پیش از این و در مطلبی با عنوان «خاطراتی از مجموعه تلویزیونی «ابن‌سینا»؛ حرف‌های بزرگِ «ابن سینا»ی کوچک» نوشتیم که این سریال در بسیاری موارد نه تنها مجوعه‌ای برای سرگرمی بود، بلکه به نوعی در راستای تعالی فرهنگ و ادب و در ستایش علم‌آموزی بود.
متاسفانه در روزگار معاصر آنچه مورد بی مهری قرار می‌گیرد، علم آموزی، برای رسیدن به «معرفت» است. اگر هم کسی در مسیر علم قرار می‌گیرد در بسیاری مواقع، در طلب تحصیل ثروت است نه علم‌اندوزی. به هر حال باید این نکات به تکرار مورد اشاره قرار گیرد تا مردم بدانند هیچگاه علم اندوزی به زیان نخواهد انجامید. سعدی علیه‌الرحمه هم در گلستان باب سوم، حکایتی دارد که بد نیست در اینجا ذکر شود؛ او در این باب می‌نویسد: دو امیر زاده در مصر بودند یکی «علم» آموخت و دیگر «مال» اندوخت، عاقبة الاَمر آن یکی علاّمه عصر گشت و این یکی عزیز مصر شد؛ پس این توانگر به چشم حقارت در فقیه نظر کردی و گفتی من به سلطنت رسیدم و این همچنان در مسکنت بمانده است. گفت ای برادر شکر نعمت باری عزّ اسمه، همچنان افزونتر است بر من، که میراث پیغمبران یافتم یعنی علم، و ترا میراث فرعون و هامان رسید یعنی ملک مصر». در این حکایت بسیار پندآموز؛ تحصیل علم و تحصیل ثروت با هم مقایسه و ستایش علم شده است.
اما در مجموعه تلویزیونی «ابن سینا» برای کودکان هم پندهای فراوانی نهفته است که امروز پس از گذشت بیش از دو دهه از ساخت آن، هنوز کاربرد دارد. در یکی از قسمت‌های آغازین مجموعه و در یکی از سکانس‌ها، انگار ما با حکایتی از بزرگی مواجه هستیم. در این سکانس، درویشی به ابن‌سینا گوشزد می‌کند که «تعاون و همکاری» تنها در کتاب نیست، در عمل هم باید به کار بسته شود. این سکانس را با هم می‌خوانیم.
(ابن‌‌سینا) - سلام
(درویش) * سلام فرزندم؛ کتاب ها از آن کیست؟
- از آن هر دومان؛ نزد شیخ اسماعیل زاهد فقه می‌خوانیم، در مکتبش. پسران عبدالله سینا هستیم، کارگزار و فرماندار خرمیثن، من حسین ام و او محمود.
* پس چرا کتاب‌ها دست اوست؟
- چون مِهترم
* در سن و سال یا در علم؟
- هر دو، من در ذهن دارم و او در بغل.
* در این کتاب‌ها ننوشته از تعامل و کمک با برادران؟
- نوشته!
* در ذهن و یاد بس نیست پسرم، باید در عمل نیز به کار بندی، نمی‌بینی کتاب‌ها برایش سنگین است؟

هنر نیوز