هنر نیوز - هنرمندانی از جنس خورشید

گزارش هنرنیوز از گروه تئاتر آسایشگاه کهریزک؛

خورشید هم که حالا وسط آسمان جا خوش کرده و از پرتو افکنی بر سر خلق الله خسته شده ، انگار بدش نمی آید یوشکی از پشت پنجره سالن تئاتر کهریزک ، بخشی از نورش را به این هنرمندان تقدیم کند.

خورشید که خودش را در آسمان کمی جابه جا می کند ، خودم را به آسایشگاه کهریزک می رسانم تا به دیدار بروبچه های تئاتر این آسایشگاه بروم. صدای دیالوگهای آنان که همه باهم می خوانند از پشت در سالن هم شنیده می شود و این صداهای مصمم ، عزمم را برای تهیه گزارش صد چندان می کند. سالنی نسبتا بزرگ که تعدادی از بازیگران نمایش «رستم و سهراب» که بیشتر آنان روی ویلچر نشسته اند حضور دارند. پیانویی در کنار سالن خودنمایی می کند ، چندین دو تار و دف به دیوار های سالن آویزانند ، همه چیز نشان از هنرنمایی کسانی است که هنرشان عبور از محدودیت ها و نقصان هایی است که از بد حادثه به سراغشان آمده است. آقای میرکمال میرنصیری کارگردانی بخش تئاتر کهریزک را برعهده دارد او لیسانس کارگردانی سینما و فوق لیسانس روانشناسی و مشاوره خانواده است که دوره های تئاتر را در خارج از دانشگاه طی کرده است.

او که سالهاست با گروه تئاتر کهریزک کار می کند برای همه نقش ها، دو نفر را کاندید کرده است تا هم همه در تئاتر حضور داشته باشند و هم اینکه اگر برای کسی در روز اجرا مشکلی ایجاد شد، نقش ها روی زمین نمانند.

چند نفری برای اولین بار نقش خود را می خوانند و استاد از نوع بیان آنان راضی است هرچند که خودشان هنوز راضی نیستند. آن طوری که به من گفتن تعداد مددجویان رشته تئاتر کهریزک 23 نفراست که چند نفری از آنان حضور ندارند اما تمرین با 18 نفر شروع شده که 11 نفر آنان بانوانند که آمار جالبی است.

گویا خورشید هم که حالا وسط آسمان جا خوش کرده و از پرتو افکنی بر سر خلق الله خسته شده ، بدش نمی آید یوشکی از پشت پنجره سالن تئاتر کهریزک ، بخشی از نورش را به این هنرمندان تقدیم کند تا کنتراستی جالبی را در سالن تئاتر ایجاد کند اما این کنتراست هرگز به منزله کنتراستی بین این هنرمندان با دیگر هنرمندان در توان بازیگری نیست. «عزم» و «اعتماد به نفس» دو شاخصه ای است که در چهره تک تک این ستارگان هنر کهریزک دیده می شود ، صفاتی که به مدد حضور در کلاس تئاتر به آنان هدیه شده است.

بی شک ، یکی از قابلیت های هنرنمایش ، «نمایش درمانی» است و میرنصیری نیزبا توجه به سابقه آکادمیک خود در این رشته ، بر روی همین زاویه فوکوس کرده است.

کارگردان از آنان می خواهد که هر چه بلندتر دیالوگهای خودشان را ادا کنند و چه زیباست رهایی «کلام» از جسمانی به ظاهر محدود که دیگر محدودیت ؛ توان ماندن در این روحیه پرتوان را ندارد.

دیدن هنرنمایی آنان ، که همه سنین میانسالی و حتی کهنسالی را تجربه می کنند تماشایی است. بی هیچ منت و محنتی به عرصه تئاتر آمدند تا بر چالش های روحی و جسمی خود فائق آیند و چه فائق آمدنی!