما که می تواند اداره کل هنرهای نمایشی باشد، در قرارداد خود خلف وعده ای صورت داده است یا این که این خلف وعده از طرف کارگردان صورت گرفته است، یا شاید هم قراردادی موجود نیست ویا اگر هست آنقدر اشکال دارد که درشبهای نخست اجرا به راحتی برهم بخورد. هرچه هست این اتفاق حکایت از یک نقص بزرگ در قراردادهای گروه های نمایشی دارد و نشانی بر بسامان نبودن سازوکار حقوقی آنها.

دوم اینکه بستر تعامل و گفتمان حرفه ای، هنری و صنفی میان هنرمند تئاتر و مدیریت آن کجاست و چگونه است، آیا اصلا چنین بستر و فرهنگی وجود دارد یا همچنان رابطه ی هنرمند و مدیریت یک رابطه ی سنتی و بر مبنای دوستی ها یا خصومت های شخصی است؟ هر چه هست آنچه باید برازنده ی جامعه ای درحال پیشرفت باشد، نیست، برای همین کار به اعتراض و انتقاد برروی صحنه و مقابل تماشاگر از همه جا بی خبر می کشد.

و اما نکته ی سوم اینکه واکنش مدیریت و هنرمندان درمقابل این اتفاق چیست. آیا با نصیحت و ریش سفیدی و بر سرغیرت و تعهد آوردن می شود ریشه ی این اتفاق را ندیده گرفت و کاری کرد هنرمند حرفش را پس بگیرد یا با تهدید به شکایت و افشاگری باید کاری کرد هنرمند پا پس بکشد؟

پاسخ هرچه باشد راه به مسیری هموارنمی برد و فرهنگ دیداری ما را همچنان درگردنه ی غیرحرفه ای و پیشا تئاتر نگاه می دارد. باورکنیم درهر جامعه ای که ساده ترین حقوق اساسی و مدنی و حرفه ای در آن جاری و ساری است نه هنرمند حرفه ای اش دست به چنین اقدامی می زند و نه مدیریتش کار را به اینجا می کشاند و با بی تفاوتی فقط تهدید می کند. ما راه درازی تا حرفه ای شدن درهمه چیزداریم علی الخصوص در تئاتر که نوع خوبش عالی ترین نشانه ی رشد و پیشرفت فرهنگ بشری است.

هنر نیوز